ช่วงสองเดือนมานี้เธอไม่แม้แต่จะเข้าใกล้ มองหน้า หรือสบตาเขาอย่างที่ควรจะเป็น…อริษาหลบเขาทุกวิถีทางที่จะทำได้ ยิ่งเธอทำแบบนี้กุณณกันต์แน่ชัดในบางอย่าง อาการไม่สบายของเธอที่คนภายนอกเอาไปพูดกับแซ่แซ่ดว่าเลขาส่วนตัวของเขากำลังตั้งครรภ์! และพ่อของเด็กไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือคนที่นั่งหัวโด่อยู่
“ถ้าพูดพร่ำไร้สาระจบแล้วก็เชิญออกไปห่าง ๆ ฉันไม่อยากจะอยู่ใกล้คุณให้ชีวิตต้องบรรลัยอีก” “ทำไมมิพูดกับพี่แบบนี้…ทำไมผลักไสพี่แบบนี้ พี่หย่าแล้วมิ…หย่าแล้วจริง ๆ” “คุณจะหย่าหรือไม่หย่า! ฉันก็ไม่ได้เฝ้ารอคุณ! คุณคิดว่าฉันจะไปโง่รอผู้ชายที่ทำลายชีวิตฉันหรือไง! เลิกเพ้อเจ้อและกลับไปดูลูกชายคุณเถอะ
ในวันที่เธอต้องการเขากลับไม่คิดจะแยแส ผลักไส และรังเกียจ แล้ววันนี้กลับบอกว่า….อยากเป็นพ่อของลูกเธอ ตลกสิ้นดี! “แต่งงานและมีลูกให้แม่สักคนนะนิดา…แต่งกับพี่เขาลูกชายของแม่” ‘เนวิน ไพศาลเดชา’ ผู้ชายที่เป็นเหมือนภูเขาสูงเฉียดฟ้า “ท้องแล้วก็กลับไปหาแม่ฉันได้แล้ว…หมดหน้าที่เธอ ไสหัวไป!”
เธอคือน้องสาวของเพื่อนรักที่เขาไม่เคยมองเธอเป็นอื่นเลย เขาคือเพื่อนสนิทของพี่ชายที่เธอนับถือเหมือนพี่ชายแท้ ๆ “เวรเอ้ย! วีล่าหรอ! แล้วเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง!” “วีล่าไม่รู้ว่าเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงคะ…ฮึกก” “เธอจะไม่รู้ได้ยังไง! แล้วนี่มีใครรู้ไหมว่าเธออยู่นี่!” “…พี่จะไม่รับผิดชอบวีล่า…อย่างนั้นใช่ไหม?”
ร่างสูงใหญ่เดินเลี้ยวก้าวเข้ามาในทิศทางที่เธอนั่งอยู่ นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่เจอเขาในระยะใกล้ชิดแบบนี้ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เหงื่อกาฬตามร่างกายแตกซ่านจนรู้สึกเปียกชื้นไปหมด เขาเข้ามาใกล้แล้ว และมองเธอด้วยสายตา…ว่างเปล่า ‘ฐากูร สกุณราช’ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเจ้าของโรงพยาบาลเอกชน