คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
“ไปนอนอยู่ตรงนั้นทำไม”
คาร์ลอส เริ่มซัก น้ำเสียงดุดันราบเรียบดังเดิม ดวงตาจดจ้องกลีบปากเล็กนั่นตลอดเวลา
“คะ…”
ดนุดา ทำสีหน้างง ดวงตาแสดงออกชัดว่าเธอไม่เข้าใจที่เขาถามเลยสักนิด
“ถามว่า…ไปนอน…อยู่หน้าบ้านหลังนั้น…ทำไม?”
เสียงดุย้ำช้า ๆ ชัด ๆ ทีละคำด้วยนึกว่าเธอฟังไม่เข้าใจ
“นอน…”
คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
ก่อนจะตื่นขึ้นมา เจอกับบรรดาชายหนุ่มหุ่นล่ำกล้ามทั้งหลายนี่
“อ๋อ ๆ ไม่ได้นอนค่ะ…แต่หนู…เอ่อ…เผลอหลับ”
ดนุดาแก้ความเข้าใจผิดของอีกฝ่าย เธอไม่ได้ตั้งใจนอนหลับซะหน่อย
แต่คงเพลียจากการเดินทางและอากาศร้อน พอเจอร่มไม้และลมพัดเย็น ๆ เข้าหน่อยก็เลยเผลอหลับไปเท่านั้น
คาร์ลอสเมื่อได้ยินข้อแก้ตัวของเธอ เขาถึงกับนิ่งอึ้ง ก็เห็นอยู่ว่านอนหลับ
ยังจะมาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ…แต่เผลอ…สรุปแล้วมันก็คือหลับนั่นแหละ ยังจะมาเถียงอีก!
“สรุปแล้วหลับ! ใช่ไหม?”
“ก็…ค่ะ หลับก็หลับ”
เสียงเบาก้มหน้าตอบเพราะน้ำเสียงของอีกฝ่ายนั้นไม่ควรอย่างยิ่ง ที่เธอจะหาญกล้าไปต่อปากต่อคำด้วย
“ก็แค่นั้น”
เสียงทุ้มราวกับยินดีเมื่อได้ยินเสียงยอมรับของเธอ
ถ้อยคำของทั้งสองที่กำลังดังอยู่นั่นทำเอาคาสันและบรรดาหนุ่ม ๆ
ที่ยืนอารักขาเจ้านายอยู่เต็มห้องโถง ถึงกับเงยหน้าขึ้นส่งสายตาเป็นคำถาม
‘เจ้านายกำลังเถียงกับเด็ก’
และพวกเขาเห็นว่ามุมปากหยักนั่นยิ้มกริ่ม เมื่อเด็กยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยการนั่งก้มหน้านิ่ง!
คาร์ลอส ดาวัต แวนโดรอซซี่ เนี่ยนะกำลังนั่งต่อปากต่อคำกับเด็กตัวเล็กๆ!!!