คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
รูปในอดีตทำให้ ดาวิกา กลายเป็นนักร้องใกล้หมดอนาคตในวงการเพียงชั่วข้ามคืน
ธีมา จำต้องยอมให้ดาวิกามาหลบนักข่าว และบรรดาแอนตี้แฟนคลับที่ ปางไม้ธารธีรา
แต่มันไม่ง่าย เมื่อดาวิกาเคยก่อวีรกรรมไว้ให้ธีมาจำไม่ลืม จนคิดว่าผู้หญิงคนนี้ช่างสวย แต่เสียของชะมัด
ดาวิกามั่นใจว่า ตัวเองกำลังถูกแม่เลี้ยงหลอกให้มาอยู่กับคนหน้าเนื้อใจเสืออย่างธีมา
การเอาคืนของยัยตัวแสบและเสือ(ไม่ร้าย) แสนชุลมุน อบอุ่นหัวใจ จนกลายเป็นปลูกรักจึงเกิดขึ้น
“อะไรนะ! นายไม่ได้พูดผิดใช่ไหม”
“ไม่ผิด ฉันบอกให้เธอถอนหญ้าในแปลงผัก เอาแค่แปลงผักคะน้านั่นแหละ เอ้านี้เสื้อคลุมของฉันเอง ส่วนนี่ถุงมือกับหมวก”
เขาส่งเสื้อแขนยาว ถุงมือและหมวกที่หยิบมาจากในรถให้คนทำหน้าตูมใส่
“ทำไมฉันต้องทำด้วยล่ะ นายแกล้งฉันอีกแล้วใช่ไหม”
เธอจ้องตาเขา ธีมาไม่หลบสายตา เธอเลยหลบตาเสียเอง
“หลายวันมานี้เธอกินข้าวไม่เคยหมดจาน กับข้าวเหลือทุกมื้อ รู้ไหมกว่าจะได้ข้าว ได้ผักไปให้เธอกินในแต่ละมื้อมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แค่เดินไปเก็บผักมาผัดให้เธอกินหรอกนะ แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น”
ธีมาอธิบาย ใครจะมาแกล้งกัน เฮ้อ! เมื่อไหร่จะเลิกมองเขาในแง่ร้ายเสียที
ดาวิกาถอนใจพรืดให้คนช่างสังเกต ไม่อยากเถียงเพราะมันจริงอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ
ไม่นึกว่ามันจะมีอะไรมากกว่าที่คิด แค่กินข้าวและกับข้าวเหลือเท่านั้นเอง
“ถ้าฉันทำแล้วจะได้อะไร”
“ไม่ได้อะไรที่เป็นสิ่งของ แต่ได้ความเหนื่อยที่ทำให้เข้าใจ เพื่อที่ต่อไปเธอจะได้ไม่กินอาหารแบบทิ้งขว้างอีก”
เขาสอน ถ้าพูดเฉยๆ เธอคงไม่เข้าใจ ต้องลงมือทำ
“ทำไมไม่ให้ฉันไปดำนาด้วยล่ะ”
อันนี้ประชดของจริง
ธีมาหาเราะเสียงดัง คนงานหญิงแถวๆ นั้นหันมามอง แล้วพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเข้าใจว่าพ่อเลี้ยงอารมณ์ดี
“พอดีฉันซื้อข้าวกิน เอาไว้ปลูกกินเองเมื่อไหร่จะไปรับเธอมาจากกรุงเทพฯ ดีไหม มาช่วยกันดำนา”
“ฉันประชด! อีตาเสือบ้า”
เธอว่าเขาเสียงแหลม เสียงหัวเราะยิ่งกังวานลั่น
“จะไม่บอกจริงๆ ใช่ไหม”
ดาวิกาพยักหน้า แต่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจึงไม่เห็นรอยยิ้มของธีมา
เธอเห็นเท้าของเขาก้าวถอยหลังไป แต่ไม่ได้มากพอให้โล่งใจได้ เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นถึงเห็นว่ายังถูกมองอยู่ ครั้นจะก้มหน้าลงไปอีกก็ใช่ที่
“ถ้างั้นช่วยแกะกระดุมให้หน่อย ใช้มือซ้ายแทนมือขวามันไม่ถนัด”
คนถูกสั่งขมวดคิ้วใส่เจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ยืนเฉยไม่ยอมขยับ แขนทั้งสองข้างทิ้งลงข้างลำตัวเหมือนรอให้ไปช่วยแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตให้จริงๆ
“ไม่ถนัดจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย”
ธีมาขมวดคิ้วกลับบ้าง อดไม่ได้ก็จัดการยื่นแขนข้างที่ไม่เจ็บไปใช้มือยีผมคนขี้สงสัยเสียให้หายหมั่นเขี้ยว เป็นเด็กเป็นเล็กกว่าหัดรู้ทัน ใช้ได้ที่ไหน
“นี่ๆ พี่เสือเดี้ยงก็เพราะช่วยลูกจันทร์นะ”
ดาวิกาเดินมาหาธีมาก้าวหนึ่งจะได้ไม่ต้องเอื้อมไปแกะกระดุมให้ คนตัวสูงยืนให้แกะกระดุมง่ายๆ
ตอนนี้เลยต้องเชื่อแล้วว่าเขาพูดจริงๆ ไม่ได้จะแกล้งอะไรเธอหรอก เธอรีบแกะกระดุมที่มีอยู่ 5 เม็ดให้เขา
แต่นิ้วเจ้ากรรมก็เกิดสั่นขึ้นมาทำไมไม่รู้ ดาวิกาก้มหน้าทันควัน ธีมาก้มหน้าลงอมยิ้ม เพิ่งเคยเห็นคนอะไรแค่แกะกระดุมยังทำเหมือนยาก แถมยังถอนใจอยู่นั่นแล้ว
“เสร็จแล้วค่ะ”
ร่างเพรียวรีบก้าวถอยหลังไปแล้วสูดอากาศเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ ทำอย่างกับเพิ่งไปมุดท่อมาอย่างไรอย่างนั้น
แค่ยืนตรงหน้าเขาทำให้อากาศหายไปได้ที่ไหนกัน