พิณณ์อวี

ท่ามกลางความมืดของราตรี เสียงเอะอะตึงตังด้านนอกเงียบไปนานแล้ว เหลือเพียงแต่ความเงียบสงัด และแสงดาวที่ลอดเข้ามาทางกระจกที่เปิดไว้ นิชดาพลิกตัว มองขึ้นไปบนท้องฟ้า… …นานมาแล้ว… ในห้องเล็กแคบของบ้านหลังเดียวกันนี้ หล่อนเคยมองฟ้ายามราตรี แล้วนึกพะวงถึงใครคนหนึ่งที่อาจหลับสบาย

มันคงเป็นความผูกพันของจิตวิญญาณ ที่ทำให้รมิตาเชื่อว่า สามีของเธอยังอยู่รอดอยู่ที่ใดสักแห่งบนโลกใบนี้

เหล้าที่เหลือถูกเทลงคอโดยไม่สนใจกับความร้อนวาบที่ผ่านไปถึงทรวงอก ดวงตาสีเข้มก่ำแดง อานนท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดไลน์ไปหา …ขอให้มีความสุขกับผู้ชายที่ไม่ซ้ำหน้าของคุณ… เสียงข้อความนั้นดังขึ้นในกลางดึก…ดารินเหม่อมอง…จดจำทุกตัวอักษร หลับตาและปล่อยให้ความเจ็บปวดคืบคลาน

รัก…จนไม่รู้ว่า จะเริ่มใหม่กับคนอื่นได้อีกหรือเปล่า ไม่รู้ว่า… เมื่อไหร่จะเข้มแข็งพอที่จะลืมเขา

บางทีคนคนนั้นอาจจะผ่านเข้ามาในชีวิตนิ่มแล้วก็ได้ แต่เป็นการผ่านเข้ามาที่ผิดที่ ผิดทาง ผิดจังหวะ ทำให้สิ่งดีๆ กลายเป็นความเลวร้ายไป… บางทีบางครั้ง นานวันไป สิ่งดีๆ ที่เป็นเนื้อแท้ มันอาจจะปรากฏออกมาให้เราเห็น

ธันว์มองบานประตูที่ปิดสนิทลงตรงหน้าด้วยความรู้สึกหน้าชา… มือหนายังกำแน่น จะยกขึ้นเคาะประตูเรียกเจ้าหล่อนให้ออกมาเจรจา แต่คำพูดของอภิชญากลับรั้งเขาไว้… พี่ธันว์จะโมโหแป้งเรื่องพี่พสุธทำไม?…ในเมื่อพี่ธันว์เองไม่ใช่หรือคะ คนต้นคิดให้แป้งกับพี่พสุธคบกัน?… ใช่….คนคนนั้นคือเขาเอง…

หนึ่งล้านห้าแสนบาท จำนวนเงินที่สูงลิบกลับทำให้เขานึกถึงใครอีกคนหนึ่ง… ค่าตัวของหล่อนนั้น น้อยกว่าพ่อโคตัวนี้เสียด้วยซ้ำไป ตุลยามี ‘ราคา’ น้อยกว่าโคพันธุ์แท้ตรงหน้าเขาอีกหรือ? …ฉันขอคุยเรื่องแม่น่ะค่ะ… สีหน้าซีดขาวของหล่อนในวันที่เจอกันครั้งแรกนั้นเขายังจำได้ถนัดตา ผู้หญิงตัวเล็กที่ดูน่าเวทนา

จาภัส วรากรกุล ทายาทเจ้าของโรงแรมในเครือชลาชล ที่ต้องแบกรับหน้าที่ดูแลครอบครัวมาตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อคุณจรัส ผู้เป็นบิดาเสียชีวิตไปท่ามกลางโศกนาฏกรรมอันแสนเศร้าของครอบครัวตัวเอง ความรัก… ไม่เคยอยู่เหนือเหตุผล ความเข้าใจ….สุดท้ายกลายเป็นความเบื่อหน่าย เมื่อเข้ากันไม่ได้ ชีวิตคู่ก็มาถึงจุดที่ต้องแยกทาง

“มารยาสาไถยของพวกผู้หญิงฉันเจอมาเยอะแล้ว ถ้ามีของแลกเปลี่ยนตอบแทนหน่อยก็คงคุ้มค่า แต่ฉันไม่กล้าเสี่ยงกับครอบครัวของเธออีกแน่ วางใจได้ฉันเอาเธอมาอยู่ที่นี่เพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนให้ไอ้น้องเลวของเธอมันเอาน้องสาวของฉันมาคืนเท่านั้น แต่ถ้ามันไม่เอารุ้งกลับมาคืน ก็อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยมันไปง่ายๆ ไม่มีทางแน่ !”