เพรา

‘ตอนนี้บลูไม่เหลือใครอีกแล้ว บลูมีแค่พี่อาร์มคนเดียว’ เด็กหนอ…เด็ก…เขารำพึงในใจทั้งที่เลิกมองหล่อนเป็นเด็กมาแล้วนานนม หล่อนหลับไปพร้อมกับคำมั่นสัญญาเล็กๆ น้อยๆ ที่พอจะหล่อเลี้ยงความรู้สึกอันบอบช้ำให้ผ่านค่ำคืนแรกไปได้ แล้วในเช้าวันรุ่งขึ้นเจ้าตัวก็ทำให้เห็นจริงๆ ว่า ‘บลูมีแค่พี่อาร์มคนเดียว’ มันเป็นยังไง

“พี่รภขา” เสียงหวานของหล่อนทำเขาลอบกลืนน้ำลาย กระนั้นก็ยังไม่วางใจ “ไม่ต้องมาออด พี่ไม่ใจอ่อนให้อุ๊อีกแล้วละ” “ชอบพิมพ์มั้ยคะ” คำถามโยงไปถึงอีกคนอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ชายหนุ่มอึ้งนิดๆ เพราะไม่ทันตั้งตัว “เขาก็…น่ารักดี” “อุ๊ถามว่าชอบมั้ย ชอบก็บอกชอบ” “ถ้าพี่บอกว่าชอบ อุ๊จะเสียใจเหมือนที่พี่รู้สึก

“ไม่ให้กลับน้า…อยู่ก่อน…” “ใคร ?” แววตาของคนถามเข้มจัดขึ้นมาทันควัน “ตัวไง” “ตัวไหน !” “ก็ตัวงาย…” “ไอ้เวรนั่นน่ะ ?” หัวเราะคิกคักมากวนประสาทเขาเข้าอีก “ไม่เรียกไอ้สิ…ชื่อตัวมีไอ้ไม่ด้ายน้า…” “อ้อ เลยต้องเวนส์จ๋าทุกคำอย่างงั้นเรอะ !” เสียงเขาไม่เบานักด้วยความลืมตัวว่ากำลังเอาอารมณ์กับคนเมา

“จะอยู่อีกแค่สามวัน เสาร์อาทิตย์นี้ไม่ได้เจอกัน…” เขาบอกคล้ายจะเตือนให้เธอละกิริยาเกี่ยงงอน จมูกโด่งชอนไชหลังใบหูจนหญิงสาวขนลุกเกรียวไปทั่วร่าง มือได้รูปนั้นแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอเป็นพัลวัน

สาวน้อยวัย 18 กับการตั้งครรภ์เลือดเนื้อเชื้อไขของผู้ชายใจร้ายเย็นชา เขาไม่ต้องการลูก แต่เขาต้องเธอ…ปลดเปลื้องความใคร่บนเตียง หัวใจดวงน้อยไม่ประสา…จะทานทนความเจ็บปวดได้นานสักแค่ไหน เมื่อเขาให้เธอเป็นได้เพียง…เมียบำเรอ เป็นเพียงตุ๊กตาแสนหวานที่มีชีวิต ในขณะที่ตวงขวัญ มอบให้เขาไปหมดสิ้น