ความโกรธแล่นพล่านทั่วหัวใจ เมื่อรู้ว่าเธอปิดบังก้อนเลือดที่เขาเคยฝากไว้ท้องนานเกือบสามปี ในเมื่อเธอกลับแล้วก็ต้องรับผิดชอบ! “เฮียเหรอ น้องจันทร์ตื่นแล้ว ร้องหาแม่อย่างเดียวเลย บอกพี่รสให้กลับมาดูหน่อย แกร้องไม่หยุดเลยเนี่ย” เทียนหอมรีบรายงาน หากเดาไม่ผิด น้องจันทร์น่าจะฝันร้ายจนตกใจตื่น
“ฝนตก อากาศเย็นแบบนี้คุณจะไม่ห่มผ้าหรอคะ” “พี่คิดว่า…” เหมือนฝันของเขากำลังจะสลาย รากแก้วยิ้มและหัวเราะในลำคอ “คิดว่าจะได้นอนห้องเดียวกันกับฉันหรอ ฉันยังไม่ไว้ใจคุณขนาดนั้นหรอก” เธอเม้มริมฝีปากส่ายหน้าไปมา “แต่เราก็เป็นผัวเมียกันแล้วหนิ เป็นกันมานานแล้วด้วย” สามีทางพฤตินัยแย้ง
“แม่กินข้าว อยู่กับพ่อซักแป๊บนะ” เสียงทุ้มละมุนมอบให้กับเด็กน้อยในอ้อมแขน เด็กชายมะตูมส่งตาแป๋วมองใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นพ่อ ดื่มนมจากอกแม่จนอิ่มแล้ว แต่ยังไม่ยอมหลับ “เรอออกมาสิลูก เดี๋ยวจะไม่สบายตัวนะ” ก็ได้เพียงแต่ดวงตาใสซื่อส่งกลับมา “พ่อปลูกต้นไม้ให้แม่แล้วนะ”