ภคิน…เขาแอบหลงรักสาวเฉิ่มที่หลงรักพี่ชายของตัวเอง เพลงพิณ…เธอคือสาวเฉิ่มที่ไม่คิดว่าเขาจะรักตอบ “ทำไมชอบให้ท่าผู้ชาย…” ไม่ใช่แค่ใส่ความ แต่ปากหยักกลับพรมจูบมาที่ซอกคออย่างถือสิทธิ์ “พี่ห้ามทำแบบนี้” “จะทำ ถ้าต้องการมีผัวสักคน ต้องการแก้เรื่องคัน หรือแม้แต่จะให้ท่าใคร ก็มีสิทธิ์ที่จะทำกับพี่แค่คนเดียวเท่านั้น”
ทักษ์…ท่านประธานที่ถูกจับให้แต่งงาน รับผิดชอบแม่เลขาเด็กเส้น ณฤดี…เลขานุการสาวน้อยที่ต้องกลายมาเป็น ‘เจ้าสาว’ “อย่าค่ะ!” แล้วก็ยันอกแกร่งของคนที่อยู่ดีๆ ก็ต้อนเข้ามาใกล้ในแบบที่เรียกว่าไม่คิดหยุดหย่อน “เธอจะร้องห้ามทำไม ในเมื่อคืนนั้นเธอก็มอมเหล้า ลากฉันไปเอานี่” ทำไมเขาจะต้องจงใจใช้คำทะลึ่งๆ
ที่โบราณเขาว่า ‘เกลียดสิ่งไหน ก็มักจะได้สิ่งนั้น’ ท่าจะจริงนะ เพราะยิ่งพี่หมอโลเวล พชร โคลต์ เกลียดเธอ มัดหมี่ มัญชุสา มากแค่ไหน เขาก็ยิ่งหนีตำแหน่งสามีของเธอไม่พ้น แล้วอีกสุภาษิตที่ว่า ‘เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง’ นั่นก็อีก ปากน่ะบอกว่าเกลียดเธอหนักหนา แต่ถึงเวลาก็จับเธอกินตับรัวๆ ทุกค่ำคืน
พี่เสือ…สินมหัต เขาตกกระไดพลอยโจน ต้องอยู่ในเต็นท์กับผู้หญิงที่ตัวเองแอบมีใจหมายปองมาตลอด มัดไหม…มาธวี เธอมีวันไนต์สแตนด์ในเต็นท์กับเขาแค่ครั้งเดียว กลับต้องผูกพันกับเขาไปตลอด “ขอคุยด้วยหน่อยสิ” สินมหัตจับแขนบอบบางของคนที่ออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะลากมาธวีที่ขัดขืนไปในที่ลับตาผู้คน
ธีรนพ…เขาพาเลขาตัวเองขึ้นห้องแทนคู่ขา ณฐิตา…เธอรักเขาจนขอพลีกายเป็นคู่ขาเขาสักคืน จากความผิดฝาผิดตัวในคืนที่แสนเร่าร้อน ก่อให้เกิดความรู้สึกที่ท่านประธานหนุ่มจะไม่มีวันปฏิเสธเลขาตัวเองได้อีกเลย “แล้วเธอต้องการแบบไหน อยากให้ฉันรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหม” “ไม่ค่ะ…”