ถ่านไฟเก่า

“ทำไมคุณถึงไม่เคยบอกอะไรฉันเลย ตอนนั้นฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายด้วย” สีหน้าอึ้งตะลึงเกิดขึ้นเพียงครู่เดียวก่อนที่มันจะจางหายไป แต่ถึงอย่างนั้นมุมปากกระด้างยังมีร่องรอยของรอยยิ้มจางๆ “มันไม่ใช่เรื่องที่น่ารู้นักหรอก” พอเขาตอบออกไปแบบนั้นเธอก็หันตามาถลึงตาแดงก่ำส่งให้

สุดท้าย ‘เตมินทร์’ ก็เลือก ‘คนมาทีหลัง’ แล้วเขี่ยเธอทิ้งลงถังขยะอย่างไม่แยแส เขาลืมความดีที่เธอทำ ลืมความรักที่เธอก่อ… ลืม! ทุกเรื่องราวเก่าก่อนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา! เขาทิ้งให้เธอจมอยู่กับหยาดน้ำตาและความร้าวราน… แล้วปล่อยให้เธอมองดูเขาที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘พ่อของลูกในท้อง’ จับมือผู้หญิงคนอื่น

เขาและเธอต้องแยกจากกัน ความรักในวัยรุ่นจบสิ้น ฟ้าไม่มีฝนอีกต่อไป จนกระทั่ง…ประพิมพรรษ์กลับเข้ามาในชีวิตนภนท์อีกครั้ง ภารกิจปลุกถ่านไฟเก่าให้ลุกโชน พิชิตใจหญิงสาวที่เขาไม่เคยลืมจึงอุบัติขึ้น เพื่อที่…ฝนจะได้กลับมาพร่างพรมกลางฟ้าที่สว่างไสวและอบอวลไปด้วยไอรัก…ตลอดไป

“หึ แค่นี้ทำเป็นโกรธมากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว ทำไมพอมีผัวใหม่ เรียกสิ่งที่ผัวทำว่าเลวเลยเหรอ แต่ก่อนก็เห็นว่าออกจะชอบร้องครางตลอด” “คุณมันเลว ไม่เป็นสุภาพบุรุษ” เมยาวีเปล่งเสียงต่อว่าเขาอย่างยากลำบาก เจ็บจุกไปทั้งใจ “หึ ทำมาเป็นด่า ไวไฟสะขนาดนี้ ของขาดเหรอ ถ้าของขาดบอกนะ จะสงเคราะห์ให้”

เขาเป็นรุ่นพี่ต่างคณะ และเป็นอดีตคนรักของพี่ในสายรหัส เพราะเขาคือรักแรกที่ไม่คิดว่าจะมีวันเอื้อมถึง ทำให้เธอมอบกายและใจให้เขา ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จบลง เธอจบความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ ระหว่างคนสามคน เจ็ดปีผ่านไป ทั้งคู่หวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง เพื่อสะสางเรื่องที่ค้างคาใจ ให้เขาและเธอมีโอกาสได้แก้ตัว

มีใหม่ไปแล้วหรือไง ถึงได้ลืมคนเก่า…

เธอแอบชอบเขา แอบมองเขามานาน ใครจะเชื่อว่าในที่สุดฝันของเธอก็เป็นจริง เมื่อชยาวุธมาบอกว่าชอบเธอ และขอคบแบบแฟน ทุกอย่างกำลังไปได้ดี จนกระทั่งวันหนึ่งเขาบอกกับเธอว่า ขอเวลาและห่างกันสักพัก เพราะยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ เธอแทบช็อก! เหมือนโลกถล่มลงมาทั้งใบ

-ถ้าฉันฉลาดมากว่านี้อีกสักหนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็คงดี เพราะอย่างน้อยฉันก็คงจะไม่สูญเสียเธอไป- นี่เป็นเรื่องราวการเดินทางของอยุทธ ผู้ชายตัวโตที่ถนอมความรักเอาไว้เพื่อรอให้คนคนหนึ่งกลับคืนมาอยู่ตลอด และในชีวิตนี้เขาก็ไม่ขออะไรมาก ขอเพียงแค่… เธอยังชอบเขาเหมือนอย่างวันวานก็พอ

ลอนดอน สิบสี่ปีก่อน… ความรักของจันทร์พิจิกเริ่มต้นและจบลงที่นั่น สำหรับหญิงสาวซึ่งมีชีวิตเปรียบดั่งพระจันทร์ในคืนหนาว เขาคือความอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้สัมผัส ทว่าเธอกลับต้องปล่อยมือเขา…ทั้งที่ยังรักสุดหัวใจ กรุงเทพฯ สิบสี่ปีต่อมา… ความรักของเจตน์เลือนหายไปจากชีวิตดุจพระจันทร์

จะว่าเลิกกันก็ไม่ใช่ สถานะก็คล้าย ๆ เป็นคนไกล แต่ทำไมตัดใจไม่ลง! ทั้ง ๆ ที่เหมือนว่า ‘รัก’ นั้นได้จบลง แต่ก็ยังงง ๆ ว่าสถานะตอนนี้ระหว่างเราคืออะไร คนใกล้ที่อยู่ไกล หรือคนไกลแต่ใจใกล้ รวิ คือผู้ชายในฝันของกัษษากร ที่อายุมากกว่าเธอจนพอจะเรียกเขาว่าแก่ได้เต็มปากเต็มคำ แต่คนแก่ก็เหมือนกับขิง ยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด