คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
ชาติเก่านางคือบุตรสาวมาเฟียสุดแซ่บซี๊ดซ๊าด พริกยกสวนก็คงมิอาจนิยามหมดสิ้น!
ทว่า… มิคาดยามสิ้นใจได้โอกาสเกิดใหม่ แต้มบุญนางกลับสูงล้ำ มีพี่ชายหนุนมีสามีคอยส่งเสริม
อั๊ยย๋า! คิดตบข้าเจ้าดูหน้าสามีข้าก่อน
“ช่วงนี้คล้ายหวางเฟยจะหลงลืมเปิ่นหวางซึ่งเป็นสวามีไปแล้วกระมัง”
ผู้ซึ่งคล้ายจะถูกหลงลืมกล่าวโดยมิได้มองไปยังภาพสองพี่น้อง
“โอ่ว….”
ซ่งเยว่ซิน ซึ่งมิคิดว่าสวามีผู้มิเคยเห็นนางอยู่ในสายตามาตลอดร่วมหนึ่งเดือน
หรืออันที่จริงก็คงเป็นเช่นนี้มานาน นับแต่ตกแต่งเข้าตำหนักแล้ว เพียงแต่นางนั้นเพิ่งมาพบเจอด้วยตนเองเพียงเท่านี้ ถึงกับเผลอหลุดประโยคคุ้นชินออกมาหนึ่งคำ
“ขออภัยเพคะท่านอ๋อง แต่ว่าเยว่ซินคิดว่าท่านอ๋องนั้น มีที่ซึ่งโปรดปรานให้ไปกินข้าวอยู่แล้วทุกมื้อ คงมิสะดวกใจไปกินยังเรือนไป่เหอของเยว่ซินหรอกกระมังเพคะท่านอ๋อง”
แน่นอนว่าถึงแม้ภายใน ตำหนักเลี่ยงอ๋อง นี้ บัดนี้มีนางเป็นหวางเฟยเพียงหนึ่งเดียว หาได้มีสตรีอื่นๆ ดังอ๋องอีกหลายแคว้น
แต่อันเรือนเย่ชิงซึ่งเป็นเรือนของอดีตว่าที่เลี่ยงหวางเฟยผู้วายชนม์นั้น กลับยังคงมีน้องสาวฝาแฝดของนางอาศัยอยู่จนถึงทุกวันนี้
และในแต่ละวันเลี่ยงอ๋องจะเสด็จไปกินอาหารร่วมกับนาง มิมื้อใดก็มื้อหนึ่งจนได้ ซึ่งผิดกับเรือนไป่เหอที่นางซึ่งเป็นหวางเฟยโดยแท้จริง
กลับมีถูกสวามีโปรดปรานก้าวเท้ามาเหยียบหากนับครั้งจริง เกรงว่าจะมีเพียงแค่เมื่อครั้งที่นางฟื้นขึ้นมาวันแรก ก็คงเพียงเท่านั้น เพราะให้หลังและก่อนหน้าเลี่ยงอ๋องผู้นี้ มิเคยไปเหยียบชานเรือนอีกเลย
“ช่างเป็นภรรยาที่รู้ใจสามีจริงแท้ แต่เผอิญว่าวันนี้เปิ่นหวางคิดอยากจะไป ‘ค้าง’ ยังเรือนไป่เหอดูสักคราว”
‘หากเจ้านั้นอยากตายก็ไปดูสิ! ‘
ในใจของซ่งเยว่ซินคิดเช่นนั้นทว่า…
“ภรรยาแสนจะยินดียิ่ง”
คำที่กว่ากลับเป็นอีกทางแล้วปิดท้ายด้วยรอยยิ้มแสนจะจริงใจ!
เห็นเช่นนั้นซ่งเหลียงเฉิงจึงทำได้เพียงทอดถอนใจเสียงหนัก
“เกรงว่าวันนี้คงยากแล้วละเยว่เอ๋อร์เจ้ากลับไปก่อนเถิด”
เสียงนั้นยังคงความอบอุ่นมิคล้าย ได้ฟังแล้วซ่งเยว่ซินก็อดจะหวนคิดถึงผู้เป็นพี่ชายยังอีกภพชาติหนึ่งของตนเองเสียมิได้ ป่านนี้พี่เฟิ่งจะเป็นอย่างไรบ้าง จะเสียใจแค่ไหนที่นางต้องตายจากมาเช่นนี้…