Home » ทัณฑ์ลวงจอมทมิฬ – พรรณารา

ทัณฑ์ลวงจอมทมิฬ – พรรณารา

คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ

ดาวน์โหลดนิยาย ทัณฑ์ลวงจอมทมิฬ pdf epub พรรณารา ศิลาวารี ชบาบรรณ เกอเกอะ

ริคคาโด เดอร์วาน หนุ่มนักแข่งรถและนักธุรกิจไฟแรง แต่ประสบอุบัติเหตุทำให้เขาเกือบที่จะเดินไม่ได้

และต้องพักการรักษาตัวที่ฟาร์มแกะ และด้วยอารมณ์ร้ายๆ ของเขาทำให้ต้องเปลี่ยนคนดูแล

จนสุดท้ายพ่อของเขาต้องส่ง แก้วเจ้าจอม ลูกบุญธรรมที่ริคคาโดไม่เคยรู้มาก่อนให้มาดูแลแทนคนที่เขาไล่ออกไป

ทำให้เธอต้องเผชิญกับความใจร้าย และอารมณ์ร้ายๆ ของเขาจากความเกลียดชังในอดีตที่เขาส่งมาให้เธอ

แก้วเจ้าจอมจะทำยังไงให้คนที่เธอแอบมีใจให้ เห็นใจและเข้าใจเธอเพราะเขาไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลยสักครั้ง

 

“บอกฉันมาว่าเธอเป็นอะไรกับพ่อฉัน ท่านถึงได้ไว้ใจเธอมากขนาดนี้แก้วเจ้าจอม”

ริคคาโดกระซิบถามชิดใบหู เขากัดฟันแน่นดวงตาหรี่ลงอย่างมาดหมาย จะดูสิว่าคนมนอ้อมแขนนี้จะปากแข็งไปอีกนานเท่าไหร่

ก่อนที่จะให้คนไปเรียกเธอลงมากินข้าวเย็น เขาได้โทรศัพท์ไปสอบถามเรื่องนี้กับบิดาแต่ท่านไม่ว่าง

เขาเลยถามเลขาฯ ของท่านก็ไม่มีใครยอมบอ กว่าทำไมจะต้องเอาเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวมาส่งผู้หญิงคนนี้ด้วย

แต่ในเมื่อทุกคนไม่มีคำตอบให้เขาก็จะหาคำตอบเอง มาอยู่กับเขาที่นี่แล้วนี่นา เขาจะบีบยังไงก็ได้จริงไหม

 

“ฉันบอกคุณไปแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกับท่านจริงๆ ฉันแค่ทำหน้าที่ผู้ช่วยพยาบาลและท่านก็บอกว่าคุณไล่พยาบาลออก ท่านเลยจ้างฉันมาแทนก็เท่านั้น”

แก้วเจ้าจอมเนื้อตัวสั่นเทา หลับตาแน่นแล้วก็ค่อยๆ ลืมตาเหลือบสายตามองเขา ใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อรับรู้ได้ว่าลมหายใจของเขาตกกระทบแก้ม แถมเขายังกอดรัดเธอเอาไว้แน่นอีก

 

“แค่ถูกใจหรือว่าเธอทำอย่างอื่นได้ถูกใจด้วย พ่อฉันถึงได้เอาอกเอาใจเธอขนาดนี้”

ริคคาโดยังไม่ยอมหยุดที่จะซักถามด้วยสีหน้าเหี้ยมๆ น้ำเสียงดุดัน แม้จะรับรู้ได้ว่าคนในอ้อมแขนนั้นสั่นสะท้านแค่ไหน มือที่ดันอกเขานั้นเย็นเฉียบไปหมด คงจะกลัวก็ดีกลัวเยอะๆ เขาชอบ

“คุณหมายถึงอะไร”

แก้วเจ้าจอมยกมือขึ้นดันคางสากของเขาและหันมามองอย่างค้นคว้า เขาคงไม่ได้หมายความว่าเธอกับพ่อของเขาเป็นอะไรกันนะ ถ้าเขาคิดแบบนี้นับว่าทุเรศมาก คิดได้ยังไง

