คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก เธอคือผู้หญิงคนที่เขาทำร้ายจิตใจ
และเธอคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาคิดถึงหากว่าจะแต่งงาน
เมื่อหน้ากากแห่งความแค้นหายไปจนสิ้น ก็จะคงเหลือเพียงดอกรักที่เบ่งบานอยู่ในหัวใจ
ความรักช่างทำให้เกิดเรื่องน่าอัศจรรย์ใจได้ตลอดเวลา
เพลงยังคงเปิดวนซ้ำทว่าทั้งสองกลับยืนอยู่ที่เดิม
เรียวปากหนาของ จิรา ยิ้มละลานตาจน ดารกา ไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น
หัวใจของดารกาเต้นสะท้านเมื่อเห็นใบหน้าของจิราใกล้เข้ามา ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาผะผ่าวที่แก้มจนเธอรู้สึกได้
แล้วที่น่ากลัวใจตัวเองยิ่งกว่าคือริมฝีปากของจิรากำลังจะประทับลงที่ริมฝีปากของเธอในวินาทีข้างหน้า
หลบสิ! ….หนีเร็วเข้า
ดารกาจิกเล็บลงบนฝ่ามือตัวเองให้มีสติ จนก้าวถอยหลังออกมาจากอ้อมแขนของจิรา
อาการตัวแข็งเป็นอย่างไรเธอเพิ่งเคยพบกับตัวเอง ในขณะที่จิรามองเธอด้วยสายตาคล้ายขบขัน
จนกระทั่งเป็นฝ่ายปล่อยมืออีกข้าง แล้วยิ้มบางๆ ราวกับว่าเมื่อครู่เป็นแค่อุบัติเหตุไม่ใช่สิ่งที่เขาจงใจทำให้เกิดขึ้น
“ขอบคุณที่มาเป็นคู่ซ้อมให้นะดารกา”
เป็นครั้งแรกที่ดารกาไม่สามารถสบตาจิราได้ จนเป็นฝ่ายก้มหน้าลงเสียเอง หัวใจพานเต้นแรงอย่างกับเพิ่งไปวิ่งมาอย่างไรอย่างนั้น
พอเงยหน้าขึ้นจิรายังคงมองเธออยู่เช่นเดิมอย่างนี้ใครจะไปทนไหว
“ฉันไปก่อนนะคะ”
ดารกาหันหลังแล้วรีบวิ่งออกมาจากจิรา หญิงสาวหยิกแก้มตัวเองอย่างโมโหเพราะว่าลืมตัวไปใกล้ชิดเขา ทั้งที่ควรพาตัวเองห่างออกมา
จิรามองดารกาที่เดินเอียงไปเอียงอย่างกับน้ำในหูไม่เท่ากัน ก็ได้แต่ยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน
อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อครู่ถ้าดารกาไม่เป็นฝ่ายหยุด แล้วเขาล่ะจะหยุดตัวเองไหม คำตอบคือไม่ เพราะเขาจงใจทำแบบนั้น ไม่ใช่เพราะเผลอไปชั่วขณะ
ดวินเข้ามาแย่งกล่องไป แล้วสั่งให้ดารกาเปิดกระโปรงท้ายรถ
ใบหน้าของเธอยังคงสดใสราวกับวันแรกของฤดูหนาว รอยยิ้มประดับอยู่ตรงริมฝีปากของเธอ เสมือนว่าที่ผ่านมามีเพียงเขาที่พยายามลืม
ในขณะที่เธอลืมทุกอย่างหมดสิ้นในวันนั้น วันที่เธอเลือกไปกับคามิน หัวใจของดารกาทำด้วยอะไรหนอ
จิราสบถด่าตัวเองมากมายต่อจากนั้น ทว่าสายตายังคงเฝ้ามองสองพี่น้อง ช่วยกันยกกล่องพลาสติกอีกใบมาท้ายรถ
เสียงหัวเราะของหญิงสาวดัง เมื่อกระโปรงท้ายรถปิดลงมาเองทำให้เธอถลำเกือบล้ม มือของจิราที่กำลังกำพวงมาลัยเขม็งตึงด้วยความโกรธระคนปวดร้าว
เมื่อเธอหัวเราะได้ทั้งที่เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าต้องทำยังไง เกินกว่าจะทนรับไหวจิราสตาร์ตรถแล้วขับผ่านดารกาไป ให้เหมือนกับว่าเธอได้กลายเป็นอดีตที่เขาควรลืมได้แล้ว
ดารการู้สึกราวกับมีบางอย่างดึงดูดให้หันไปมองจนกระทั่งรถยนต์สปอร์ตสีดำสนิทขับผ่านไป โดยที่เธอไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าคนขับด้วยซ้ำ
“มองหาอะไรหรือพี่ดาว”
จิราใช่ไหม? ช่างเป็นคำถามที่แม้แต่ดารกายังส่ายหน้าให้ตัวเอง เพราะมันจะเป็นไปได้ยังไง