เรื่องคนจากโลกปัจจุบันทะลุมิติ หลงเข้าไปอยู่ในแผ่นดินจีนยุคโบราณเห็นกันได้ดาษดื่น แต่สำหรับ หานจื่อเวย เจ้าของผลงาน ได้โปรดอย่าเข้ามาอ่าน ฉันแค่อยากจะเขียน ออกจะอลเวงมากขึ้นสักหน่อย เมื่อเธอหลุดเข้าไปในนิยายของตัวเอง แต่แทนที่จะเข้าร่างนางเอก ดันเข้าร่างนางร้ายอกใหญ่ไร้สมองเสียนี่!
ผมมีแฟนหนึ่งคน ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง ซักผ้าถูบ้านเหรอ ฝันไปเถอะ โคตรจะเป็นภาระ วันๆเอาแต่ยิ้มหวาน เหอะ…คิดว่ายิ้มให้แล้วจะใจอ่อนหรือไง บอกไว้ตรงนี้เลยว่าที่ยังไม่ทิ้งน่ะเพราะสงสาร!
ผมเป็นลูกครึ่งอสุรครึ่งมนุษย์ พ่อของผมคือท้าวอสุราผู้ยิ่งใหญ่ ข้อมูลของผมก็มีแค่นี้แหละ อ้อ…ไม่สิ ยังมีอีกเรื่อง มหรรณพ ตระกูลวิรูปักษ์ คือศัตรูของผม มันแย่งเด็กผมไปมากมาย ผมเกลียดมัน มันเกลียดผม เราทั้งคู่เกลียดกัน…นั่นคือความจริง แต่โบราณว่าเอาไว้…เกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้น
ผมก็ดันเกิดเป็นนาคาผู้ต่ำต้อย ครุฑตัวไหนก็สามารถจับผมกินได้ทั้งนั้น เมื่อแดนหิมพานต์อันตราย แดนมนุษย์ก็คือจุดหมายในการหลบภัยของผม แต่สงสัยผมน่าจะทำกรรมไว้มากไปหน่อย เลยมีเจ้ากรรมนายเวรโรคจิตมาตามติด ครับ… เจ้ากรรมนายเวรที่เป็นพญาครุฑตัวสีทอง ดีกรีรัชทายาทแห่งเวนไตยวงศ์
‘โจวหลินซี’ บุตรชายของโจวกั๋วกง มีแฝดผู้น้องเป็นสาวงามแห่งเจียงหนาน วันหนึ่งมีราชโองการด่วนจากฉางอันให้น้องสาวฝาแฝดแต่งเข้าตำหนักของ ‘กงไห่เซียว’ เจ้าของยศรุ่ยหวาง หวางเย่ผู้ถูกขนานนามว่าหล่อเหลาที่สุดของต้าเว่ย แต่น้องสาวของเขาต้องการเข้าวัดปลงผมบวช ตั้งจิตมั่นเป็นนางชี