นิยาย/การ์ตูน ที่นางเอกมีลูก แต่ไม่ยอมบอกพระเอก / นางเอกพาลูกหนีจากพระเอก / ท้องแล้วหนี
อะไรจะเกิดขึ้น…เมื่อนักศึกษาวัยใส ต้องกลายมาเป็น “ภรรยาปลอมๆ” ของเจ้าพ่อมาเฟียจอมโหด สิ่งที่เธอต้องซ่อนไว้ไม่ใช่แค่เพียง “ความรัก” แต่ยังมี “ความลับ” ที่เขาจะไม่มีวันล่วงรู้ “ค่าจ้างหนึ่งล้านบาทแลกกับการขาดอิสรภาพเพียงหนึ่งเดือน ฉันว่ามันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม เธอคิดเหมือนกันรึเปล่า ดุจตะวัน”
เวลาสี่ปีที่อยู่ด้วยกันไม่ใช่ระยะเวลาที่น้อย ๆ แต่เธอก็ไม่สามารถก้าวข้ามผ่านกำแพงแห่งสถานะทางสังคมที่ขวางกั้นอยู่ได้ ดังนั้นเมื่อถึงเวลาเธอจึงต้องจากไป… จากไปพร้อมกับสายใยแห่งรัก ที่เป็นหลักฐานเพียงอย่างเดียวว่าครั้งหนึ่งหวันยิหวาเคยเป็นผู้หญิงของธราดล
“แม่ขา พ่อ! พ่อ!!” ในวันที่ลูกชายของฉันเริ่มพูดรู้เรื่อง เขาก็เริ่มถามหาพ่อ “คุณพ่อตายไปแล้วค่ะ” ฉันพึมพำ เพราะ ‘คุณพ่อ’ ที่ว่านั่นไม่เคยอยู่ในชีวิตเราสองคน เขามีตัวตนก็เหมือนไม่มี แต่ใครจะรู้ว่าจู่ๆ เขาก็โผล่มา… “ตอนพ่อไม่อยู่ คนเป็นแม่สอนลูกแบบนี้?”
“ฉันซื้อของเล่นมาเต็มรถเลย” ดวงหน้างามซีดเผือด ปากอิ่มสั่นระริกด้วยความตื่นตกใจ “ซื้อ… มา… ทำไมคะ?” ภคินปล่อยมือจากร่างอรชรของผู้หญิงที่ตัวเองคิดถึงแทบคลั่ง และเดินไปเปิดประตูรถ หยิบถุงกระดาษออกมาหลายใบ “ก็ซื้อมาให้ลูกของเราไงล่ะ” “ละ… ลูก…?” ภคิน… รู้ได้ยังไง?
ในวันที่เธอบอกว่าตั้งท้อง เขาก็ยื่นเช็คจำนวนสองล้านบาทมาให้ตรงหน้า พร้อมบอกให้เธอไปจัดการตัวเอง ทว่า อีกห้าปีต่อมา โชคชะตาก็นำพาให้เขา และเธอกลับมาพบกันอักครั้ง “โลมาอยากให้พ่อปลาวาฬอยู่ด้วยกันกับเราคร๊าบแม่อัญ…ถ้าพ่อปลาวาฬทำอะไรให้แม่อัญเสียใจ โลมาขอโทษแทนพ่อปลาวาฬด้วยนะคร๊าบ”
ใครๆ ก็รู้กันว่า ดนัทธ์ ฤทธิเดชเดชากุล เคยเข้าพิธีแต่งงานกับเด็กสาวคนหนึ่งเมื่อสามปีก่อน ด้วยวัยที่ต่างกันถึงสิบเจ็ดปี ทำให้เขาตัดสินใจผลักไสเธอไปจากชีวิต โดยไม่คิดว่าวันนี้เขาจะเจอข่าวกระแทกใจว่าเมียตัวเองหนีไปมีรักใหม่ แถมยังมีหนามตำใจเป็นเด็กแฝดน่ารักถึงสองคน
‘หลันซินอี้’ ยอมเสี่ยงชีวิตเข้าวัง ในฐานะของพระสนมฉายผิน เพื่อลอบปลงพระชนม์ ‘หลงจั้นซือฮ่องเต้’ ตามคำสั่งของบุรุษที่นางรัก แต่ผลสุดท้าย นอกจากจะทำงานไม่สำเร็จ นางยังพลาดพลั้งตั้งครรภ์มังกร มิคาดคิดว่าบุรุษในดวงใจกลับเห็นนางเป็น ‘หมากที่สิ้นประโยชน์’ จนมอบยาพิษให้ หมายปิดปาก
