พรรษ

“นี่เมรักพี่จนกล้าถึงขนาดเอาตัว…” พิธานตั้งใจเงียบ ไม่พูดให้จบประโยค แต่เพียงเท่านั้นก็ทำให้เมลานีชาวาบขึ้นมาทั้งตัว “โอเค…พี่จะรับผิดชอบก็ได้ เดี๋ยวให้แม่คุยกับน้ามล” ‘รับผิดชอบ…ก็ได้’ เป็นคำที่บอกระดับความเต็มใจของเขาที่มีต่อเธอได้มากจริงๆ เมลานีกัดริมฝีปากเอาไว้แน่นกับสถานการณ์ที่เผชิญ

“ยังหรอกรสิตา แม่เธอทำกับฉันไว้ไม่น้อย มันยังไม่สิ้นเวรสิ้นกรรมกันเร็วอย่างนั้นหรอก ถ้าสิคิดว่าการอยู่กับอานั้นเพื่อชดเชยความแค้นหรือเพราะต้องทดแทนบุญคุณ สิก็ยิ่งสมควรยินยอมรับมันไม่ใช่เหรอ สิจะไปก็ได้ แต่นั่นต้องหลังจากที่สิมีลูกให้อา และยกเขาให้เป็นสิทธิ์ขาดของอา จากนั้นสิจะไปไหนก็เชิญได้เลย