คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
ในวันที่เธอนั้นแก่ สายตาเริ่มแย่ อยากให้ใครมาเดินอยู่ใกล้ๆ
“จีบได้จริงปะเนี่ย?”
ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ หลังจากนั่งมองเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน กับชุดนักเรียนโรงเรียนนานาชาตินั่งดูดชานมไข่มุกเข้าปากไปอึกใหญ่
“จีบได้”
“น่ารักขนาดนี้ โสดได้ไง”
“โสดไม่โสดเกี่ยวอะไร .. มีแฟนแล้วก็จีบได้”
“พีจริงจังนะเนี่ยตราหมี”
“เอ้า เราก็พูดจริงๆเหมือนกัน”
เจ้าของชื่อเลิกคิ้วก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตากลมเหลือบมองกระบอกใส่แบบของตัวเองแล้วพรูลมหายใจออกมา
เลิกเรียนพิเศษมาเกือบชั่วโมงแล้ว
“แล้วเดี๋ยวใครมารับ ให้พีไปส่งที่บ้านมั้ย?”
“ลุงอะ”
“โอเค งั้นพีนั่งรอเป็นเพื่อน”
“อือ”
พยักหน้าตอบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์บ่นบางคนในโปรแกรมแชตโดยไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนๆในกลุ่มที่แยกย้ายกันไปเรียนพิเศษตามความสนใจของตัวเองถึงปัญหาคาราคาซังที่ไม่จบเสียทีของเขา
“ตราหมี”
มาแล้ว
ริมฝีปากจิ้มลิ้มคว่ำทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นเคยเอ่ยเรียกชื่อกันเนือยๆ ผู้ชายตัวสูงโปร่งอยู่ในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยรัฐชื่อดัง
มือขวามีกุญแจรถห้อยตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆที่เขาจำได้ดี ว่าซื้อให้อีกฝ่ายด้วยค่าขนมของเด็กประถมปีสุดท้าย สภาพยับเยินของเจ้าหมีตัวนั้นทำเอาเขาใจกระตุก ยังใช้อยู่อีกหรือไง
“ทำไมลุงตราหมีใส่ชุดนักศึกษาอะ”
“ก็ไม่ใช่ลุงแบบนั้นไง”