ไปรยาจดจำได้ทุกจังหวะความคิดและความรู้สึกในเวลานั้น หล่อนไม่เคยลืมมันได้เลย… พลันเสียงเจื้อยแจ้วที่แสนคุ้นเคยก็ดึงหญิงสาวให้ออกจากความหม่นหมอง ‘แม่กุ๊บกิ๊บคร้าบ แม่กุ๊บกิ๊บอยู่หนาย คุณตาพาอชิไปซื้อขนมมาเยอะแยะเลยคร้าบ’ สำหรับไปรยา เป็นเด็กชายอชิระผู้เป็นแก้วตาดวงใจของหล่อน
‘ลูกหน้าตาเหมือนผมหรือครับ’ ‘เหมือนอย่างกับแกะ คุณดูจมูกแกสิ แล้วผิวก็แดงไปทั้งตัว โตขึ้นมาเจ้าด้าคงมีผิวขาวเป็นฝรั่งมากกว่าจะมีผิวสีน้ำผึ้งเนียนอย่างแม่เขา’ กันต์ตั้งใจมองมากขึ้นเมื่อป้ารพีบอกว่าลูกหน้าตาเหมือนเขา ขณะเดียวกันก็ปรายตามองแม่ของลูกที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ใกล้แค่เอื้อม เขาอยากกอดเธอ
‘ลูกของเรา…ชื่ออะไร’ ติรยานิ่งเงียบ ไม่ยอมตอบคำถาม จนธามต้องถามซ้ำ ‘แกชื่ออะไร’ ‘คุณถามถึงใคร’ ‘ลูก…’ หญิงสาวถลึงตาใส่ ขณะที่ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อย่างยอมรับ…แล้วเปลี่ยนคำเรียกขานลูกตัวเอง ‘ยายหนูชื่ออะไร’ ‘พริมโรส…เรียกโรสก็ได้ค่ะ’ ‘โรสหรือ โรสของพ่อ’