ย้อนอดีตมาอยู่ในร่างเด็กสาวรูปร่างอัปลักษณ์แม้แต่บิดายังไม่รัก ตัดสินใจจะเรียนรู้และใช้ความรู้ที่มีจากชาติก่อนเปลี่ยนแปลงชีวิตตนเองให้ดีขึ้นจนผู้คนอิจฉา แต่ผู้ใดจะคาดว่านางกลับเผลอใจไปแต่งงานอยู่กินกับบุรุษความจำเสื่อมผู้หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ทิ้งนางไปไม่ร่ำลา แถมยังทิ้งเจ้าก้อนแป้งไว้ให้เลี้ยงดูอีกหนึ่งคน
“คืนนี้…ได้หรือไม่” พลันนั้นใบหน้าของซือเย่วก็แดงก่ำ ประโยคที่ไม่ได้เจาะจงแต่นางกลับเข้าใจความหมาย เขาไม่ได้บังคับแต่ถามความสมัครใจ สายตาเร่าร้อนที่ส่งมาทำเอานางเม้มปากแน่น ต้าเจิงเห็นนางยังไม่เอ่ยปฏิเสธจึงคิดหยั่งเชิงด้วยการโน้มลงไปคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ใช้ปลายจมูกและริมฝีปากอุ่นชื้น
มีอันใดก็ว่ามา เปิ่นหวางให้เวลาเจ้าเพียงชั่วจิบชาเท่านั้น ปากไม่ว่าเปล่ายังพยายามยั่วเย้าคนใต้ร่างไม่ยอมหยุด หม่อมฉันง่วงแล้วเพคะ! เช่นนั้นเปิ่นหวางจะทำให้เจ้าง่วงไม่ลง
ก่อนสิ้นใจด้วยน้ำมือของชายอันเป็นที่รัก นางได้อ้อนวอนภาวนาต่อสวรรค์ชั้นฟ้าเพื่อขอโอกาสอีกครั้ง และแล้วนางก็ได้กลับมาทวงแค้นสมใจ ซึ่งการกลับมาคราวนี้นางไม่ใช่คนเก่าและเขาไม่ใช่คนเดิม แต่ต่อให้เขาไปเกิดใหม่อีกกี่ชาตินางก็ไม่มีวันลืมเขา และนับจากนี้การเอาคืนของนางกำลังจะเริ่มต้น
ชาติที่แล้วนางถูกคนรักหักหลัง มาเกิดใหม่อีกชาติก็ยังถูกเทแล้วเทอีก ได้!! นับจากนี้นางจะต้องสวยและรวยที่สุด และนางจะต้องเป็นผู้เลือก ไม่ใช่ผู้ถูกเลือก!!
ขณะที่วิญญาณของ องค์หญิงว่านเหม่ยหลัน สิ้นสลาย วิญญาณของ ซ่งเหม่ยหลัน ก็เข้ามาแทนที่ ไม่! อย่าได้คิดว่า ซ่งเหม่ยหลัน ในร่างของพระสนมที่ถูกลืมเลือนจะตื่นขึ้นมาพร้อมความหมองเศร้า กล้ำกลืนฝืนทน กินหมั่นโถเคล้าน้ำตา อาการแบบนั้นไม่ใช่นางแน่ เพราะนางจะลุกขึ้นมาเช็กบิลบุคคลสำคัญ