หลังเช้าที่พวกเขาตื่นมาบนเตียงนอนเดียวกันก็พยายามหาข้อสรุป คืนนั้นเขาเมา ส่วนเธอยืนยันว่าตัวเองไม่ได้เมา แล้วตกลงใครเป็นผู้เสียหาย!? “ไม่ๆ เราผิดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ” “งั้นตกลงนะคะ ว่าเราจะรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างเท่าเทียมกัน ด้วยการทำเหมือนว่ามันไม่เคยเกิดอะไรขึ้น เรายังเป็นเหมือนพี่ชายกับน้องสาวเหมือนเดิม”
ถิรเจตน์เฝ้ารอคอยวันที่ตัวเองพร้อมจะเป็นคนรักที่ดีของศิรภัสสรมาเนิ่นนาน และวันนี้เขาก็พร้อมจะมอบทุกอย่างให้เธอแล้ว “ถามจริงเถอะค่ะ นี่จีบหนูอยู่หรือเปล่า” ศิรภัสสรแกล้งถามทีเล่นทีจริง เพราะถ้าไม่ใช่จะได้ทำเป็นว่าเธอแค่พูดขำๆ กับท่าทีที่ผ่านมาของถิรเจตน์
เพราะย่าของชายหนุ่มมีลูกชายแค่เพียงคนเดียว คือพ่อของเขาซึ่งเสียไปนานแล้ว ส่วนพี่ชายกับพี่สะใภ้ก็ไม่สามารถมีลูกได้ ความรับผิดชอบจึงตกมาอยู่ที่เขา ผู้ซึ่งเสียขาไปหนึ่งข้างจากอุบัติเหตุในวันวาน แต่นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับการแต่งงานกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เธอซุกใบหน้าลงบนอกเขาพลางถูไถราวกับแมว
เพราะเธออายุแค่ยี่สิบ ส่วนเขาอายุตั้งสี่สิบแล้ว ช่องว่างของวัยนั้นช่างน่ากลัว แต่ทุกอย่างก็เติมเต็มได้ ด้วยหัวใจของทั้งสองคน “หนูตุ่น ฉันดีพอสำหรับเธอไหม” “ไม่ค่ะ” “…” “แต่ลุงพอดีสำหรับหนูแล้วค่ะ”