เธอชอบเขาแล้วมันผิดตรงไหนที่จะแสดงออกให้เขารู้ ผิดที่เขาเป็นคุณหมอคนดัง…ส่วนเธอเป็นพนักงานต้อนรับ หรือผิดที่เขาเป็นผู้ชาย…ส่วนเธอเป็นผู้หญิง แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร คนอย่างกรรวีถือคติเดียวคือ ‘ชอบก็ต้องรุก อยากได้ก็ต้องจีบ’
‘เขา’ แต่งงานกับเธอเพราะเหตุผลบางอย่าง ส่วน ‘เธอ’ แต่งงานกับเขาเพราะความจำเป็น …แต่ใครจะรู้ว่าเหตุผลของเขากับความจำเป็นของเธอมันคือ ‘ใจ’ ที่พาให้เขาและเธอมาเป็นคู่ชีวิตของกัน “บัตรเครดิตมีวงเงินหนึ่งล้านบาท บัตรเอทีเอ็มนั่นก็มีเงินฝากอยู่ห้าแสนบาท” “เงินเดือนละคะ?”เสียงใสเอ่ยถาม
เธอกับเขา…คือเพื่อนร่วมคณะที่ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า และเธอกับเขา…คือเจ้านายกับลูกน้องที่มีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ “เดี๋ยวพาไป” “ไปร์ท…จะพาเราไปดูหนังเรื่องนี้?” เธอถึงกับตาโตหันไปมองคนพูดอย่างไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน มากกว่าความไม่แน่ใจคือความตกใจและมากกว่าความตกใจคือความดีใจ
เขาร้ายกับทุกคนยกเว้นเธอ…นั่นคือเรื่องจริง และทุกครั้งที่เขามีปัญหา…เธอคือคนเดียวที่อยู่เคียงข้าง “ยี่สิบปีเรียกว่าเพิ่งคบ?” “นั่นมันในฐานะเพื่อน แต่ธันว์เพิ่งขอลิเป็นแฟนเมื่อสิบนาทีที่แล้วนี่เอง” มะลิเอ่ยขึ้นอย่างอดแย้งไม่ได้ แล้วดูสิ่งที่เขาทำในตอนนี้สิแทบจะเคลมเธออยู่แล้ว “จะสิบนาทีหรือสิบปีฉันก็ไม่มีวันเลิกกับเธอ”