หนึ่ง รักจริงแท้ หากแม้นมิเห็นค่าอาจสูญเสียตลอดกาล ครั้นยามมีอยู่ไม่เห็นคุณค่า อยู่ตรงหน้ามิเห็นโอกาส ยามสูญไปร่ำร้องเพียงใด มิอาจหวนคืน เหตุผล หรืออารมณ์ คุณธรรมหรือความกตัญญู หากการตอบแทนบุญคุณ ต้องแลกมาด้วยหยาดโลหิตของผู้บริสุทธิ์แล้วไซร้ ความกตัญญูจะถือเป็นคุณธรรมอยู่หรือไม่
นางได้แต่งเข้าตระกูลของเขาสมดังใจ นางจัดการงานในเรือนได้อย่างไร้ที่ติ ในวันที่สามีของนางเลื่อนตำแหน่งเป็นเสนาบดีผู้น่าเกรงขาม คือวันสิ้นสุดของตระกูลหยางอันยิ่งใหญ่ มันมาพร้อมกับข่าวร้ายว่าสามีที่บอกว่ารักนางยิ่งกว่าสิ่งใด แท้จริงแล้วมีหญิงคนรักซุกเอาไว้นอกจวน!!!
ข้าหลุดเข้ามาอยู่ในร่างของสตรีที่สามีมากภรรยา วันๆต้องปะทะคารมกับอนุเหล่านั้นเป็นว่าเล่น ไม่เพียงเท่านั้น ยังจะมีฮูหยินรองที่เป็นถึงองค์หญิงต่างเผ่า ที่แม่สามีรักแม่สามีหลงผู้นั้นอีกเล่า แล้วศัลยแพทย์หญิงอย่างข้าต้องมาอดทน เพื่อเป็นกระโถนรองรับอารมณ์ของพวกท่านอย่างนั้นหรือ
ตั้งแต่เกิดมาอี้เยว่ถูกกำหนดให้เป็นนางร้ายในนิยายที่จุดจบต้องตายอย่างเจ็บปวดทรมาน เป็นนางร้ายที่ไม่มีสิทธิ์รอดในนิยายที่นักเขียนที่ไหนไม่รู้สร้างขึ้น แต่ว่าโชคชะตาเปลี่ยนเมื่อมารดาของนางทำให้เรื่องราวเปลี่ยนแปลงบางส่วน ในส่วนที่เหลือนางต้องเปลี่ยนมันด้วยตัวเอง เปลี่ยนจากนางร้ายที่จุดจบต้องตายเป็นนางร้ายที่เก่งกาจ
เพราะงมงายในรัก ‘ฟู่อวี้ผิง’ จึงยอมทนให้ผู้อื่นข่มเหงเหยียบย่ำ ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับกลายเป็นความว่างเปล่า มิเพียงถูกสามีตราหน้าว่าเป็นหญิงแพศยาคบชู้สู่ชาย ได้รับสุราพิษจากมือเขาแล้ว นางยังถูกชายาเอกและชายารองของสามีทรมานจนตายอนาถราวกับสุนัขข้างถนนตัวหนึ่ง ชีวิตใหม่นี้สวรรค์ให้โอกาสนางได้กลับมา
ถ้าเป็นภรรยาเอกมันไม่รุ่ง!……มุ่งเป็นอนุฯดีกว่า! เพียงแต่ ‘ท่านอ๋อง’ ก็หวงตัวเสียนี่กะไร นอกจากนางก็ไม่เห็นจะมีสตรีอื่น เช่นนี้แล้วเมื่อไรจะได้อยู่สบายกันเล่า!!
