คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
“ใครใช้ให้เธอเด็ดส้มเอามากินได้โดยพละการ”
อัคคี เดินเข้ามาพร้อมกับทำเสียงดุเข้มจ้องมองมาที่ สายธาร นิ่งๆ
“ฉัน!”
สายธารหน้าซีดเผือดค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
“วางลงเดี๋ยวนี้และอย่าได้เด็ดมันลงมากินอีก”
อัคคีบอกด้วยน้ำเสียงดุดันเหี้ยมๆ เขาแค่อยากที่จะแกล้งเท่านั้นไม่ได้จริงจังอะไร แต่คนตัวเล็กที่กำลังหิวนั้นไม่รู้และน้อยใจคิดว่าเขางกกับแค่ส้มไม่กี่ลูก
“ฉันขอชิมหน่อยนะคะ”
สายธารร้องขออย่างอับอาย เธอหิวข้าวเธอไม่ได้เตรียมอาหารมาเขาก็เห็น แต่แค่ส้มลูกสองลูกเขายังหวงไม่ให้เธอกินเลยเหรอ เธอเหลือบสายตามองหน้าเขาอย่างตัดพ้อ เขาจะแกล้งให้เธอหิวให้เธอทรมานขนาดนี้เลยเหรอ
“ไม่ได้!”
อัคคีกัดฟันกรอดแสร้งทำใจแข็ง เขาต้องการให้สายธารได้หิว เขารู้ว่าเธอทนได้ แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือเธอกำลังท้องไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว และหิวมากๆ
สายธารน้ำตาเอ่อคลอดวงตาคู่สวยก่อนที่มันจะหยดลงมาที่แก้มนวล เธอรีบยกมือขึ้นปาดออกอย่างรวดเร็ว เม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้เงียบๆ มองหน้าเขาอย่างเสียใจ ที่เขาใจร้ายใจดำกับเธอขนาดนี้
ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้น้ำตาไหลไม่หยุด เธอปล่อยส้มในมือให้หลุดลงไปกับพื้น ไม่ยอมมองหน้าอัคคีและกัดริมฝีปากเอาไว้อย่างอดกลั้น
อัคคีกัดฟันกรอดพยายามไม่สนใจทั้งที่ใจอ่อนยวบ ก่อนที่เขาจะสะบัดหน้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“คนใจดำ”
สายธารถึงกับปล่อยโฮออกมามองตามหลังเขาไปด้วยสายตาร้าวราน แล้วอาการคลื่นเหียนก็จู่โจมทันที
“อุ๊บ..”
สายธารรีบจับกิ่งส้มเอาไว้แน่นและโก่งคออาเจียนขย้อนส้มที่กินออกไปจนหมดไส้หมดพุง เธอรู้สึกมึนๆ ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งและยกน้ำขึ้นดื่ม เอาหมวกมาพัดให้คลายร้อนและคลายจากอาการคลื่นไส้
เธอทำท่าจะขยับตัวแต่ครั้งนี้มันรู้สึกว่าทุกสิ่งรอบๆ กายมันโคลงเคลงไปหมดแล้วทุกสิ่งก็ดับวูบลงไป เธอล้มตัวลงนอนบนพื้นดินแน่นิ่งไปทั้งคราบน้ำตา
“คุณอย่ามาหาเรื่องนะ!”
