ซือซิง

‘ซ่งฉิงเจีย’ มีเรื่องหนึ่งคิดไม่ตก… มารดาจากไปเมื่อสามปีก่อน มาตอนนี้บิดาฝากฝังกิจการโรงเตี๊ยมไว้ให้ก่อนสิ้นลมจากไปอีกคน มีเพียงต้องดูแลพี่สาว ‘ซ่งเสวี่ยเวย’ สุดความสามารถจึงถือว่าไม่ผิดคำพูดต่อบุพการี ถ้าเพียงพี่ใหญ่ของเขาจะไม่เป็นที่ถูกตาต้องใจบุรุษมากหน้าหลายตาในคราเดียว มีหรือเด็กชายจะ…

สมรสพระราชทานทำให้นางกำนัลผู้อ่อนหวาน ได้แต่งกับคุณชายรองจากสกุลใหญ่ “ไม่เต็มใจก็ช่างเถอะ” เขากล่าวออกมาเช่นนั้นในคืนเข้าหอ เพียงเพราะเจ้าสาวไม่รู้ว่าสมควรทำตัวอย่างไร ในเรื่องที่นางไม่มีประสบการณ์ คนผู้นี้นี่! จะให้นางออกปากว่า ‘มาเถอะช่างอิน เชิญท่านลงมือตามสบาย’ หรืออย่างไร

ตันหลิว คุณชายรูปงามจากสกุลเหอเซ่อลี่ผู้โด่งดัง มีคู่หมั้นจากการจัดการของผู้ใหญ่นามว่า หลินหลาง นางเป็นสาวน้อยโฉมงาม เหมาะสมกับชายหนุ่มราวกิ่งทองใบหยก ทว่านางเป็นใบ้! ฟังดูเขาควรเป็นฝ่ายหนีหน้าไฉนกลับกลายเป็นนางตั้งหน้าขอถอนหมั้นไม่เลิกรา มีหรือชายหนุ่มจะยินยอม จิ้งจอกตันหลิวจอมเจ้าเล่ห์

“แต่งงานแล้วเหรอ” “ยัง” คนถูกถามส่ายหน้า ดวงตากลมโตยังสดใสเหมือนเดิม “แล้วนั่นลูกใคร หรือว่าหลาน” สายตาหยุดลงที่เด็กชายผิวขาวจัดซึ่งกำลังชะเง้อมองเค้กในตู้ ก่อนจะอึ้งงันเมื่อได้ยินคำตอบจากหญิงสาว “ลูกเราเอง” “…” “ลูกเรากับปี”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวปันจิน ไม่ใคร่สังสรรค์ในงานรื่นเริง ไม่ชอบออกไปนอกเขตจวนบิดา ในสายตาของผู้คน นางช่างแปลกแยกแตกต่างจากท่านหญิงอื่นๆ เจ้าของนัยน์ตากลมใสดุจลูกแก้วราตรีมีความลับที่ยากจะบอกแก่ผู้ใด แต่ในเมื่อออกเรือนแล้วอย่างนี้ หากเอาแต่ทำอะไรลับหลัง ความสัมพันธ์สามีภรรยาคงไม่พ้นเกิดช่องว่าง

ทั้งสองร่วมหอกันมาสามปี รู้หน้าแต่ไม่รู้ใจ ความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องกับพระชายาคล้ายอยู่ในม่านหมอก บ่าวไพร่ในจวนต่างพากันก้มหน้า ไม่กล้าแสดงความเห็น จวบจนคืนพิรุณเลือด โชคชะตาของทั้งคู่พลันเปลี่ยนไปตลอดกาล จากท่านอ๋อง กลายเป็นชาวบ้านปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ จากพระชายา กลายเป็นภรรยา…