คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
‘ฝ้ายคำ’ คือแม่หญิงที่ ‘พ่อเขม’ มิได้หมายตา แต่จำต้องรับมาเป็นเมีย
เมื่อฝ้ายคำถูกกล่าวหาว่าเข่นฆ่าแม่หญิงนางหนึ่ง ที่พ่อเขมรักใคร่
นางจึงถูกเฆี่ยนตีด้วยริ้วหวายจนสิ้นชีวา ทว่าเมื่อนางฟื้นตื่นจากความตาย
นางยังพอจดจำผู้อื่นได้ แต่ผัวตนนั้นไซร้ นางกลับหลงลืม
“แม้นมิใช่คู่ครองที่จองจิต
หากแต่ได้เชยชิดพิสมัย
ยามแนบเนื้อนุ่มเนื้ออรทัย
ดุจดวงใจได้น้ำทิพย์ชโลมทรวง
วงหน้าเจ้าแก้มเจ้าปากของเจ้า
ช่างอวบอิ่มพริ้มเพราพี่ห่วงหวง
ตาคมผมเงาวับระยับยวง
สุดาดวงในใต้หล้ามิกล้าเทียม”
“คุณพี่ ผัวเมียเข้าห้องหับ เขาเพียงลูบแตะกันเพียงเท่านั้นฤาเจ้าคะ”
“ถามกระไรของเอ็ง มิงาม”
“อ้าว? ก็ข้าใคร่รู้ มิถามคุณพี่ จักให้ถามผู้ใด ถามช่างน้อย ถามอ้ายแดง ได้ฤาไม่เจ้าคะ”
“มิได้! ถามผู้ใดก็มิได้ ถามข้าได้เพียงผู้เดียว เอ็งนี่ น่าตีเสียจริง”
คนถูกว่าหน้าเง้าหน้างอ
“คุณพี่ละก็ เอ็ดข้าดีนัก”
“เอ็งถามจุ้นจ้าน”
“ข้าเปล่าจุ้นจ้านเจ้าค่ะ ข้าใคร่รู้”
พ่อสูบลมหายใจดังฮึดฮัดด้วยรำคาญ
“เพียงเท่านั้นละหนา”
“เจ้าคะ?”
“เขาทำเพียงเท่านั้นแล ลูบๆ แตะๆ เป็นพอ”
ฝ้ายคำหรี่ตาแลผัว ขยับเข้าใกล้ผัวอีกนิด ทั้งจ้องหน้าผัวเขม็ง
“กระไรของเอ็งอีก”
“คุณพี่โป้ปดเจ้าค่ะ ข้ารู้ดอก ข้าเคยเห็นในฝัน”
“เอ็งนี่…รักษากิริยาหน่อยเถิดแม่หญิง”
“อยู่ในห้องหับกับผัวแท้ๆ ยังต้องให้สงบเสงี่ยมฤาเจ้าคะ ขอข้าพักหายใจหายคอบ้างเถิด”
“เอ็งใคร่รู้กระไรนักหนาเล่า”
พ่อท้วงถาม เสียงเมียยังเจื้อยแจ้วเข้าหูพ่อมิว่างเว้น
“ก็…คุณพี่มิแตะต้องข้าเลย ข้าทำสิ่งใดผิดไปฤาเจ้าคะ ฤาคุณพี่มิพึงใจที่คราก่อน ขะ…ข้า ข้าทำผ้านุ่งคุณพี่เปรอะเปื้อน”
พ่อเขมยิ้มขัน วาจานางนี่หนา ช่างไร้เดียงสาเสียจริง
“มิเคืองดอก ยอมให้เอ็งทำผ้านุ่งข้าเปรอะสักสิบผืนยังได้”
ยามผัวเย้าหยอก ฝ้ายคำก็หน้าร้อนผ่าว ขัดเขินอยู่ดอกหนา แต่ความใคร่รู้มีมากกว่า
“ถ้าเช่นนั้น ไยคุณพี่ไม่ทำอีกทีเล่า”
พ่อเขมวางมือลงกระหม่อมเมีย นึกเอ็นดูวาจาแสนซื่อกับดวงตากลมโตของหล่อนนัก
เห็นทีว่าฝ้ายคำจะติดใจในรสราคะเพียงครึ่งๆ กลางๆ นั่นเสียแล้ว
“ข้า…กำลังอดทนอยู่ เอ็งมิรู้ฤา”
“อดทนไว้ ด้วยมิได้รักใคร่ข้ารึ”
นางท้วงถาม น้ำคำหนักแน่นนัก
“มิใช่ดอก หากแต่เป็นเพราะ…”
“เพราะกระไรเจ้าคะ”
