Home » ใจไม่ลืมรัก – ดาวิสา

ใจไม่ลืมรัก – ดาวิสา

คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ

อ่านนิยาย ใจไม่ลืมรัก pdf epub ดาวิสา ดาวิกา

“อ้อนจะถือว่าอ้อนชดใช้พี่เจตน์ไปหมดแล้ว ต่อจากนี้เราคงไม่มีอะไรที่จะต้องข้องเกี่ยวกันอีก”

อรรัมภาถอดแหวนเพชรเม็ดงามที่ครั้งหนึ่งชายหนุ่มตรงหน้าเคยคุกเข่าขอหล่อนแต่งงาน

และสวมมันลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของหล่อนออกจากเรียวนิ้วช้าๆ ก่อนจะปาใส่อกเขา

 

“ใช่ มันจะเป็นอย่างนั้น ถ้าในท้องของเธอไม่มีลูกของพี่”

เจตนิพัทธ์เลื่อนสายตาจากแหวนแต่งงานที่ตกลงบนพื้นไปยังหน้าท้องแบนราบ

ที่ตอนนี้อาจจะมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่ในนั้น ก่อนจะเลื่อนสายตา

ไปจดจ้องยังใบหน้าหวานของคนตรงหน้าอย่างยากที่จะคาดเดาความรู้สึก

 

“พะ…พูดอะไรคะ อ้อนไม่เข้าใจและอ้อนไม่ได้ท้อง”

อรรัมภาปฏิเสธเสียงตะกุกตะกัก เจตนิพัทธ์แค่นยิ้มกับท่าทีมีพิรุธของคนตรงหน้า

เจ้าตัวไม่รู้เลยหรือไงว่าสายตาของเจ้าหล่อนมันฟ้องขนาดไหน

 

“เหรอ ไม่ได้ท้องเหรอ”

เจตนิพัทธ์เลิกคิ้วถาม แต่มุมปากหยักกลับแค่นยิ้มร้าย

ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วสาวเท้าเข้าใกล้คนตัวเล็กเรื่อย ๆ

“ขอตัวค่ะ”

ยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะเดินออกไป มือแกร่งก็คว้าหมับเข้าที่เรียวแขนเล็ก

พร้อมกับกระชากให้สาวเจ้าหันกลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง

นั่นทำให้คนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซกลับมาปะทะอกแกร่งอย่างจัง

“โอ๊ย!”

อรรัมภาอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ

 

“พี่ยังคุยธุระไม่จบ เธอจะเดินหนีออกไปแบบนี้ได้ยังไง”

เจตนิพัทธ์ว่าเสียงเข้ม พร้อมกับจ้องร่างบางอย่างเอาเรื่อง

“ปล่อยอ้อน”

น้ำเสียงแข็งแต่ติดสั่นของคนตัวเล็กนั้นทำให้เจตนิพัทธ์เดาได้ไม่ยากว่า

เจ้าตัวนั้นกำลังจะร้องไห้ซึ่งก็ช่วยยืนยันได้ว่าอรรัมภาท้องจริงๆอย่างที่มารดาเขาบอกมา

“มากับพี่”

น้ำเสียงเจตนิพัทธ์เข้มขึ้นเป็นเท่าตัว มือแกร่งดึงข้อมือเรียวเล็กให้เดินตามมา

แต่ดูเหมือนว่าสาวเจ้าจะไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่นัก เพราะเจ้าตัวยังคงขืนตัวไว้อยู่

“ปล่อยนะพี่เจตน์ อ้อนบอกให้ปล่อยไง”

อรรัมภาแกะมือหนาออกจากเรียวแขนจนสำเร็จ

ดวงตาคู่กลมที่มีน้ำสีใสเอ่อคลอจ้องใบหน้าคมของคนตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้

 

“อย่าดื้อนักได้ไหม ไปตรวจให้แน่ใจว่าเธอท้องหรือไม่ท้อง”

