คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
ฉันไม่เคยข้ามถนนคนเดียวบนถนนที่รถเยอะแบบนี้ ฉันเลยยืนรออย่างลังเลอยู่บนฟุตบาท
ไม่กล้าที่จะก้าวขาออกไปสักที มองดูนักเรียนคนอื่นทำไมพวกเขาชิลล์กันจังวะ
ในขณะที่ฉันขยับขาไปมาอยู่พักใหญ่แล้ว ฉันกลัววว…
“เธอ…ไม่ข้ามเหรอ”
เสียงจากนักเรียนชายตัวสูง ผิวขาว โหง๋วเฮ้งเด็กเรียนฉายชัดบนใบหน้า เนิร์ดสุดๆ
แต่น้ำเสียงอบอุ่นและโคตรใจดี เขาถามฉันมาขณะที่เดินมายืนข้างๆ ฉัน
“…”
ยังไม่ทันจะตอบอะไรเลย เขาก็คว้าข้อมือฉันให้เดินตามไปกับเขาและปล่อยทันที
เมื่อถึงอีกฝั่งหนึ่งอย่างปลอดภัย ราวกับจะสื่อให้ฉันรู้ว่าจับข้อมือฉัน
เพื่อพาข้ามถนนแค่นั้นแหละแล้วเขาก็เดินออกไป
“นาย…”
ฉันเรียกเขาไว้ทันทีที่เขาก้าวขาออกไปแค่ก้าวเดียว
“นายรู้มั้ยว่าห้องม. 4/7 ไปทางไหน”
ฉันถามเรื่องห้องเรียนไปเพราะที่นี่มีตึกเยอะแยะไปหมดและตอนนี้นักเรียนมากมาย
ก็ทยอยเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ
“ตามมา”
เสียงที่เปล่งออกมานั้นค่อนข้างเรียบเรื่อยไม่มีอารมณ์ด้านลบเจือปนในน้ำเสียง
ไม่ได้มีความรำคาญ ไม่แสดงการดูถูกที่ฉันถามทางอย่างน้อยก็รู้สึกดีกว่าที่เก่าเยอะเลย
ถ้าเป็นที่นั่นถามอะไรหน่อยก็หาว่าฉันโง่แล้ว คนนี้น่าจะคบเป็นเพื่อนได้
“เราชื่อพิมนะ นายชื่ออะไร”
ฉันแนะนำตัวไปกับคนที่เดินอยู่ข้างหน้าฉันเพราะเขากำลังเดินนำฉันไปห้องม. 4/7
“ทอย”
โอเค ฉันจะจำชื่อเด็กเนิร์ดใจดีคนนี้ไว้ ยกให้เค้าเป็นเพื่อนคนแรกที่กรุงเทพฯ ของฉันเลย
“ยังชอบเราเหมือนเดิมมั้ย”
“ไม่รู้”
“ไหนบอกจะไม่โกหกไง เราชอบเธอนะแล้วเธอชอบเรารึเปล่า”
“เอ่อ…”
“พิมตอบ ง่ายจะตายไม่ต้องคำนวณอะไรเลย”
“ก็…อืม”
“พูดให้มันชัดๆ หน่อย”
“ชอบ เราชอบนาย พอใจรึ…อื้อ…”
ยังไม่ทันที่จะพูดจบเลยทอยก็เข้ามาจูบฉันทันที ถึงจะตกใจแต่ฉันก็ไม่ได้ห้ามเค้า
“เราก็ชอบเธอ ชอบมากด้วย”
ทอยบอกฉันมาเมื่อผละออกจากฉัน แล้วดึงฉันให้ลุกขึ้นทั้งๆ ที่สงสัยว่าเค้าจะทำอะไร
แล้วในหัวก็เหมือนจะรู้ได้เองว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นเมื่อเค้าพาฉันมาที่เตียง