หัวใจของ ‘ปาลิน’ ปริร้าวประดุจเครื่องแก้วหล่นแตก เมื่อผู้ชายที่หล่อนรัก ‘ฆ่าหล่อนให้ตายทั้งเป็น’ ด้วยการ ‘แต่งงาน’ กับหญิงอื่น… แม้หล่อนจะเป็นคนที่ ‘ชลาคม’ เลี้ยงดูเอาไว้เพราะ ‘ความเวทนา’ แต่ลึกๆ แล้วหล่อนยังหวังให้ชายหนุ่มเหลือบแลหล่อนสักเสี้ยว เหลียวแลหล่อนสักครั้ง ทว่าหล่อนก็เป็นได้แค่ ‘ผู้หญิงในความลับ’
วันไหนที่ไอ้เสือมีเมีย ขอให้มันเอาหน้าแนบตีนเมีย ลิ้นเลียขาเมีย อ้าปากเถียงเมียไม่ได้ ขอให้อยู่ใต้โอวาทเมียตลอดไป สาธุ! เสือรีบหุนหันลุกขึ้นนั่ง หันขวับไปมองแรมเต็มๆ ตาจนคอลั่นกร๊อบ หลายข้อสงสัยกระจ่างทันที เสียงแหบหวาน ผิวมีกลิ่นดิน ลมหายใจเป็นกลิ่นละมุด ไหนจะเสียงครางที่ฟังอย่างไร
หลินอี้เฟยขึ้นชื่อว่าเป็นบุปผาพิษแห่งเมืองหลวง นางเป็นบุปผาที่งดงามที่สุดทั้งอันตรายที่สุด ร้ายที่สุดแต่พลาดที่รักคนไร้ใจ แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกทำให้ต้องตายบัดซบด้วยถูกแผนการของแม่เลี้ยง น้องสาวและคนรักทำให้ต้องตายเซ่นความโง่งมที่เชื่อในความรัก เมื่อฟื้นกลับมาก่อนจะเกิดเรื่อง
เขาเคยเป็นทุกอย่างในชีวิต สอนให้เธอรู้จักความสุข ความรัก ความเสน่หาระหว่างชายหญิง และเขาอีกเช่นกันที่เป็นคนฉุดกระชากเธอลงนรก เขายอมรับว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่เขาไม่มีวันปล่อยมุกดาลินไปอีกเด็ดขาด ไม่มีวัน! “ที่รัก คุณจะหนีจากผมได้ก็คือวันที่ผมตายแล้วเท่านั้น”
ณภัทรทะลุมิติเข้ามาในนิยายรักน้ำเน่าเรื่องหนึ่ง ที่พระเอกนายเอกฝ่าฟันจนมารักกันได้ในตอนจบ ตัวร้ายที่โดนกระทำมาตลอดกลายเป็นคนบ้า มันคงจบอย่างแฮปปี้ถ้าไม่มีเขาทะลุมาในร่างตัวร้ายที่กลายเป็นบ้าแทน!
“แล้วไงคะ” บุญนิศาพยายามดึงหัวใจไม่ให้อ่อนไหว “การที่หนูชอบคุณ…ไม่ได้แปลว่าชอบเป็นของเล่นของคุณ” บุรธัชยิ้มขำ ดวงตาคมๆ คู่นั้นกวาดมองสีหน้าไร้ความมั่นใจของเด็กที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะมาไม่ถึงปี “ฉันทำให้รู้สึกแบบนั้น?” นี่เขาไม่รู้ตัวเลยจริงๆ หรือแกล้งให้หวั่นไหวอยู่
เส้นทางแห่งรักอันยาวนานจบลงด้วยความทะเยอทยานของผู้ชายอย่าง ‘อนวัฒน์’ ‘ญาดา’ เหมือนตายทั้งเป็น เพราะเข้าใจว่าความรักที่ฝ่าฟันถูกหักหลัง ใบหย่าไม่ใช่สิ่งเดียวที่ชายผู้เป็นสามีทิ้งไว้ หากมีอีกหนึ่งสายเลือดที่เขาไม่ต้องการ… “ปล่อยงั้นเหรอ อยากให้พี่ปล่อยดามาก?” อนวัฒน์เหมือนคนหูหนวกตาบอด
“…ฉันจะบอกเธอไว้อีกอย่างนะเกสรา ถ้าไปแล้วก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ที่ผ่านมาตัวเองอยู่ในสถานะไหนควรเตือนตัวเอง ถ้าจะไปก็ไปเงียบๆ อย่ากลับมาทำให้ฉันรำคาญ อย่ากลับมาทำให้ผู้หญิงของฉันรู้เรื่องของเรา ฉันไม่อยากมีปัญหา!!!” “หนูท้องค่ะ…”