เจตนิพัทธ์ว่าเสียงเครียด ยอมรับว่าตอนนี้เขาเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้น

หากอรรัมภาท้องขึ้นมาจริง ๆ ทุกอย่างมันจะไม่เป็นอย่างที่เขาวางแผนไว้ตั้งแต่แรก

จากเรื่องทุกอย่างที่ควรจะจบมันอาจจะไม่จบและจะยังคงคาราคาซัง

โดยเฉพาะความรู้สึกของเขาที่มันฟ้องอยู่ในตอนนี้

เจตนิพัทธ์สลัดความรู้สึกเหล่านั้นทิ้งไป ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับคนตรงหน้าอีกครั้ง

 

“ถ้าอ้อนท้องแล้วจะทำไม พี่เจตน์จะให้อ้อนเอาเด็กออกเหรอคะ หรือจะพรากเขาไปจากอ้อน”

อรรัมภาว่าด้วยใบหน้าที่เจิ่งนองน้ำตา

“รู้ตั้งแต่ตอนไหน แล้วทำไมไม่บอก”

เจตนิพัทธ์ดึงคนตรงหน้าเข้ามากอด หากสาวเจ้าสังเกตสักนิดก็จะรู้ว่า

น้ำเสียงที่ชายหนุ่มเปล่งออกมานั้นแผ่วเบาและอ่อนลง ไม่ได้แข็งกระด้างอย่างเมื่อครู่

 

“ถ้าอ้อนบอกแล้วมึงจะโผล่หัวมางานแต่งหรือไง ก็ไม่”

เสียงของคนมาใหม่ดังขึ้น ซึ่งก็คืออชิระพี่ชายต่างมารดาของอรรัมภา

ซึ่งก็เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของเขาเช่นกัน

“ปล่อยน้องกูได้แล้ว”

อชิระว่าพร้อมกับเข้าไปดึงน้องสาวออกจากอ้อมกอดของเพื่อน

ถ้าเขารู้ว่าเจตนิพัทธ์ถือหุ้นบริษัทแห่งนี้แน่นอนว่าเขาไม่มีวันให้อรรัมภาเข้ามาทำงานที่นี่เป็นแน่

 

“ต่างคนต่างอยู่เถอะ กูขอ”

อชิระว่า ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่เพื่อนเขาคงจะเข้าไปซัดหมัดหนัก ๆ

ใส่หน้ามันสักสองสามหมัดแล้วที่ทำให้น้องสาวเขามีน้ำตา

แต่มันคือเพื่อนของเขาและเขาก็รู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นยังไง

จะโทษมันฝ่ายเดียวไม่ได้ ก็ในเมื่อน้องสาวของเขาก็มีส่วนผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเหมือนกัน

ไม่สิคนที่ผิดคือมารดาของอรรัมภากับมารดาของเจตนิพัทธ์ต่างหากล่ะ

 

“แต่เด็กในท้องอ้อนก็ลูกกูไหมวะ”

เจตนิพัทธ์ว่าแต่สายตายังจับจ้องไปที่แม่ของลูก

“มึงไม่ได้ตั้งใจให้เขาเกิดมาด้วยซ้ำ”

คำพูดของพี่ชายทำให้อรรัมภาสะอึกไปไม่น้อย

“ใครบอกว่ากูไม่ได้ตั้งใจ”

คำถามของเจตนิพัทธ์ทำให้ทั้งห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง ใช่ เขาตั้งใจ

เขาอยากมีลูกกับผู้หญิงที่เขารัก ซึ่งความตั้งใจเหล่านั้นมันเป็นความตั้งใจ

ก่อนที่ความทรงจำทั้งหมดของเขาจะกลับมา มันเป็นความตั้งใจก่อนที่เขาจะรู้ว่าจริงทั้งหมด

ความจริงที่อรรัมภากับมารดารวมหัวกันโกหกเขา และผลักใสผู้หญิงที่เขารักออกไปจากชีวิตของเขา