เมื่อเธอจับพลัดจับผลูกลายเป็น ‘เมีย’ ลูกชายของผู้มีพระคุณ เหนือไปกว่านั้นสามีดันซ้อนแผน จ้างเธอกลับด้วยการให้เงินก้อนใหญ่เพื่อแลกกับ ‘ใบหย่า’ “พอดีแก้มเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับคุณอา แต่พาไปคลินิกแล้ว” “ใครเป็นอา” “เอ่อ” แวบหนึ่งรณกรหันไปสบตากับตีรณาที่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นกัน “เป็นผัว”
“ตอบผมทีปารวี ผ้าเช็ดหน้าของคุณไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง” สายตาคนพูดวาววับดูคล้ายราชสีห์กำลังจ้องจับเหยื่อ “ไม่สิ ผมน่าจะใช้คำพูดผิดไป” “…” ปารวีรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงที่มีอยู่หายไปดื้อๆ ลมหายใจขาดห้วงตั้งแต่ที่ชายหนุ่มพูดถึงสถานที่นั้น “คุณคือผู้หญิงที่อยู่กับผมเมื่อคืนใช่ไหม ?”
“คุณกาย…” ใจของชนิสราหล่นไปกองอยู่แทบเท้า กระทั่งเสียงที่เปล่งออกไปยังแผ่วเบาราวกับเพิ่งควานหาเจอ “ไงที่รัก” ชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างบนโซฟา “อยู่คนเดียว เหงาหรือเปล่า” “เข้ามาได้ยังไง” “ก่อนเช่าห้อง หัดสืบหาเจ้าของตัวจริงบ้างก็ดี” “หนีผัวมาแบบนี้ ไม่น่ารักเลยนะ”
เมื่อความรักของเราจบลง แต่เขากลับอยากได้เธอคืนในวันที่สาย… “สรุปจะเลิกกันให้ได้ใช่ไหม?” “ค่ะ” “ถึงตอนนั้น ต่อให้ไหมบอกรักพี่อีกกี่ร้อยครั้ง ถ้าพี่ไม่กลับมา…ไหมก็อย่าโทษพี่แล้วกัน” ใยไหมปวดแปลบอยู่ในอก จริงอยู่ที่เธอเลือกตัดใจแบบหักดิบ เธอต้องการมูฟออนจากความรักครั้งนี้
เธอเปรียบดั่ง ‘แสงสว่าง’ ที่ก้าวเข้ามาในชีวิตที่ ‘มืดมน’ ของเขา “เธอควรรู้ไว้ พี่ไม่ใช่คนใจบุญ” คทาธรใช้สายตาจดจ้องไปยังหญิงสาวที่ยังคงนั่งนิ่ง แต่ก็พอมองออกว่านรีจันทร์กำลังประหม่าอยู่ไม่น้อย “อะไรที่ยอมช่วย นั่นหมายความว่าพี่ต้องการสิ่งตอบแทน”
“คุณพร้อมจะหย่าให้ผมได้เมื่อไหร่” เขาเปิดประเด็นขึ้นมาโดยไม่อ้อมค้อม ซึ่งไม่ได้เหนือความคาดหมายสำหรับมัสยาเท่าไหร่นัก “ถ้าหย่ากันแล้ว ผมจะให้เงินคุณไปตั้งตัวสักก้อน” ทุกถ้อยคำของโมกข์ยังคงเต็มไปด้วยคำถากถาง “อย่างน้อยๆ ครอบครัวคุณก็มีเงินใช้หนี้” “…” “เงียบ ?” ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้ม
เขาหลอกล่อ เพื่อให้ ‘เหยื่อ’ อย่างเธอตายใจ “อย่าคิดว่าได้ฉันแล้วเธอจะทำทุกอย่างได้สมใจ” “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เพราะอ้ายจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร แม้แต่คุณท่าน…” พูดด้วยความช้ำใจ ก่อนจะรีบก้าวขาเดินออกจากห้องที่สร้างความทรงจำอันเลวร้าย “ปากดี ระวังเถอะ…เตรียมตัวลงนรกได้เลย !”
