“พี่… พี่คราม มาทำอะไรที่นี่คะ” ถามออกไปแล้วก็อยากตบปากตัวเองสักทีสองที ก็เขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ของที่นี่ทำไมจะมาไม่ได้ “เรามีเรื่องต้องตกลงกัน” คีรินทร์อยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ เสื้อยืดกางเกงยีน ดูก็รู้ว่าไม่ได้มาคุยเรื่องงานแน่นอน “ระ… เรื่องอะไรคะ” “เธอกับฉัน… เราต้องแต่งงานกัน”
“เมื่อคืนพี่ไปไหนมา” คนถูกถามสบตากับคนตัวเล็กกว่า เขาไม่อยากโกหกแต่ยังไม่พร้อมจะอธิบาย “พายถามว่าพี่ไปไหนมา ก็ไหนพี่บอกว่าพี่ไปกับคุณลุงคุณป้ายังไงล่ะคะ” เธอรัวกำปั้นน้อย ๆ ทุบตีที่แผงอกเขา ชีวานนท์รวบมือบางไว้ เขากัดกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน “พี่ไปกับคนที่ส่งข้อความว่า ‘คิดถึงจัง’ ใช่ไหม”
“เอยกับพี่นิกเราเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เราจดทะเบียนสมรสกับแล้วนะคะ เอยรู้ว่าพี่นิกเกลียดเอย เอยขอโทษสำหรับเรื่องนั้น แต่พี่นิกอย่าเกลียดเอยได้ไหม ให้เอยทำอะไรก็ได้… ขออย่างเดียวอย่าเกลียดเอยเลย” “ให้ทำอะไรก็ได้ใช่ไหม งั้นเธอก็หย่าให้ฉัน แล้วฉันจะไม่เกลียดเธออีก”