 

“ก็หมายความว่าเธอกับพ่อฉันแอบกิ๊กกันหรือเปล่าน่ะสิ เธอเป็นชู้ใช่ไหมตอบมา”

ริคคาโดไม่ยอมรามือง่ายๆ เขาต้องการรู้คำตอบที่แท้จริง

“ไม่ใช่ หยุดความคิดทุเรศๆ ของคุณเดี๋ยวนี้เลย”

แก้วเจ้าจอมตวาดกลับเสียงเขียว มือที่จับคางเขาอยู่เริ่มสั่นๆ เพราะแรงเสียดสีของหนาดเคราทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ใบหน้าหวานและเนื้อตัวร้อนวูบวาบไปหมด

“ทำไมถ้าไม่ใช่ก็ตอบมาสิ”

“ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเพราะฉันบอกไปแล้ว ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ!”

“ดีปากแข็งนักใช่ไหม

ริคคาโดรวบมือกอดร่างเธอแน่น ยกตัวและพาเดินไปยังโซฟาก่อนจะปล่อยร่างของเธอลงไปแรงๆ และทาบตัวตามมาอย่างรวดเร็ว แม้จะรู้สึกแปลบๆ ที่ขาแต่ไม่ได้เป็นอุปสรรคใดๆ ให้เขาได้

 

“โอ้ย คุณจะทำบ้าอะไรของคุณ”

แก้วเจ้าจอมร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บ ก่อนจะต้องตกใจมากขึ้นเมื่อเขาทาบทับตัวลงมาและรวบข้อมือทั้งสองข้างเธอเอาไว้เหนือศีรษะ เบียดเนื้อตัวแนบชิด

แม้เธอพยายามบิดกายหนีแต่หาได้รอดพ้นไม่ มันยิ่งทำให้เธอสั่นสะท้านมากขึ้นเท่าตัว ใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆ ทำให้เธอหลับตาและย่นคอหนี

แต่หนีได้เพียงนิดเดียวก็ติดกับพนักของโซฟา บิดข้อมือจนเจ็บไปหมดก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมือแข็งแรง

ริคคาโดเอื้อมมืออีกข้างมาจับกรอบหน้าหวานเอาไว้บังคับให้เธอไม่เอียงหน้าหลบหนีไปไหน

“ไม่บอกก็ดีเหมือนกัน งั้นมาลองคนหนุ่มๆ แบบฉันอาจจะแซ่บกว่าพ่อก็ได้”

 

* * * * * * *

 

“ฉันจะกลับอิตาลีพร้อมกับหมอไมค์ตอนเช้า ฉันจะไปจากที่นี่ไม่กลับมาอีก คุณสบายใจได้ ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะมาทำให้คุณลำบากใจหรือว่าเรียกร้องอะไรจากคุณ ฉันจะไปให้พ้นจากคุณ”

แก้วเจ้าจอมบอกกับเขาทั้งๆ ที่ยังไม่หันมามอง เธอร้าวรานไปทั้งหัวใจ เธอก็แค่ผู้หญิงที่เขาไม่เห็นค่าจะมาเทียบอะไรกับคนรักของเขาได้

แค่เขาอยากจะรังแกหรือทำอะไรก็ได้จบแล้วก็แค่จะเอาเงินฟาดเพื่อให้เธอปิดปากใช่ไหม เขาเห็นเธอเป็นอะไรเป็นผู้หญิงหากินอย่างนั้นเหรอ

 

“ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น”

ริคคาโดรีบตวาดสวนกลับอย่างรวดเร็วเมื่อได้ฟังที่คนตัวเล็กพูดออกมา เขาไม่ยอมแน่ที่จะปล่อยให้เธอหลุดมือไป ยิ่งไปกับหมอไมค์แล้วด้วยเขาไม่ยอมเด็ดขาด