ชีวิตก่อนางโง่งมนัก ปล่อยให้ผู้อื่นจูกจมูกด้วยผลประโยชน์จนหลงผิด ทำลายชีวิตของผู้คนนับพันให้ตายตก ทุกความเกลียดชังจากสายตาของผู้คนต่างจับจ้องมันยังนางเป็นจุดเดียว ก่อนตายนางจึงอ้อนวอนต่อสวรรค์ แค่เพียงโอกาสเดียวให้นางได้แก้แค้นและแก้ไขในสิ่งที่ทำผิด… ผิดต่อสามีที่รักนางยิ่งกว่าสิ่งใด
ว่ากันว่าโอเมก้าหากถูกกัดคอแล้วก็เหมือนกระดาษชำระที่พวกอัลฟ่าใช้แล้วทิ้ง แต่โอเมก้าหม้ายอย่าง ‘ดารา’ จะไม่ใช่ผู้ถูกทิ้ง เขาคือผู้ที่จะทวงคืนทุกสิ่งอย่าง และทำลายอดีตสามีให้สิ้นซาก
เธอคิดว่าเขาหมดรัก เขาคิดว่าเธอเอาเด็กออก ยอมรับเงินสิบล้านไปใช้ชีวิตที่เมืองนอก เขาไม่อยากเชื่อแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อเธอเลือกที่จะตัดทุกการติดต่อกับเขา เขาจำต้องตัดใจ กระทั่งวันนี้… วันที่เขาได้พบเด็กผู้หญิงแสนน่ารัก เด็กผู้หญิงที่เรียก พะแพงว่า “คุณแม่ขา” ใจของเขาเหมือนถูกช็อตด้วยไฟฟ้า
ชีวิตแรกของ “ซูซิงเกอ” จบลงในห้องทดลองที่เธอรัก… เมื่อตื่นมาอีกครั้ง ซูซิงเกอจึงได้ชีวิตใหม่ในร่างของ “หลินเมิ้งหยา”คุณหนูสมองพิการ ที่มีผู้ปองร้ายเป็นแม่เลี้ยงและน้องสาวของตนเอง! มิหนำซ้ำนางกำลังจะถูกส่งตัวไปแต่งงานกับ “หลงเทียนอวี้” ท่านอ๋องแสนเย็นชา ที่ต้องแต่งงานทางการเมืองกับนาง
ไม่ใช่เธอที่หอบลูกหนี แต่เป็นเขาที่พรากลูกไปจากเธอ เพราะไฟแค้นที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ และเมื่อเขาหวนกลับเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้งพร้อมกับลูก… จนเธอต้องยอมมีลูกอีกคนให้เขา แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้เขาทำแบบนั้นได้อีก ลูกคนที่สองต้องอยู่กับเธอ!
เขาแต่งงานกับเธอเพื่อ ‘ปกป้องผู้หญิงอีกคน’ เขาบอกว่าเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้ความรักเขาไม่สมหวัง เขาจึงทำทุกอย่างเพื่อทรมานหัวใจเธอให้เจ็บปวดเหมือนอย่างที่เขาต้องพบเจอ เมื่อเธอทนไม่ไหวขอเป็นฝ่ายเดินจากไป เขากลับ.. ไม่ยอม “อย่าหวังว่าพี่จะเซ็นใบหย่าให้!”
เพราะนางเคยพลาดพลั้งทำร้ายเขาในวัยเด็ก เขาจึงต้องมีหน้าตาอัปลักษณ์ ยามที่เขามีความรัก ก็ต้องผิดหวังเพราะใบหน้านี้ ทำให้เขาเกลียดชังนางยิ่งกว่าผู้ใด แต่แล้วในวันที่เขามีโอกาสได้กลับมาพบกับนางอีกครั้ง เขากลับพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สตรีที่ตนชิงชังมาไว้ข้างกาย
“ไอ้เก่ง พาเมียชังกูไปคลอดที” สองนาทีก็แล้ว สามนาทีก็แล้ว ลูกน้องสนิทก็ยังไม่ปรากฏตัว ทำให้ศิระตะโกนดังกว่าเก่า “ไอ้เก่ง” “คุณศิ คุณเก่งออกไปส่งลูกค้าข้างนอกค่ะ” เลขาฯ หน้าห้องสาวเท้ามารายงานอย่างไว เพียงได้คำตอบศิระก็หน้าตึงพลางหันไปมองคนในห้อง เห็นชัดว่ากำลังมีน้ำไหลเปรอะเปื้อน
“เลือดอะไร!” กันตาหัวใจกระตุกวูบ หันขวับไปมองคนที่ทักท้วง “ถาม!” หญิงสาวยังนิ่ง วางมือไปสัมผัสกับเลือดที่ซึมออกมา ไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายกำลังประติดประต่อเรื่องราว ภาพที่เธออาเจียน ภาพที่เธอเวียนหัว ภาพที่เธอกินของเปรี้ยว ๆ ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่า… “ท้อง เหรอ?” เปล่งเสียงทุ้มต่ำออกไป