คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
“คุณปรัชญ์”
น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มช่างแหบพร่า ดวงตากลมที่ลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดเนื่องจากถูกปลุกให้ตื่นจากนิทราสั่นระริก เมื่อความกลัวกำลังเกาะกุมจิตใจ
“ใช่! ฉันปรัชญ์ ผู้ชายที่ถูกพ่อของเธอพรากเมียไป”
น้ำเสียงที่โต้กลับมาช่างเย็นเยียบและเคียดแค้น แต่ไม่ได้เอ่ยออกมาดังมากนัก เนื่องจากกลัวว่าใครอีกคนที่นอนเคียงข้างหญิงสาวจะตื่นขึ้นมาได้
ถ้อยคำของ “ปรัชญ์ อดิศวร” ช่างเรียกน้ำตาให้คนฟังได้เป็นอย่างดี แต่กระนั้นรสิกาก็ไม่ได้ปลดปล่อยหยดน้ำตาให้พรั่งพรู
เพราะรู้ดีว่ามันไม่มีผลกับเขา แม้หล่อนจะร้องไห้จนน้ำตาออกมาเป็นสายเลือด ผู้ชายคนนี้ก็ยังใจร้ายเหมือนเดิม
“กลับไปทำหน้าที่เมียบำเรอของตัวเองซะ”
“รันเหนื่อย วันนี้รันขอพัก..”
“อย่าสำออย ลืมเงื่อนไขไปแล้วหรือไง ว่าเธอมาที่นี่ในฐานะอะไร”
ดวงตาของเขาวาววับเอาเรื่อง พร้อมกับบีบข้อมือเล็กจนเจ้าของมือนั้นหน้าเบ้เพราะความเจ็บ
“รันไม่เคยลืม”
เธอบอกเสียงแผ่วพร้อมพยายามปรับน้ำเสียงไม่ให้สั่น แต่หัวใจกำลังสั่นไหว ในสถานะที่ต้องยอมเผชิญ รู้สึกปวดกระบอกตาไปหมด เพราะพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา
เพราะชะตากรรมนี้หล่อนเป็นผู้ยอมรับมันเอง เพื่อชดใช้ในสิ่งที่เขาสูญเสีย
“งั้นก็ลุกซะ หรือว่าอยากให้ฉันปลุกหนูรักแล้วบอกแกว่า ใครคือคนที่ทำให้แกต้องเสียแม่ไป”