นิยายจีน

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นางก็พบว่าตัวเองอยู่ในร่างของเสวียนซ่งเหยา ซึ่งเป็นฮองเฮาเคียงบัลลังก์ ทว่ากลับไม่เคยได้รับความรักจากฮ่องเต้ แต่เขาไม่มาก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อชาติก่อนนางเป็นนักฆ่า ไม่อาจใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ ตอนนี้นางขออยู่ในตำหนักใช้ชีวิตสงบเงียบ ไม่หวนรำลึกถึงเรื่องเก่าอีก

นางย่อมไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีวันที่ใครสักคนสังเกตเห็นถึงความหิวโหยอดอยากของนาง คอยสรรหาขนมอร่อย อาหารรสเลิศมาปรนเปรอนางมิได้ขาด แต่ ‘สวีจ้งเซวียน’ ก็เป็นขุนนางหนุ่มอนาคตไกล จากฐานะนางในตอนนี้ก็คงไม่พ้นเป็นได้เพียงอนุของเขา ซึ่งนั่นขัดต่อปณิธานมั่นในใจนางที่ว่า… ชาตินี้ไม่ขอเป็นอนุ!

คนหนึ่งคือองค์หญิงลำดับที่หนึ่งแห่งแคว้นเฉียน ยอดดวงใจของฮ่องเต้ ฮองเฮา และองค์รัชทายาท คนหนึ่งเป็นเพียงชาวนาในหมู่บ้านยากจนและห่างไกล มองผ่านมุมใดล้วนแต่ไม่คู่ควรไม่เหมาะสม ทว่าโชคชะตากลับทำให้ เถาป๋อ ชาวนายากจน กลายเป็นพระสวามีของ เฉียนเว่ยเว่ย องค์หญิงลำดับที่หนึ่ง

เกาชิงเทียนพยาบาลสาววัยคานทอง ทั้งชีวิตมีแต่ต้องชดใช้หนี้ให้ผู้เป็นพ่อ ซ้ำโชคร้ายยังถูกโจรโรคจิตจะปล้ำทำเมียจนถูกฆ่าตาย มีโอกาสกลับมาเกิดใหม่ แต่ชีวิตรันทดยิ่งกว่าเดิม ท้องไม่มีพ่อแถมยังถูกตัดขาดจากพ่อบังเกิดเกล้าอีก ‘สวรรค์นี่ท่านเมตตาข้าแล้วใช่หรือไม่’

วาสนารักพานพบ ผูกพันธนาการดวงใจทั้งสองไว้ทุกชาติภพ ชีวิตนี้นางเป็นเด็กสาวชนบท ลู่ชิง มีครอบครัวที่น่ารักอบอุ่น ครอบครัวทำนา ยากจน นางจะทำให้ทุกคนได้กินอิ่มนอนอุ่นด้วยสมองและสองมือของนาง แต่ใครให้วาสนารักพันธนาการด้ายแดงเข้ากับแม่ทัพหนุ่มผู้เย็นชา ยากที่จะแยกจากกัน

เหตุใดสตรีที่เป็นเหมือน ‘เหมยเขียวม้าไม้ไผ่’ ของเขาจึงปรากฏกายในวันที่ข้ารักท่านจนหมดใจ สตรีอื่นก็แล้วไปเถิด แต่สตรีผู้นี้ข้าไม่สามารถเทียบเคียงนางได้จริงๆ ข้าขอยอมแพ้ให้กับ ความผูกพันอันลึกซึ้งของพวกท่านแล้ว “หากท่านแม่ทัพจะรับสตรีมาเพิ่ม ข้าก็ไม่ขัดอันใดหรอกเจ้าค่ะ” “เมื่อฮูหยินเข้าใจก็ดีแล้ว”

“ฮูหยินน้อยฟื้นแล้วท่านรอสักครู่นะเจ้าคะข้าจะให้คนไปตามหมอ” ร่างของคนพูดหายลับไปไม่ทันให้นางได้ซักถามสิ่งใดแม้แต่เพียงนิด ในสมองของนางรู้สึกสับสนไปหมด …อันใดคือฮูหยินน้อยกันข้าไม่ใช่เสียหน่อย หญิงสาวพึมพำอยู่ในใจ พยายามรวบรวมสติให้กลับคืนมาคิดอยากจะบอกให้พวกเขาเข้าใจ