คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
สวรรค์ช่างโหดร้าย ทำดีมาทั้งชีวิตจะตายก็ดันตายเพราะอุบัติเหตุ
แต่ทำไมเทวดาไม่พาเธอขึ้นสวรรค์ทำไมต้องส่งเธอทะลุมิติมา
อยู่ในฐานะนางรองผู้แสนดีที่กำลังจะตายเพราะตัวร้ายในเรื่อง แต่คิดว่าเธอจะยอมเหรอ
“ถ้าพี่เยี่ยอยากจะรังแกทั้งที่ข้าขอร้องเช่นนี้ ข้าก็ไม่อาจห้ามท่านได้อีกแล้ว ทุกอย่างแล้วแต่พี่เยี่ยจะเมตตาเลยเจ้าค่ะ”
เว่ยซืออิ๋งเอ่ยเรียกเขาด้วยถ้อยคำที่สามัญชนทั่วไปใช้กัน
เขาจะได้ไม่รู้สึกห่างเหินกับนาง ซ้ำน้ำเสียงของนางยังออดอ้อน ฟังดูแล้วน่าสงสารยิ่งนัก
นี่เป็นอีกหนึ่งแผนที่นางคิดได้เมื่อสักครู่ ไม่รู้ว่าเรียกเขาอย่างนี้แล้วจะได้ผลหรือไม่
แต่บุรุษเวลาสตรีเรียกว่าพี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้ย่อมต้องมีใจอ่อนบ้างแหละ
และดูเหมือนว่าจะได้ผลเกินคาด เพราะหวังเทียนเยี่ยยอมขยับลงไปจากกายนาง
ก่อนเขาจะเอ่ยถามออกมาด้วยอาการนิ่งงันเล็กน้อย
“เมื่อสักครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ”
แต่เว่ยซืออิ๋งก็ต้องหวั่นใจอีกครั้ง เมื่อเห็นเขาดูเหมือนจะโกรธมากกว่าจะชอบใจ
จึงตอบกลับไปด้วยเสียงที่ดังกว่าเสียงกระซิบเพียงเล็กน้อย
“พี่เยี่ยเพคะ”
ตอบแล้วเว่ยซืออิ๋งก็ไม่กล้าสบตาเขา หวังเทียนเยี่ยกลับขยับเข้ามาประคองใบหน้านางไว้
ก่อนบดขยี้ริมฝีปากลงมาทันที เขาบังคับแทรกลิ้นร้อนเข้ามา
ก่อนกวาดชิมความหวานในปากเล็กอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะถอนจุมพิตจากไปอย่างรวดเร็ว
แล้วจ้องนางเขม็งไปยอมกล่าวอะไรอีก
“พระองค์โกรธหรือเพคะ ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันจะไม่เรียกอย่างนี้อีกแล้ว”
“ไม่ได้โกรธ ไหนเจ้าลองเรียกอีกทีซิ”
นางมองเขาอย่างประหลาดใจ แต่ก็ยอมเอ่ยเรียกออกมา
“พี่เยี่ย”
“เจ้า! เจ้ามันน่าโมโหจริงๆ”
ต่อว่านางเสร็จเขาก็ลงจากเตียงไป ก่อนได้ยินเสียงเขากำลังสวมเสื้อผ้า
และยังใจดีกลับมาช่วยนางสวมเสื้อผ้าอีกด้วย เว่ยซืออิ๋งมองการกระทำของเขาอย่างงุนงง
ยิ่งเข้ากดนางลงนอนก็ยิ่งงุนงงขึ้นไปอีก ก่อนเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“วันนี้เราจะนอนกันแล้วจริงๆ ใช่ไหมเพคะ”
“ไม่นอนแล้วจะทำอย่างไรเจ้าบาดเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือ”
ได้ยินอย่างนี้นางก็เบ้ปากทันที ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เขาหรือที่จับนางพลิกไปพลิกมาราวกับตุ๊กตายาง
ตอนนี้กลับมาห่วงอาการบาดเจ็บของนางเสียอย่างนั้น
หวังเทียนเยี่ยขยับเข้ามานอนซบไหล่และซุกจมูกเข้าไปใกล้ลำคอของเว่ยซืออิ๋งเหมือนคืนก่อน
แล้วกอดเอวนางไว้แน่น นางจึงโอบกอดไหล่เขาไว้เช่นกัน การนอนของทั้งคู่สลับตำแหน่งกันอย่างเห็นได้ชัด
ถ้าใครมาเห็นคงไม่นึกว่าเป็นหวังเทียนเยี่ยองค์ชายใหญ่ผู้ดุกว่าหมาอย่างแน่นอน
ในขณะที่เว่ยซืออิ๋งดีใจที่ตนเองรอดไปได้อีกวัน
แต่ในขณะที่นางกำลังจะหลับหวังเทียนเยี่ยกลับเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“เจ้าลองเรียกข้าเหมือนก่อนหน้านี้ได้หรือไม่”
นางขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้ ไม่รู้เหตุใดเขาจึงทำตัวน่าสงสารอีกแล้ว
“พี่เยี่ย”
เว่ยซืออิ๋งยอมเอ่ยเรียกตามใจเขาอีกครั้ง
“กำเริบเสิบสานยิ่งนัก เรียกเหมือนข้าเป็นสหายเจ้า แต่ต่อไปถ้าอยู่ด้วยกันเจ้าก็เรียกข้าพี่เยี่ยแล้วกัน สตรีเช่นเจ้าจะได้ไม่อึดอัดเพราะข้าบังคับจนอยากตายไปก่อน”
“หม่อมฉันไม่ได้อึดอัดเลยเพคะ เรียกองค์ชายใหญ่เช่นเดิมก็ได้”
หลังนางกล่าวจบเขาก็ฟาดบั้นท้ายนางทันที
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย! หม่อมฉันเจ็บนะ”
“ทีหลังก็อย่าขัดคำสั่ง บอกให้เรียกอะไรก็เรียกอย่างนั้น ยามนี้ก็เรียกอีกครั้งหนึ่งแล้วนอนได้”
“พี่เยี่ย”
นางกล่าวเรียกเขาเสียงแข็งทันที
“เสียงแข็งเกินไป”
“พี่เยี่ยยย”
คราวนี้นางจึงเอ่ยเรียกเสียยืดยาว
“ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้งหนึ่งเรียกดีๆ ไม่อย่างนั้นคืนนี้ข้าจะถือว่าเจ้าไม่ได้บาดเจ็บ”
“พี่เยี่ย”
นางเลิกแกล้งก่อนเอ่ยเรียกเขาด้วยเสียงหวานเหมือนยามปกติ
“ดีมากถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็นอนได้”
“เดี๋ยวก่อนซิเพคะ หม่อมฉันเรียกพระองค์ว่าพี่เยี่ยแล้ว พระองค์ก็เรียกหม่อมฉันว่าน้องอิ๋งบ้างซิ”
เว่ยซืออิ๋งคิดจะล้อเขาเล่น แต่ก็แอบหวังให้เขาเรียกนางเช่นนี้จริงๆ
“ฝันไปเถอะ”
ความหวังของนางสลายลงภายในพริบตาเดียว แต่ก็เอาเถอะ
ถึงอย่างไรเขาก็ป่วยโดยโรคไบโพลาร์อยู่ นางจะไม่ถือสาเขาก็แล้วกัน
ยอมเสียเปรียบเรียกเขาคนเดียวไปก่อน