คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
“ผมขอโทษ”
เมื่ออีกฝ่ายยังเงียบ เขาก็เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่เกือบจะออดอ้อน
“บอกหน่อยได้ไหมครับ ว่าผมต้องทำยังไง คุณถึงจะยอมยกโทษให้”
เขาเคยคิดว่าจะให้เงินค่าเสียหายหรือซื้อของมีค่าราคาแพงๆ ให้เธอพร้อมคำขอโทษ
แต่พอคิดดีๆ ก็เกรงว่า วิกานดา จะยิ่งโกรธและมองว่าเขาเป็นผู้ชายมักง่าย
ที่ตีค่าผู้หญิงเป็นสิ่งของ แต่พอไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นการไถ่โทษก็ไม่สบายใจอีก
วิกานดานิ่งคิด เหลือบตามองสีหน้าเคร่งเครียดของอีกฝ่ายพอให้มั่นใจว่า
เขาน่าจะสำนึกผิดแล้วจริงๆ จึงผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนตอบ
“ก็แค่… ทำในสิ่งที่สุภาพบุรุษเขาทำกันค่ะ”
เหมือนโดนหมัดน้อยๆ พุ่งเข้าชกก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย รุนแรง ปักลึก แต่อุ่นซ่านลามไปทั่วกาย…
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนอย่างนึกสมเพชความไม่เป็นสุภาพบุรุษของตัวเอง ก่อนจะพยักหน้ารับคำหนักแน่น
“ได้ครับ”
“และก็…”
วิกานดาเอ่ยคำค้างไว้เพื่อมองสบตาอีกฝ่ายให้พอมั่นใจว่าเขากำลังตั้งใจฟัง
“…อย่าแตะต้องเนื้อตัวฉันอีก”
หวังหลีฟง เผลอกลั้นลมหายใจไปครู่หนึ่ง เขามองจ้องตาเธอนิ่งๆ แต่จ้องจริงจ้องจัง
และจ้องต่ำลงไปที่ริมฝีปากสีชมพูใส ที่มั่นใจว่ามีลิปสติกเคลือบอยู่เพียงบางเบาเท่านั้น
เพราะเมื่อคืนเขาได้พิสูจน์มาแล้วว่ามันคือเนื้อแท้ที่เนียนนุ่มและหวานฉ่ำ
ใช่แต่ริมฝีปาก ผิวกายที่เขาได้สัมผัสก็เนียนนุ่มละมุนมือ กลิ่นหอมรวยรินจากผิวกายเธอ
ก็กระตุ้นความปรารถนามากเสียจนคึกไว ทั้งหมดที่ได้สัมผัสชวนจดจำมาจนถึงตอนนี้
ให้ตาย แค่คิดถึง เขาก็นึกโลภมาก อยากจะจูบและลูบซ้ำอีกสักครั้ง… ไม่สิ อีกครั้งคงไม่พอ
หวังหลีฟงคลี่ยิ้ม ค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนคนรู้ตัวว่าถูกจ้องต้องเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
แต่ก็ยังทำใจกล้าถลึงตาใส่ราวกับจะดุ
“เรื่องนี้ผมไม่รับปาก”
“คุณ!”
วิกานดาหน้าตื่น อยากจะโวยวายแต่กลับต้องใจสั่นเมื่อเขาส่งรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนมาให้พร้อมคำอธิบาย
“แต่สัญญาว่าจะแตะต้องอย่างสุภาพบุรุษครับ”
บอกแล้วก็ขยิบตาให้ ก่อนจะค่อยๆ เลียริมฝีปาก ทำหน้าเหมือนสุภาพบุรุษหื่นกาม…