“ฉันจะไป ฉันจะไม่อยู่ที่นี่”

 

“ลองดูถ้าเธอก้าวขาตามไอ้หมอไมค์ไปเมื่อไหร่ ฉันจะจับเธอมาขังเอาไว้ในห้อง บอกให้คนที่นี่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน”

ริคคาโดถึงกับเลือดขึ้นหน้าด้วยความหึงหวงเมื่อคนตัวเล็กบอกว่าจะไม่อยู่ที่นี่ แล้วยิ่งพูดชื่อหมอไมค์ทำให้เขายิ่งหึงมากขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่าหวงมากๆ

“คุณมันเลว คนเลวฮื่อ”

แก้วเจ้าจอมกัดริมฝีปากแน่นก่นด่าเขาเสียงสั่นเครือด้วยความอัดอั้น

ริคคาโดเอื้อมมือไปดึงร่างเล็กๆ ขึ้นมาให้เผชิญหน้าด้วยจับไหล่ทั้งสองข้างเธอเอาไว้แน่น ดวงตาคมเข้มฉายแววเกรี้ยวกราดดุดัน

“ว้าย คุณจะทำบ้าอะไร”

แก้วเจ้าจอมยกมือขึ้นกอดอกแน่น พยายามงอเข่าแต่ไม่ถนัด ใบหน้าหวานยังคงมีน้ำตานองหน้า ผมเผ้ายุงเหยิงไม่เป็นทรง

 

“เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉันจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด”

ริคคาโดกัดฟันกรอด จ้องมองคนตรงหน้าอย่างหึงหวง เขาจะไม่ให้เธอไปไหน

“คุณจะมากักฉันไว้ไม่ได้ฉันไม่ยอม”

แก้วเจ้าจอมเงยหน้านองน้ำตามองเขา และส่ายหน้าไปมา กัดริมฝีปากแน่น

 

“เพิ่งจะมีผัวได้วันเดียวก็จะร้องตามชู้กลับไปมันไม่ง่ายนักหรอกนะ”

ริคคาโดหน้าแดงก่ำ ดวงตาคมเข้มฉายแววเหี้ยมๆ เขาหึงและหวงอย่างหนัก โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

“คุณไม่ใช่ผัวฉัน”

แก้วเจ้าจอมจิกเล็บลงบนเนื้อเขาแรงๆ หวังจะให้เขาปล่อยมือ และสวนกลับเมื่อเขาพูดคำที่ทำให้เธอหน้าร้อนผ่าว

“ไม่ใช่ยังไง แล้วไอ้ที่นอนคลุกกันอยู่ทั้งคืนนี่เรียกว่าอะไรถ้าไม่ใช่ อ้อจะบอกว่าไม่แคร์ไม่สนใจ แล้วไอ้ที่ร้องไห้กระซิกเพราะอะไรห๊า!”

ริคคาโดเค้นเสียงลอดไรฟันใส่แก้วเจ้าจอมเมื่อได้ฟังคำปฏิเสธของเธอ เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องโมโหเพียงแค่เธอไม่ยอมรับว่าเขาคือสามี มันทำให้เขาเดือด

แก้วเจ้าจอมอายหน้าแดงไปหมดกับคำพูดของเขา เธอส่ายหน้านองน้ำตาไปมาอย่างไม่ยอมรับ

ริคคาโดก้มหน้าฉกริมฝีปากจูบที่กลีบปากนุ่มอย่างรวดเร็วอย่างโมโห กับท่าทีต่อต้าน เขากดจูบแรงๆ ดุดันขบเม้มเอาแต่ใจ

แก้วเจ้าจอมยกมือขึ้นดันอกของเขาและทุบบนบ่ากว้างเพื่อให้เขาปล่อย ใบหน้าแหงนเงยตามแรงจูบ ก่อนเขาจะผละออกจ้องมองใบหน้าหวานอย่างขุ่นเคือง

“จำไว้อย่าทำให้ฉันโมโห”