อชิรวัฒน์ ชายหนุ่มผู้มีหัวใจรักที่หนักแน่น แต่เมื่อคนที่เขาเลือกจะรักแล้วกลับมาทรยศหักหลังกันได้อย่างเลือดเย็น เช่นนี้เขาจะมีหัวใจรักให้เธอต่อไปได้อย่างไร ความรักจึงเปลี่ยนเป็นความแค้น อยากกลั่นแกล้งเอาคืน แต่ชายหนุ่มก็หารู้ไม่ว่า เบื้องหลังของนิษายังมีเด็กคนหนึ่ง ซึ่งเกิดมาในสภาพไม่สมบูรณ์
สามปีก่อนเธอจากไปโดยไม่มีคำล่ำลา แต่วันนี้เธอกลับมาพร้อมกับหนูน้อยอีกคนที่บอกว่า ‘เป็นลูกเขา’ “โอ้พระเจ้า!” หนุ่มโสดอยู่ในโหมดคาสโนว่า อยากจะบ้าตายวันละหลายๆ รอบ “ลูกพี่ภีมค่ะ ชื่อน้องเกี่ยวก้อย” “นี่จ้อจี้ใช่ไหมแก้ม” “เรื่องจริงค่ะ ช่วยกันทำมา ก็ต้องช่วยแก้มเลี้ยงด้วย” ‘กูจะบ้าตายยยย’
“เมื่อไหร่ที่ฉันแต่งงานกับธิดารัตน์ คนที่ไม่มีสิทธิ์ก็คือเธอนะสายธาร เธอก็เป็นได้แค่ที่ระบายเท่านั่นแหละ” สายธารร้องไห้น้ำตาไหลพรากเจ็บปวดกับคำพูดของเขา เธอกำมือที่จักรยานแน่นและยกมืออีกข้างกุมหน้าท้องเอาไว้ และสาบานกับตัวเองว่าจะไม่บอกเรื่องลูกให้เขาได้รับรู้ เธอจะต้องหนีออกไปจากไร่นี้ให้ได้
“ขอร้อง.. คืนลูกให้พี่เถอะนะ” สองมือพนมขึ้น ก่อนที่อธิวรรธน์จะก้มลงกราบที่ตักของหญิงสาว น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งรินออกมาเป็นสาย หัวอกของหญิงสาวสั่นสะท้าน มันเจ็บปวดและทรมานไม่แตกต่างจากเขา “อย่าใช้น้ำตาของพี่มาบีบบังคับเบลล์ เพราะครั้งหนึ่งเบลล์เคยใช้มันอ้อนวอนให้พี่หยุดที่เบลล์”
ต่อให้เจ็บสุดใจ ตวิษาก็ไม่มีสิทธิ์วิงวอนร้องขอให้อัจฉริยะอยู่ต่อ เพราะเธอคือผู้หญิงสารเลวที่ทำลายอนาคตของเขา ทำให้เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะไปกราบศพมารดา ทว่าต่อให้ถูกเขาชิงชังรังเกียจเพียงใด เธอก็ขอเก็บเศษเสี้ยวความทรงจำและชีวิตน้อยๆ ที่เกิดจากความสัมพันธ์อันแสนสั้นนั้นไว้เป็นตัวแทนของเขา…
“อย่าได้คิดพาลูกหนีไปจากผมอีก ไม่อย่างนั้นเราเห็นดีกันแน่” เขาพูดเหมือนหยันแต่อันที่จริงเขาโกรธจะแทบกระอัก เธอไม่คิดว่าจะเจอเขา คิดว่าจะกลับไทยเงียบๆ แต่เพียงแค่มาวันที่สองเท่านั้น ลูกที่เธอเก็บซ่อนไว้สุดความสามารถกลับต้องมาเจอพ่อของแกโดยบังเอิญ ปัญหาใหญ่คงต้องตามมาอย่างไม่ต้องคาดเดา
“ลูกใคร?” เขาถามเสียงเรียบ หลังจากตาคมๆ มองสบตาหวานตื่นตกใจของหล่อน แล้วหลุบลงจ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยที่นอนดูดนมจากอกแม่ตาแจ๋วแหวว “!!!” คำถามของเขา ทำเอาสาวน้อยหน้าซีดแล้วซีดอีก ก้มหน้าก้มตาเบี่ยงตัวเองหลบสายตาเขาด้วย เมื่อตอนนี้แม่หนูรมย์ชลีนอนดูดนมติดอกแม่ หลังจากร้องงอแงประท้วงเพราะอยากกินนมนอน