“ยังมิถึงกาลอันสมควร”
“กาลใดจึงสมควรเจ้าคะ”
พ่อจ้องหน้าเมียตาปริบๆ แม่ช่างซักช่างถามเสียจริง
“สักวันเอ็งคงรู้นั่นแล”
สุดท้ายคุณพี่ก็มิยอมปริปาก ฝ้ายคำยิ่งฉงน
“แล้วคุณพี่…นอนข้างข้าทุกคืน แต่ลูบแตะข้าน้อยนิด มิทำอย่างอื่น มิเป็นไรฤาเจ้าคะ”
“หากเป็นแล้วเอ็งจักช่วยกระไรได้”
พ่อโยนหินถามทาง กายาเริ่มร้อนรุ่มยามได้ใกล้ชิดเมีย
“ได้เจ้าค่ะ แม้นมิใช่เมียที่คุณพี่เสน่หา ก็ใคร่ขอเป็นเมียที่คุณพี่ปรารถนาเจ้าค่ะ”
วาจานั้นช่างน่าฟัง พ่อเขมอดมิได้ เอื้อมมือไปแตะต้องแก้มเมีย
“อย่างไรข้าก็เป็นเมียคุณพี่ ดีก็เมีย ร้ายก็เมีย เกลียดข้าเถิดเจ้าค่ะ โกรธข้านั้นย่อมได้ แต่อย่าลืมข้าเลย ให้ข้าได้อยู่ใกล้ๆ คุณพี่บ้างนะเจ้าคะ”
“เอ็งคิดอ่านอย่างไรแน่ฝ้ายคำ บางคราคล้ายผลักไส แต่บางคราก็คล้ายอยากให้ข้าเข้าใกล้”
“หากคุณพี่ดีกับข้า ไม่ว่าข้า ไม่ลงหวาย เช่นนั้น…ข้าก็อยากให้คุณพี่เอ็นดูข้า กอดข้าทุกคืนเจ้าค่ะ”
ริมฝีปากพ่อเขมแย้มยิ้มเกินพอดี ยามมิเอ่ยปากด่าทอผู้ใด วาจาของฝ้ายคำ ทั้งน้ำเสียงของนางก็ช่างน่าฟังนัก
“เอ็งช่วยข้าอย่างไรได้บ้างเล่า”
“อ่า…ก่อนอื่น…ขอข้า แลสักนิดได้ฤาไม่เจ้าคะ”
นางว่าแล้วลดสายตาลงกลางตักของผัว ยามผัวนั่งขัดสมาธิก็ช่างยั่วกิเลสนางนัก
“ช่างอยากรู้อยากแล แม่หญิงหนอแม่หญิง”
“โธ่…คุณพี่ละก็ หากมิขอตอนนี้ ข้าคงมิกล้าเอ่ยปากซ้ำสอง ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ข่มความอายเอ่ยปากได้ ข้านับถือตัวข้านักเจ้าค่ะ”
“เออๆ วาจาเอ็งนี่เหลือเกินนัก ตามแต่ใจเอ็งเถิด ใคร่รู้ใคร่แลสิ่งใด ข้าไม่ขัดแล้ว”
ฝ้ายคำอมยิ้มยินดี คุณพี่ของนางนั่งนิ่ง วางมือบนท่อนขา นางขยับเข้าไปหา ค่อยๆ ดึงปมผ้านุ่งที่คุณพี่นุ่งอยู่
“โอย…คุณพี่ ใจข้าเต้นระรัวเลยเจ้าค่ะ”
มิใช่เพียงใจนางที่เต้นรัว แต่ใจพ่อเขมก็เต้นรัวมิแพ้กัน ยามนิ้วเล็กๆ
ดึงปมผ้านุ่งให้หลุดออก พ่อนั้นถึงกับต้องกลั้นลมหายใจ ฝ้ายคำชะโงกหน้าเข้ามาใกล้
ดวงตานางแลลงยังหว่างขาของผัวนี่เอง
“โอ…คุณพระ!?”
นางอุทานแล้วสลัดผ้านุ่งผัวลงที่เก่า พวงแก้มร้อนผ่าว ภาพจำของลำลึงค์ติดตรึงแม้ยามหลับตา
พ่อเขมพ่นลมจากปากอย่างโล่งอกโล่งใจ กายาชายยังปวดร้าวแต่ข่มใจให้อดทน
“เป็นอย่างไรเล่า สมใจเอ็งแล้วฤา”
ฝ้ายคำโบกลมเข้าใบหน้า ทั้งหลบเลี่ยงสายตาผู้เป็นผัว
“ดะ…ดี ดีเจ้าค่ะ อ้วนท้วนสมบูรณ์ดีเจ้าค่ะ”