คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
“พะวาอยากเป็นเด็กคุณคีค่ะ”
คำที่โพล่งบอกทำให้เธอดูบ้าบิ่นไม่น้อย ทว่ามันถูกไตร่ตรองมาหลายวันแล้ว
“ใครๆ เรียกฉันว่าเฮีย”
คีหรือว่าคิระที่ได้ฟังประโยคนั้นดูไม่ได้ตกใจ คงเพราะเขาเจอกับเรื่องพวกนี้เป็นประจำ
แตกต่างไปก็ตรงสรรพนามที่หญิงสาวตรงหน้าเรียกขานเขา
“ค่ะ พะวารู้”
เธอรู้ว่าใครๆ ต่างเรียกเขาว่าเฮียคี
ดวงหน้ายังจดจ้องมองหนุ่มฮอตสวมแว่นที่ดูเข้ากับเขาเป็นอย่างมาก
ใจจดจ่อรอรับคำตอบที่จะหลุดพ้นริมฝีปากหนา
อากัปกิริยาของคิระยังนิ่งสงบท่ามกลางเสียงดัง สายตารอคำตอบ
และการเดินไปมาของนักเที่ยว พะวาลุ้นเสียยิ่งกว่าตอนลุ้นผลการสมัครงาน กระทั่งได้ยินคำถาม
“รู้กฎของฉันไหมพะวา”
“พะวาอาจจะพอรู้ค่ะ”
“ฉันไม่ชอบคำว่าอาจจะ ฟังดูเหมือนรู้ แต่ไม่รู้”
เสียงทุ้มๆ นั่นไม่ได้ตำหนิ แต่บอกว่าหญิงสาวสมควรจะรู้กฎของเขาให้ชัดเจน
พะวาส่งยิ้มแห้งๆ โต้กลับ แล้วตั้งใจฟังกฎ
“กฎของฉัน คือแตะต้องได้ทุกส่วนบนร่างกาย ยกเว้นหัวใจ”
“ถึงบ้านแล้วใช่ไหมพะวา”
“ค่ะ”
“ขอโทษที่ไม่ได้รับสาย เมื่อกี้เกิดเรื่องวุ่นๆ ขึ้นน่ะ”
เมื่อพะวากดรับสายเขาก็รีบขอโทษ
ลมหายใจถูกพรูออกจากอกเพราะความคิดหนึ่งยังคั่งค้างอยู่ในอก ขอให้ไม่ใช่เช่นนั้น
“นี่ฉันกำลังกลับไปหาแล้วนะพะวา”
คิระบอกไปอีก แต่ประโยคที่สวนกลับมาทำให้เขารู้ว่ามันไม่ปกติ
“คุณคีไม่ต้องมาหาพะวาอีกแล้วค่ะ พะวาต้องอยู่คนเดียวค่ะ”
พะวาบอกออกมาเสียงเบา ไม่สดใสร่าเริงเหมือนเคยๆ
“อยู่คนเดียว”
คิระทวนใจความสำคัญ ก่อนจะได้ยินคำยืนยันที่เพิ่มเติมความเจาะจงมาอีก
“ค่ะ อยู่โดยไม่มีคุณคี”