เพียงเสี้ยววินาทีสั้นๆ ที่เข็มนาฬิกาของเราเดินตรงกัน บันดาลให้จังหวะชีวิตที่คลาดกันมาตลอดของสองเราประสบพบกันพอดีอย่างน่าอัศจรรย์ ดวงตาสุกสกาวมองภาพวาดบนผืนผ้าใบตรงหน้า สิ่งที่รับรู้สู่สองตาพาให้ ‘พิมพ์พลอย’ นิ่งงันไป ดวงใจดวงน้อยครึกโครมสั่นไหว ส่งกระแสร้อนผ่าวให้ลามไล้ไปทั่วสองปรางแก้มอย่างรวดเร็ว
หน้าที่ของผู้แทนสินค้า เป้าหมายหลักของเธอคือ ‘ยอดขาย’ แต่ไม่รู้ว่าไปส่งเสริมกันท่าไหน ผลพลอยได้จึงเผลอกลายเป็น ‘ยอดรัก’…ของเขา “ถึงผมจะซ่อมรถให้คุณไม่ได้ แต่ผมมีรถให้คุณขับ เริ่มรู้สึกดีแล้วใช่ไหมครับ ที่มีผมเป็นเพื่อนบ้าน” หลังจากทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ทำให้เธอสับสนจบ ร่างสูงโปร่งก็เดินจากไปในที่สุด
เพียงวินาทีแรกที่พบหน้า…ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน หัวใจที่เคยหยุดมาแสนนาน กลับมาทำงานอีกครั้ง …เธอที่มีรอยยิ้มเฉลียวฉลาดสดใสอยู่เสมอ …เธอที่มีน้ำเสียงอันอ่อนหวานชวนฟัง …เธอที่มักจะเดินมามองเขาวาดการ์ตูนด้วยแววตาสนใจใคร่รู้ …เธอที่มักเอาแต่พูดจาไม่เข้าหู แต่กลับมีจิตใจที่อ่อนโยนเหลือเกิน
นั่นสินะ… เขาน่ะ หลงรักเธอตั้งแต่วันที่เธอลืมตาขึ้นมาดูโลกแล้ว …น้องแป้งของพี่ ความผูกพันธ์ในวัยเยาว์ถักทอจนกลายเป็นความรักอันบริสุทธิ์ลึกซึ้งในเวลาต่อมา เขาจะทำเช่นไร เมื่อนางในดวงใจของเขาไม่รู้หัวใจตัวเอง และเขา…ก็ขลาดเขลาเกินกว่าจะเอ่ยออกไป…
สามปีที่เป็นเพื่อน สี่ปีที่คบหา เจ็ดปีที่ร้างรา… ทุกอย่างทั้งดีและร้ายยังคงฝังรากลึกอยู่ในซอกหลืบของลิ้นชักแห่งความทรงจำ และยังคงชัดเจนในทุกๆ ครั้งที่เขาพลั้งเผลอไปแตะต้องกล่องลิ้นชักนั้น แค่รู้ว่า ‘เธอ’ ยังมีความสุขดีก็พอแล้ว เขาในวันนี้มีเพียงความปรารถนาดีและคำอวยพรให้จากหัวใจ
ในคืนวันที่สิบเอ็ด ก็พลันมีแช็ตจากบุคคลปริศนาปรากฏขึ้นมาจากแอปพลิเคชันสีน้ำเงิน ‘ปฤณ รุ่งศิลป์วิรุฬ’ เธออ่านชื่อ ก่อนจะเหลือบมองบุคคลที่ใช้โปรไฟล์ประจำตัวเป็นรูปบุษราคัมสีเหลือง เพียงแค่เห็นแวบแรก เธอก็จดจำได้ทันทีว่าเป็นจี้แบบเดียวกับที่ห้อยอยู่กับปลอกคอของสโนไวท์ เธอกดเข้าไปอ่านข้อความ
เหตุการณ์ส่งจดหมายผิดบ้านครั้งนั้นเป็นเรื่องราวเล็กๆ เรื่องหนึ่ง ที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรในชีวิตนัก กันตาจึงลืมเลือนเรื่องนี้ไปสนิท กระทั่งในอีกสองสัปดาห์ต่อมา ปรากฏซองจดหมายลายการ์ตูนสุดน่ารักอีกครา และครั้งนี้ก็ไม่ได้ส่งมาผิดบ้านอีกแล้ว ทว่าครั้งนี้ชื่อของผู้ที่ส่งมา คือ ‘การุณย์ ภานุพงศ์พีรวิชญ์’