ข้าทำให้ท่านต้องพรากจากนางอันเป็นที่รัก ต่อให้ข้าทำดีต่อท่านมากแค่ไหน ท่านก็ไม่เคยเห็นความดีของข้า วันที่ข้าเจ็บปวดที่สุดคือวันที่ข้ามีข่าวดีจะบอกท่าน… แต่ท่านกับนาง…พลอดรักกัน เช่นนั้นข้าจะเป็นฝ่ายให้ท่านสมหวัง ครั้งแรกข้าให้อภัยท่าน… แต่นับจากนี้…คำว่าอภัย…ข้าไม่รู้จักอีกต่อไป!!!
ข้าเป็น “คุณหนูหมูอ้วน” ที่ชอบกินมากที่สุด แต่คราวเคราะห์ก็มาเยือนให้ต้องอยู่กินกับยาจกหนุ่มคนหนึ่ง สามีข้าอ่อนแอขี้โรค…แต่ชอบไปนอนตากแดดตกปลา โดยไม่เคยได้ปลาสักครั้ง สามีข้ายากจน แต่กับมีเพื่อนเอาอาหารดีๆมาให้กินอาทิตย์ละครั้ง สามีข้าไร้วรยุทธ์ แต่ทำไมชอบมีโจรมาปล้นบ้านบ่อยๆ
หลินจวินยวนไท่จื่อจำได้ว่า ตนต่อสู้กับศัตรูจนตกลงไปจากหน้าผา แต่พอฟื้นขึ้นมาพบว่าตนนอนอยู่ในตำหนักบูรพาของตัวเอง ทว่า…ไม่กี่เดือน เขามีเหตุให้ต้องออกไปสู้รบเพื่อบ้านเมืองอีกครั้ง แต่เมื่อกลับวัง…เขาพบเด็กชายผมสีแดงดุจโลหิตเช่นเดียวกับตน ผู้เรียกเขาว่า “ท่านพ่อ” ว่าแต่…แม่ของเด็กเล่า!!!