“เราหย่ากันเถอะ” ดารินทร์ไม่ได้เตรียมใจมาฟังคำพูดที่เปรียบเสมือนมีดแหลมนับพันเล่มพุ่งแทงทะลุหัวใจ หญิงสาวใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก ดวงตากลมโตคลอเคล้าไปด้วยหยาดน้ำอุ่นๆ ที่พร้อมจะไหลริน เขาไม่รู้ว่าอาการเหล่านั้นเรียกว่าเสียใจหรือผิดหวังกันแน่ “คุณรักษ์อยากหย่ากับนิ้งใช่ไหมคะ”
เพียงดื่มน้ำชาจอกแรกที่ผู้เป็นมารดาเลี้ยงมอบให้ซุนฮวาก็กลายเป็นสตรีร้ายกาจ ปีนขึ้นเตียงท่านอ๋องผู้เป็นคู่หมายของน้องสาวจำใจกล้ำกลืนสถานะพระชายาตัวแทนเป็นเพียงเงาของผู้อื่นในสายตาของสวามี
สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอคือการได้รักเขา สิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตของเธอก็คือการได้รักเขาเช่นเดียวกัน ทำไมเขาต้องทำเหมือนกับว่าเขาต้องการเธอด้วย ทำไมเขาไม่ใจร้ายให้มัน…ถึงที่สุด เพื่อที่เธอจะได้โกรธจนไม่อยากมองหน้ากันไปตลอดชีวิต ความเย็นชา…ก็ยังมีเช่นเดิม กลิ่นอายบ้าคลั่งอันเป็นเอกลักษณ์…ก็ยังมีเช่นเดิม
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัว” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางยังคงนิ่งเฉย ลุกขึ้นจากโซฟาทำท่าจะเดินออกไป แต่… “เดี๋ยว…” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยเรียกคนตัวเล็กขึ้นทำให้พราวดาวชะงักเท้า แต่แล้วก็ต้องนิ่งไปกับประโยคต่อมาที่ได้ยิน “…เธอยังไม่ได้จ่ายดอกเบี้ยครั้งสุดท้าย”
ความพยายามอยู่ที่ไหน โรสิตาก็เห็นจะพบความเจ็บอยู่ที่นั่น โวยวาย เหวี่ยง ประชด อาละวาด เธอทำหมดทุกอย่างยกเว้น ‘ตัดใจ’ กระทั่งลมหายใจสุดท้ายกำลังจะขาด โรสิตาถึงได้รู้ว่าสิ่งที่มีค่ากว่ารักจากสามี คือลูกสาวที่เธอไม่เคยใส่ใจ… ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้ง เธอจะเลือกทุกอย่างตรงข้ามกับที่ผ่าน…
“มานี่สิ ไปยืนทำตัวลีบอะไรอยู่ตรงนั้น มาใกล้ ๆ” เสียงเข้มเอ่ยเรียก “ค่ะ” มนตราขยับขาเข้าไปใกล้อีก แต่ยังรักษาระยะห่างกับคนที่นั่งเรียกอยู่ริมขอบเตียงเกือบ 2 เมตร สายตาที่มองมาเหมือนจะกลืนกินเธอทั้งตัว ทำให้คนถูกมองรู้สึกไม่วางใจ “ห้าปีที่ฉันไม่ได้มาหา เธอขัดคำสั่งฉันหรือเปล่า”
“เด็กแพรรึ? ลูกสาวฉัน เลือดชั่วฝ่ายหล่อน ไม่มีเกียรติใด ๆ จะมาเสนอหน้าเป็นลูก” “อย่าพูดแม้แต่คำเดียวคุณพลอย…อย่าไถ่ถามว่าฉันรักหล่อนและลูกบ้างไหม หล่อนก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าฉันสู่ขอหล่อนมาทำไม” ไม่เคยมีวันไหน ที่น้ำเสียงเขาจะนุ่มนวลน่าฟัง เขาทำให้เธอรู้สึกผิดบาปที่โชคชะตาพาเธอให้มาเป็นคนของเขา