กระต่ายเคียงจันทร์

“หนี้สินที่คุณต้องชดใช้ ผมตีเป็นมูลค่าแล้วก็ประมาณ หนึ่งร้อยคืน” ใบหน้าคมคายฉายแววนิ่งเฉยพูดบอกไปทางลูกหนี้ที่นั่งอยู่ตรงหน้า “ฮะ? ร้อยคืน จีนต้องชดใช้แค่ร้อยวันเหรอ” เธอดูจะผิดหวังไปเสียเล็กน้อย เพราะหน้าที่ของเธอมีเพียงแค่ร้อยวัน “หนึ่งร้อยคืน ไม่ใช่หนึ่งร้อยวัน”

“เรา..อึก.. มาลองมีอะไรกันดูมั้ย” ร่างกายที่ยังโอนเอียง เอ่ยเสียงเรียบไปทางผู้ชายตรงหน้า แววตาเธอมีแต่ความมุ่งมั่น “หนูแดง!” เสียงเรียกที่เอ่ยออกไปด้วยความตกตะลึง “ฉันแค่อยากรับรู้ความรู้สึกแบบนั้น ถ้าคนแรกของฉันมันเป็นแก ฉันจะได้ไม่คิดอะไรมาก” มือไม้อ่อนที่ชี้ไปทางเพื่อนสนิทแทบจะไม่ตรง