“ฉันจะเก็บเงินคุณ” “พูดบ้าอะไรของเธอ” “หนึ่งแสนบาทไทยต่อหนึ่งครั้ง ถ้าไม่อยากเสียเงิน คุณก็ไม่ควรแตะต้องฉันอีก” “ลืมไปหรือเปล่าว่าเราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว” บอกตามตรงว่าเขานึกขำกับความพยายามของเธอ “แต่เอาเถอะ ถ้าเธอร้อนเงินขนาดนั้น ฉันยอมควักเศษเงินให้ก็ได้” รสาเม้มปากเข้าหากันแน่น
ที่ตรงนั้นเคยเป็น ‘ของเขา’ มันควรจะเป็นแบบนั้น… ถ้าเขาไม่เป็นคน ‘ทิ้ง’ เธอไปเมื่อห้าปีก่อน “หยุดพูดบ้าๆ แบบนั้นนะ มันไม่เคยเกิดขึ้น !” ชาลิดาปล่อยลูกชายลงกับพื้น และเหมือนเจ้าโกโก้จะรู้ถึงสถานการณ์มันวิ่งไปนอนใต้โต๊ะทันที “มันเคยเกิดขึ้น ถึงจะไปไม่สุด แต่รสชาติก็ใช้ได้” ดวงตากลมโตของเธอช้อนมองขึ้น
เมื่อเธอกลายเป็น ‘ของขวัญ’ ให้เขา โดยไม่ทันได้ตั้งตัว “คุณหลอกสิ…” “เปล่าเลย ผมไม่ได้หลอก” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกุมมือบางแล้วไล้เบาๆ “อย่างที่พูดเมื่อเช้า ผมจริงใจ ไม่ได้คิดร้ายกับคุณด้วย ผมหวังดี” “…” สิปางลอบมองด้วยสายตาจับผิด “ทำไม? หรือผมดูไม่น่าไว้วางใจ ?”
หัวใจดวงนี้เคยถูก ‘ทิ้งขว้าง’ อย่างไม่ไยดี แต่แล้วเขาก็กลับเข้ามา ‘อีกครั้ง’ กลับมาเหยียบย่ำหัวใจดวงเดิม…
เมื่อรักกลับกลายเป็นความเกลียดชัง ‘เขา’ พยายามทำทุกอย่างให้ ‘เธอ’ เจ็บปวด ด้วยรักจึงยอม หวังเพียงลบล้างความผิดที่เกิดขึ้น แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับไร้ค่า เมื่อหัวใจเธอแหลกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี “ที่แหวนยอมทนอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะน้านุชหรอกนะคะ แต่เพราะแหวนยังรักคุณเจตต์” เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่คม
เธอจำเป็นต้องใช้ ‘ร่างกาย’ เข้าแลกกับเงินของเขา…ผู้ซึ่งเป็นรักแรก เขากลับจำเธอไม่ได้…ย่ำยีทั้งร่างกายและหัวใจจนแทบแหลกสลาย รักแรกของเธอคือเขา แต่รักของเขากลับเป็นใครอีกคนที่เธอไม่คาดฝัน… “เธอไม่ใช่คนที่ฉันต้องการตั้งแต่แรก สงสัยต้องทวนความจำให้พ่อของเธอสักหน่อย”
“คำว่ารัก” ต้องทนเก็บไว้ในใจเพราะรู้ตัวว่าไม่คู่ควร หากแต่ยิ่งออกห่าง…หัวใจกลับเข้าใกล้กันมากกว่าเดิม จำต้องทนต้องฝืนตัวเองเอาไว้สุดฤทธิ์ กลายเป็นรักที่ต้องหลบซ่อน แม้ใจจะปรารถนามากเพียงใดก็ตาม
จากเกลียดแปรเปลี่ยนเป็นรัก แต่ปากมันหนักไม่กล้าพูดออกไป หนทางเดียวที่พอจะทำได้ก็คือ ทำให้ยัยนั่นเป็นคนหลงรักเขาเสียเอง ! ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นริมฝีปากหนาค่อยๆ จูบประทับตรงรอยแผลที่เสมือนเป็นตราบาปสำหรับเขา “เจ็บมากหรือเปล่าตอนนั้น” ลมหายใจของริคคาโดเริ่มถี่มากขึ้น