คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
เมื่อสิบสองปีก่อน เขาเคยพบกับนางฟ้าตัวน้อยอายุเจ็ดขวบ
หลอกล่ออย่างไรก็ไม่ยอมเข้าใกล้ แต่ ณ เวลานี้
มีเพียงนางมารน้อย ที่เขาจะสลัดอย่างไรก็สลัดไม่หลุด!!
“อาโนช”
มาโนช ถอนหายใจยาว แต่ไม่ได้หันไปมองคนที่มายืนข้างๆ
และทำเป็นไม่สนใจเสียงหวานๆ ที่ดังหงุงหงิงเข้าหู
คนตัวบางขยับเข้าใกล้ผู้ชายหน้าเข้มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานริมหน้าต่าง
เอามือไขว้หลัง แล้วเอียงคอมองเขาด้วยสีหน้าเจือยิ้ม
“ถ้าอาโนชอนุญาต ฟ้าก็อยากจะ…”
“กลับบ้านได้แล้วมั้งเรา”
มาโนชเอ่ยขึ้นโดยไม่หันมามองคนตัวหอมจนน่าโมโห
ทำท่าจริงจังกับแบบโครงสร้างอาคารตรงหน้า
ทำให้สาวน้อยย่นจมูกใส่ ‘เพื่อนของแม่จ๋า’ อย่างนึกหมั่นไส้
“ฟ้ายังไม่อยากกลับ”
คราวนี้คนที่แสร้งทำเป็นไม่สนใจไยดีหันกลับมามองมารน้อยหน้าหวานทันที
คิ้วสีเข้มขมวดมุ่น ก่อนเอ่ยถามด้วยความรู้สึกขัดใจว่า
“ทำไม”
เขาเลิกคิ้ว ดวงตาคมกริบมองคนตัวบางด้วยแววตาเป็นคำถาม จึงพบว่ารอยยิ้มตรงหน้า
เป็นรอยยิ้มของนิลินและคมน์ที่เกิดขึ้นพร้อมๆ กัน เป็นการผสมผสานอย่างลงตัว
แต่กลับทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองใจชอบพิกล! หล่อนไม่รู้หรือไงว่าเขาต้องข่มใจไม่ให้ตบะแตก
ยังจะมาทำท่าน่ารักน่าเขมือบแบบนี้อยู่ได้
“ฟ้าสงสารน้องคิม ดูสิคะ ตาละห้อยเชียว”
มาโนชแสร้งทำหน้าขรึม แต่เมื่อมองไปทางลูกชายก็หลุดยิ้มออกมาทันที เจ้าตัวเล็กทำหน้าออดอ้อนชัดเจน
“ไม่ได้หรอก ขืนอยู่เดี๋ยวเราก็ไม่เป็นเราด้วยกันทั้งคู่”
เขาหันมากระซิบบอกหญิงสาวตรงๆ ดวงตาที่มองหล่อนนั้นตอบชัดว่าเขาอาจจะไม่อยู่เฉยๆ อีกต่อไป
หากมีหล่อนมาอยู่ใกล้เพียงผนังกั้น