พระเอกร้ายๆ

“ทะเลกลางคืน ถ้านั่งคนเดียวมันจะเหงา แต่ถ้ามีใครสักคนนั่งข้างเรามันจะโรแมนติก” ภริดา // “คนแบบนั้นเรียกคนโง่ต่างหากค่ะ” ทุกสายตาหันมามองเธอ แม้แต่คนที่เพิ่งเดินกลับมาจากคุยโทรศัพท์ก็ด้วย “รักจนยอมทุกอย่างคือคนโง่ ภีมเคยเป็นคนโง่คนนั้นมาก่อน” ฟ้าคราม // “พี่อยู่ไม่ได้จริง ๆ ถ้าไม่มีภีม พี่จะถอนหมั้นกับกิ่ง

“คุณตวงอายุเท่าไหร่แล้วครับ” “มากกว่าน้องแทคสองปี” “นี่คุณตวงจะบอกว่าอายุสามสิบแล้ว?” “ใช่ค่ะ พี่อายุสามสิบ” “ผมไม่เรียกใครว่าพี่ตามอายุนะครับ เวลาผมเรียกใครว่าพี่ผมเรียกตามหน้าตา” “ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องตวง” เด็กบ้านี่ นี่เขาทำอะไรกับหัวใจของเธอ ทำไมมันถึงเต้นแรงขนาดนี้

ผู้คนในเผ่าภูยอต้องอยู่อย่างหลบซ่อน ปิดบังตัวตน หล่อนจึงหาเลี้ยงชีพด้วยการขายสมุนไพรในเชียงสานคร แต่แล้ว มิรู้เวรกรรมอันใดของหล่อน จึงถูกคนเลือดร้อนเช่นขุนไชยะตามเทียวไล้เทียวขื่อเสียได้ เขาทำให้หล่อนมิอาจขายสมุนไพรที่เดิมได้อีกต่อไป เพราะเจอหน้ากันคราใด ท่านขุนจักชวนไปอยู่ร่วมเรือนท่าเดียว

หัวใจของ ‘ปาลิน’ ปริร้าวประดุจเครื่องแก้วหล่นแตก เมื่อผู้ชายที่หล่อนรัก ‘ฆ่าหล่อนให้ตายทั้งเป็น’ ด้วยการ ‘แต่งงาน’ กับหญิงอื่น… แม้หล่อนจะเป็นคนที่ ‘ชลาคม’ เลี้ยงดูเอาไว้เพราะ ‘ความเวทนา’ แต่ลึกๆ แล้วหล่อนยังหวังให้ชายหนุ่มเหลือบแลหล่อนสักเสี้ยว เหลียวแลหล่อนสักครั้ง ทว่าหล่อนก็เป็นได้แค่ ‘ผู้หญิงในความลับ’

ในรอยยิ้มหวานละมุนนั่นมันแฝงไปด้วยอะไรบ้างนิธิศก็ดูไม่ออก ตอนนี้เขารู้แค่เพียงว่านีราเป็นผู้หญิงที่ฉลาดเหลือเกิน เธอทันคน มีความคิดแบบคนหัวสมัยใหม่ในเรื่องงาน รู้จักปรับตัวไปตามสถานการณ์ และหนำซ้ำยังต่อรองกับเขาด้วยถ้อยประโยคที่ไม่มีคำว่าต่อรองเลยด้วยซ้ำ ติดจะเป็นการอธิบายสถานการณ์

วันไหนที่ไอ้เสือมีเมีย ขอให้มันเอาหน้าแนบตีนเมีย ลิ้นเลียขาเมีย อ้าปากเถียงเมียไม่ได้ ขอให้อยู่ใต้โอวาทเมียตลอดไป สาธุ! เสือรีบหุนหันลุกขึ้นนั่ง หันขวับไปมองแรมเต็มๆ ตาจนคอลั่นกร๊อบ หลายข้อสงสัยกระจ่างทันที เสียงแหบหวาน ผิวมีกลิ่นดิน ลมหายใจเป็นกลิ่นละมุด ไหนจะเสียงครางที่ฟังอย่างไร

