คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
รักวุ่นๆ ของท่านรองประธานกับเลขาสาว เตชน์ ตันติวัฒน์ VS ข้าว พาขวัญ
“เดี๋ยวค่ะท่านรองฯ”
ดวงตาคู่คมหลุบมองมือบางที่ข้อมือเขาแวบหนึ่ง ก่อนตวัดสายตาขึ้นมองเลขาฯ สาวพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง
“เอ่อ… ไหนบอกว่าหิวไงคะ ท่านรองฯ ยังไม่ทานข้าวสักคำ จะกลับแล้วเหรอ”
ช่วยไม่ได้ที่แก้มนวลจะซับสีระเรื่อ เมื่อเขาหมุนข้อมือเป็นฝ่ายมาจับมือเธอไว้แทน
“ที่รั้งผมไว้ เป็นห่วงผมหรือไม่อยากให้ผมกลับกันแน่”
ถามเสียงทุ้ม จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยอย่างค้นคว้าหาคำตอบ ด้วยเชื่อทฤษฎีที่ว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ
พาขวัญยอมรับกับตัวเองอย่างตรงไปตรงมาว่าทั้งสองอย่าง
แต่จะให้เธอยอมรับกับเตชน์ตรงๆ ตอนนี้เลยไม่ได้ มันเร็วเกินไป
เมื่อพบว่ากำแพงล้อมใจได้พังทลายลงมาอย่างราบคาบและพบว่าเสน่ห์ของเตชน์
เป็นอุปสรรคที่จะก่อมันขึ้นมาอีกครั้ง เธอเองก็ต้องการเวลาเพื่อพิสูจน์คำพูดและการกระทำของเขา
บอกตรงๆ เธอไม่อยากลิ้มรสความเจ็บปวดอีกแล้ว
ดังนั้นการเฉไฉคือทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้
แต่ไม่ทันที่พาขวัญจะชวนเปลี่ยนเรื่อง เสียงทุ้มของเตชน์ก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ผมรู้คำตอบแล้วข้าว”
พูดจบใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มลงต่ำ จุดหมายคือริมฝีปากอวบอิ่มสีระเรื่อ
แต่หญิงสาวกลับไหวตัวทัน เบี่ยงหน้าหลบได้อย่างฉิวเฉียด ทำให้ปากหยักพลาดเป้าปัดไปโดนแก้มนุ่ม
“แค่จูบ ไม่ได้เหรอ”
กระซิบถามด้วยน้ำเสียงกระเส่าเว้าวอน ทำพาขวัญสับสนไม่น้อย
รับรู้ได้ถึงการสั่นไหวของร่างกาย แต่ก็ยังน้อยกว่าหัวใจที่ไหวโยกอย่างรุนแรง
นั่นสิ แค่จูบไม่ได้เหรอ แค่จูบเองนะ ให้เขาได้ไหม…
หากไม่ทันจะตอบรับหรือปฏิเสธ ริมฝีปากรุ่มร้อนก็แนบสนิทลงมาที่ริมฝีปากอิ่มระเรื่อ
ดูดรวบริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างเรียกร้องหนักสลับเบา แรงปรารถนาของเขา
ทำลายต่อมต่อต้านของเธอจนแน่นิ่ง ท้ายที่สุดพาขวัญก็ยอมเผยอปากรับจูบลึกซึ้งของเตชน์อย่างหวามไหว
เวลาล่วงไปนานเท่าไรไม่รู้ แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ถ้ายังปล่อยให้เวลาเดินต่อไปเรื่อยๆ
ยอมรับว่าไม่กล้าแลก ผู้หญิงอย่างพาขวัญต้องใช้เวลา นั่นทำให้เขาต้องหักห้ามใจอย่างหนัก
เพราะไม่อยากทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจที่เธอมีให้เขาในระดับหนึ่งลดลงเหลือศูนย์
จึงถอนริมฝีปากออกอย่างตัดใจ ทั้งที่มั่นใจว่ายังไปต่อได้จนสุดทาง
“ทานข้าวกันเถอะ”
เตชน์กระตุกข้อมือบางให้นั่งลง หยิบรีโมตทีวีเปิดรายการมวยปล้ำ
ใช้ภาพดิบเถื่อนตรงหน้าดับความร้อนรุ่มในใจ ก่อนจะตักข้าวเข้าปากทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ต่างจากพาขวัญที่ได้แต่นั่งมองเขาทานข้าวตาปริบๆ พลางคิด
ได้คืบแล้วจะไม่เอาศอกหน่อยเหรอ