คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
ระยะเวลาสิบกว่าปีนั้นนาน…นานเสียจนทุกอย่างอาจเปลี่ยนไป
จิตราวดี …กล้ำกลืนความเจ็บช้ำจากรักแรก และเฝ้าทะนุถนอมดูแลผลผลิตจากรักครั้งนั้นเอาไว้เป็นอย่างดี
ปรินทร์ …เมื่อรู้ตัวว่าผิดพลั้งก็อาจสายเกินแก้ แต่เขาอยากจะขอโอกาสอีกสักครั้งเพื่อคืนหัวใจดวงนี้ให้กับเธอ
คิดแล้วก็นึกถึงเหตุผลที่ทำให้เขากลับมา ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ผู้มากความสามารถ
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหล่อนพยายามเลี่ยงเขาให้มากที่สุด ไม่เข้าใกล้ ไม่มาพบ
ถึงจะมีงานที่จะต้องประชุมร่วมกัน หล่อนก็มักมีเหตุต้องออกไปติดต่องานสำคัญข้างนอกโดยส่งลูกน้องมาประชุมแทน
สิบกว่าปีผ่านไปจิตราวดีเปลี่ยนไปมาก เธอสวยขึ้น มั่นใจขึ้น มีบุคลิกเป็นสาวมั่นที่สมบูรณ์แบบ
ต่างจากเธอคนเก่าที่เขารู้จัก… สาวน้อยช่างฝันและขี้อายคนนั้น
ให้เวลาทั้งตัวเองและเธอหน่อยก็แล้วกัน สิบกว่าปีมันนานจนทั้งสองอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้
แต่ถ้าจิตราวดียังไม่มีใคร ปรินทร์ก็บอกกับตัวเองว่าเขาพร้อมจะเดินหน้าอย่างเต็มที่
เพื่อจะได้กำจัดสิ่งที่ค้างคาใจมานานให้หมดไปเสียที
“คุณมีอะไรกับฉันไปแล้ว จะปล่อยเราแม่ลูกไปได้หรือยังคะ”
“จิ๊บ”
คราวนี้ปรินทร์โกรธขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้ว
“พี่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เป็นคนผิดคนเดียวและพี่ก็ยอมรับมัน แต่ทำไมจิ๊บถึงพูดแบบนี้ จิ๊บคิดว่าพี่เลวขนาดว่าเอาลูกมาเป็นเครื่องต่อรองเพื่อให้ได้นอนกับจิ๊บอย่างงั้นเหรอ”
“ฉัน..”
จิตราวดีไม่กล้าสบตา เพราะรู้ว่าอาการแบบนี้ปรินทร์กำลังโกรธมาก
“ฉันให้สิ่งที่คุณหวังแล้ว…คุณจะเอาอะไรอีก”
“จะให้พี่ไม่ยุ่งกับจิ๊บกับลูกพี่ทำไม่ได้หรอกนะ ถึงจิ๊บไม่ต้องการพี่ แต่ลูกต้องการพี่แน่ ถ้าจิ๊บคิดว่าพี่เลวขนาดนั้น พี่สัญญาว่าจะไม่แตะต้องตัวจิ๊บอีกจนกว่าจิ๊บจะเข้าใจพี่”
ปรินทร์โกรธขึ้งแต่ก็พยายามข่มใจ เขาผิด เขารู้ และเขากำลังพยายามแก้ไขมันอยู่
“กุหลาบสีชมพู พี่รู้มาว่าจิ๊บชอบ”
ปรินทร์ยื่นช่อดอกไม้สีหวานให้แก่ผู้หญิงตรงหน้า
“จิ๊บช่วยรับมันเอาไว้ แทนหัวใจของพี่ได้หรือเปล่า”
ชายหนุ่มรออย่างมีความหวัง และเมื่อหญิงสาวตรงหน้ารับมันไป
เขาถึงกับยิ้มกว้างราวกับเธอยอมรับหัวใจของเขาเอาไว้แล้ว
เหตุการณ์ในอดีตยังชัดเจนราวกับเมื่อวาน ดวงตากลมโตมีม่านน้ำตาเคลือบอยู่บาง ๆ
“ดอกไม้ช่อแรกที่พี่ให้จิ๊บ จิ๊บคัดก้านที่น่าจะปลูกได้ไปลองปักชำแล้วก็ขยายพันธุ์ไปเรื่อย ๆ จนถึงตอนนี้”
จิตราวดีหันไปมองปรินทร์ที่นิ่งอึ้งไป
“ตอนนั้นจิ๊บแค่อยากรักษาดอกไม้ดอกแรกที่พี่มอบให้ ให้อยู่กับจิ๊บตลอดไป หรือแม้แต่ตอนที่เราเลิกกันไปแล้ว จิ๊บก็ยังทำใจปล่อยให้มันตายไม่ได้ ยังดูแลรดน้ำใส่ปุ๋ยให้มันอย่างกับคนบ้า…น่าสมเพชว่ามั้ยคะ…ถูกทิ้งไปเป็นสิบปี แต่ก็ยังลืมไม่ได้อยู่ดี”