“งั้นเสี่ยขอใช้สิทธิ์ไปรับไปส่งหนูทุกวันได้ไหม” หญิงสาวเบิกตากว้าง “สิทธิ์อะไรของคุณ” “นั่นสิ หนูว่าเสี่ยใช้สิทธิ์แฟนหรือว่าที่ผัวดี” “วะ ว่าที่ผัว” หญิงสาวถึงกับทวนติดอ่าง “อืม ถ้าคืนนั้นเสี่ยไม่หยุดเสียก่อน วันนี้อาจได้ใช้สิทธิ์ความเป็นผัว”

เขาเคยเป็นทุกอย่างในชีวิต สอนให้เธอรู้จักความสุข ความรัก ความเสน่หาระหว่างชายหญิง และเขาอีกเช่นกันที่เป็นคนฉุดกระชากเธอลงนรก เขายอมรับว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่เขาไม่มีวันปล่อยมุกดาลินไปอีกเด็ดขาด ไม่มีวัน! “ที่รัก คุณจะหนีจากผมได้ก็คือวันที่ผมตายแล้วเท่านั้น”

“แล้วไงคะ” บุญนิศาพยายามดึงหัวใจไม่ให้อ่อนไหว “การที่หนูชอบคุณ…ไม่ได้แปลว่าชอบเป็นของเล่นของคุณ” บุรธัชยิ้มขำ ดวงตาคมๆ คู่นั้นกวาดมองสีหน้าไร้ความมั่นใจของเด็กที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะมาไม่ถึงปี “ฉันทำให้รู้สึกแบบนั้น?” นี่เขาไม่รู้ตัวเลยจริงๆ หรือแกล้งให้หวั่นไหวอยู่

เส้นทางแห่งรักอันยาวนานจบลงด้วยความทะเยอทยานของผู้ชายอย่าง ‘อนวัฒน์’ ‘ญาดา’ เหมือนตายทั้งเป็น เพราะเข้าใจว่าความรักที่ฝ่าฟันถูกหักหลัง ใบหย่าไม่ใช่สิ่งเดียวที่ชายผู้เป็นสามีทิ้งไว้ หากมีอีกหนึ่งสายเลือดที่เขาไม่ต้องการ… “ปล่อยงั้นเหรอ อยากให้พี่ปล่อยดามาก?” อนวัฒน์เหมือนคนหูหนวกตาบอด

“…ฉันจะบอกเธอไว้อีกอย่างนะเกสรา ถ้าไปแล้วก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ที่ผ่านมาตัวเองอยู่ในสถานะไหนควรเตือนตัวเอง ถ้าจะไปก็ไปเงียบๆ อย่ากลับมาทำให้ฉันรำคาญ อย่ากลับมาทำให้ผู้หญิงของฉันรู้เรื่องของเรา ฉันไม่อยากมีปัญหา!!!” “หนูท้องค่ะ…”

“เราหย่ากันเถอะ” ดารินทร์ไม่ได้เตรียมใจมาฟังคำพูดที่เปรียบเสมือนมีดแหลมนับพันเล่มพุ่งแทงทะลุหัวใจ หญิงสาวใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก ดวงตากลมโตคลอเคล้าไปด้วยหยาดน้ำอุ่นๆ ที่พร้อมจะไหลริน เขาไม่รู้ว่าอาการเหล่านั้นเรียกว่าเสียใจหรือผิดหวังกันแน่ “คุณรักษ์อยากหย่ากับนิ้งใช่ไหมคะ”

สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอคือการได้รักเขา สิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตของเธอก็คือการได้รักเขาเช่นเดียวกัน ทำไมเขาต้องทำเหมือนกับว่าเขาต้องการเธอด้วย ทำไมเขาไม่ใจร้ายให้มัน…ถึงที่สุด เพื่อที่เธอจะได้โกรธจนไม่อยากมองหน้ากันไปตลอดชีวิต ความเย็นชา…ก็ยังมีเช่นเดิม กลิ่นอายบ้าคลั่งอันเป็นเอกลักษณ์…ก็ยังมีเช่นเดิม