สายธารเหลือบสายตาขึ้นมองเขาอย่างขุ่นเคือง
“หาเรื่องอะไรหรือว่ามันไม่จริง เธอกับฉันลึกซึ้งไปไหนต่อไหนแล้ว จะบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ได้ยังไง”
อัคคีรู้สึกโมโหที่สายธารบอกว่าเขาไม่มีสิทธิ์ ทำไมเขาจะไม่มีในเรื่อเธอเป็นเมียเขา
“ที่ฉันบอกว่าไม่มีสิทธิ์เพราะว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉันทั้งนั้น คนที่คุณควรจะไปขอสิทธิต่างๆ ก็คือธิดารัตน์ไม่ใช่ฉัน คุณควรที่จะจำเอาไว้ด้วยคุณอัคคี”
สายธารกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกอดสูตัวเอง ที่ต้องเป็นคนนอกสายตาของเขา เธอมันก็แค่คนชั่วคราวไม่ใช่คนรักของเขาเพราะอัคคีชอบพูดย้ำให้เธอได้เสียใจบ่อยๆ
“อ้อ ฉันลืมไปเธอมันก็แค่ผู้หญิงชั่วคราว ไม่ได้เป็นคนรักของฉันเสียหน่อย แต่อย่าลืมไปนะว่าเธอเป็นของฉัน ยังไงฉันก็มีสิทธิ์หรือจะให้ฉันทวงสิทธิ์ตรงนี้ล่ะ”
“คุณอัคคี คนเลว”
สายธารหน้าซีดเผือด น้ำตาไหลรินออกมาด้วยความอดสู ใช่สิเธอมันก็แค่ผู้หญิงที่เขาจะตักตวงเอาความสุขจากตัวยังไงก็ได้ แค่ผู้หญิงชั่วคราว ไม่ได้เป็นคนรักของเขา เธอมันก็แค่ผู้หญิงที่เขาไม่ได้อยากจะเอามาเป็นเมียจริงๆ
แค่คิดก็ทำให้หัวใจดวงน้อยปวดร้าวไปทั้งดวง เธอร้องไห้และจ้องมองเขาอย่างร้าวราน ทำเอาอัคคีถึงกับอึ้งและตกใจ
เขายกมือขึ้นฟาดอากาศไปมาอย่างหงุดหงิด เม้มริมฝีปากแน่นทอยากจะดึงร่างเล็กๆ ของเธอเข้ามากอดแต่ทิฐิทำให้เขาไม่ทำ และใช้ความรังเกียจในอดีตเข้ามาบดบังความรู้สึกตอนนี้
“เมื่อไหร่ที่ฉันแต่งงานกับธิดารัตน์ คนที่ไม่มีสิทธิ์ก็คือเธอนะสายธาร เธอก็เป็นได้แค่ที่ระบายเท่านั่นแหละ”
“คุณอัคคี!”
สายธารร้องไห้น้ำตาไหลพรากเจ็บปวดกับคำพูดของเขา
เธอกำมือที่จักรยานแน่นและยกมืออีกข้างกุมหน้าท้องเอาไว้ และสาบานกับตัวเองว่าจะไม่บอกเรื่องลูกให้เขาได้รับรู้ เธอจะต้องหนีออกไปจากไร่นี้ให้ได้
“ทำไมร้องไห้เสียใจเหรอที่คนอย่างฉันไม่สนใจผู้หญิงอย่างเธอ และที่ฉันถามทำไมไม่ตอบ ว่าไปไหนมา”
อัคคีกัดฟันแน่นจ้องคนตรงหน้าไม่วางตาเขาอยากที่จะรู้ว่าสายธารไม่สบายเป็นอะไร และออกไปไหนมา
สายธารยกมือขึ้นปาดน้ำตาไม่มองหน้าเขาเสหันไปมองข้างทาง และไม่อยากที่จะเสวนาอะไรด้วย เธอเกลียดเขาเกลียดที่สุดคนใจร้าย
“ไม่บอกก็ไม่อยากจะรู้ โว๊ะ!”
อัคคีกัดฟันกรอด สะบัดเสียงพูดเหี้ยมเกรียมดังลั่นอย่างไม่สบอารมณ์ จนสายธารสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ
“ขึ้นรถ”
อัคคีปราดเข้ามาแล้วจับข้อมือของสายธารแน่นพยายามดึงร่างของเธอให้เข้ามาหาตัว และสั่งเสียงดุดัน
“ฉันไม่ไป ปล่อยนะ”
สายธารพยายามขืนตัวเอาไว้เธอไม่อยากไปไหนมาไหนกับเขาให้คนอื่นเห็นและเอาไปนินทาได้ อีกอย่างเธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่อยู่ที่นี่แล้วด้วย
“หยุดต่อต้านฉันสายธาร เธอก็รู้ว่าไม่มีทางที่จะต้านทานได้”
อัคคีตวาดเสียงดังลั่นทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกเนื้อตัวสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของเขา
“ฉันไม่ไป ปล่อยนะ”
“สายธาร!”
อัคคีตะคอกเรียกชื่อของเธอเสียงดัง หน้าตาดุดันถมึงถึงน่ากลัว
“ฉันไปและก็กลับเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาส่ง คุณอยากจะไปก็ไปก่อนสิ ฉันไม่ไปกับคุณ ปล่อย”
“ไม่อยากไปจะขี่จักรยานอ่อยคนงานในไร่หรือยังไง มีผัวคนเดียวไม่พออยากจะมีเพิ่มอีกอย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวก็ไม่รู้หรอกว่าลูกในท้องของใคร”
อัคคีกอดร่างบางเอาไว้แน่น เขาเค้นเสียงรอดไรฟันเหี้ยมพูดออกมาทำให้คนฟังรู้สึกไม่ดี เขาเห็นคราบน้ำตาอาบแก้มแล้วให้ใจกระตุกแปลกๆ แต่เขาไม่ชอบให้สายธารต่อต้านเขา
“ฉันเกลียดคุณ ถ้าฉันมีลูกเขาก็จะไม่ใช่ลูกของคนคนเลว”