เหมันต์ เชอร์รอสติ และ สิรินภา หวนกลับมาเจอกันอีกครั้งด้วยพรหมลิขิต และครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอไป สาบานได้ว่าจะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว จะจับไว้ในอ้อมแขนอบอุ่นทั้งเธอและลูกสาวตัวน้อย ลูกสาวที่เขาเพิ่งได้รู้ว่ามีจากเธอ… “กล้าที่จะปิดบังฉันเรื่องลูกนะ” “แกไม่…อื้อ” “อย่าคิดที่จะโกหกฉัน คิดว่าฉันโง่นักหรืออย่างไรหืม”
ชีคฟาเยด มูรัค อันฟาตาส นายทหารชั้นสูงสุด มีความสามารถโดดเด่น เด็ดขาด ฉลาดและมีไหวพริบ เหี้ยมเกรียมดุดัน เชี่ยวชาญในการรบ เพราะความประมาททำให้ถูกลอบทำร้ายจนได้รับความช่วยเหลือ จากสาวน้อยขี้ตื่น ขี้กลัว แต่แอบดื้อรั้น อย่าง อิงดาว เธอใช้ชีวิตตัวคนเดียว ทำคุกกี้ส่งขายร้านอาหารโรงแรม
ติณห์พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภมรเมฆ ผู้ชายที่บุลลาแอบหลงรัก เขาเป็นเหมือนสิ่งที่ห่างไกล เพราะเขาชอบเพื่อนของเธอและรังเกียจเธอ แต่สิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจากความเกรี้ยวกราดของเขา ติณห์ทำให้เธอต้องตกเป็นของเขาอย่างตั้งใจ นับจากนั้นเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอได้หลุดมือไปไหนอีก
ความบังเอิญหรือโชคชะตากำหนด ทำให้ดารินทร์ถูกลักพาตัวไปอย่างที่เธอไม่รู้สาเหตุ ทำให้เกิดเรื่องราวโกลาหลขึ้น เธอได้ตกอยู่ในอันตรายที่สุดในชีวิต แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่บ้างเมื่อเธอถูกช่วยเหลือโดย ชีคฟะฮัด มูรัค อันฟาตาส ผู้ชายที่ทำให้เธอหวาดหวั่นตั้งแต่แรกพบ ความร้ายกาจของเขา…
ชิงคน ปล้นเอาเมียคืน ถ้าไม่ได้ ไม่ต้องมาเรียกเขาว่า ‘พ่อเลี้ยงพายุ’ ใครหน้าไหนก็อย่าคิดมาชิงเมียของเขาไปได้ แสนรัก คือเมียที่ พ่อเลี้ยงพายุ จดทะเบียนสมรสไว้เมื่อห้าปีก่อน… ห้าปีที่แล้วที่เธอยังเป็นเพียงเด็กสาว เขาเลยไม่คิดหักหาญน้ำใจ ปล่อยให้เธอถูกตีตราเพียงทางนิตินัยเท่านั้น แต่ยังไม่ทันจะไปรับเมียกลับ…
“บอกฉันมาว่าเธอเป็นอะไรกับพ่อฉัน ท่านถึงได้ไว้ใจเธอมากขนาดนี้แก้วเจ้าจอม” ริคคาโดกระซิบถามชิดใบหู เขากัดฟันแน่นดวงตาหรี่ลงอย่างมาดหมาย จะดูสิว่าคนมนอ้อมแขนนี้จะปากแข็งไปอีกนานเท่าไหร่ “ฉันบอกคุณไปแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกับท่านจริงๆ ฉันแค่ทำหน้าที่ผู้ช่วยพยาบาลและท่านก็บอกว่า…
สัญญาจ้างที่เขาพร้อมจะฉีกทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าเขาจะทำ แต่ตอนนี้เขาอยากจะเก็บมันเอาไว้เพื่อผูกมัดเธอให้ไม่สามารถดิ้นหนีออกไปจากกรงเล็บของเขาง่ายๆ พร้อมกับสิ่งมีชีวิตน้อยๆ ที่เขาหวงแหนไม่แพ้กัน คาร์ลอส เปรโดส เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลทองชวนหลงใหล เจ้าของสโมสรฟุตบอลชื่อดังของสเปน
“เมื่อไหร่ที่ฉันแต่งงานกับธิดารัตน์ คนที่ไม่มีสิทธิ์ก็คือเธอนะสายธาร เธอก็เป็นได้แค่ที่ระบายเท่านั่นแหละ” สายธารร้องไห้น้ำตาไหลพรากเจ็บปวดกับคำพูดของเขา เธอกำมือที่จักรยานแน่นและยกมืออีกข้างกุมหน้าท้องเอาไว้ และสาบานกับตัวเองว่าจะไม่บอกเรื่องลูกให้เขาได้รับรู้ เธอจะต้องหนีออกไปจากไร่นี้ให้ได้
เขาเป็นถึง ‘แม่ทัพทมิฬ’ ที่น่าเกรงขาม เป็นทายาทคนเดียวของ ‘ปาอ๋อง’ ส่วนนางเป็นใครเพียงบุตรสาวของอนุที่ถูกไล่ให้ไปอยู่เรือนร้างท้ายจวน นางมิได้สนใจบุรุษเช่นเขา แต่วาสนามักนำพาให้พานพบครั้งแล้วครั้งเล่า อยากจะหนีให้ห่างกลับยิ่งพัวพันไม่เลิกรา บุรุษผู้นี้ช่างไร้ยางอายและหน้าหนาเสียเหลือเกิน