จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของพวกเขาเกิดขึ้นที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ไม่มีใครรู้ว่ายิ่งคบนานจะยิ่งผูกพัน หรือยิ่งเห็นความไม่พอดีระหว่างกันกันแน่ แต่เพราะทุกคนต้องเติบโต จึงไม่แปลกเลยที่จะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น จะเป็นยังไงหากวันหนึ่งคนที่แข็งกระด้างกลับอยากทำตัวมุ้งมิ้ง คนที่เงียบขรึมเป็นมนุษย์มืดมน
ผมชื่อไวน์ วิศวะ มนุษย์ติดห้องที่มีชีวิตสุดแสนจะน่าเบื่อ และกำลังพยายามทำภารกิจตัดบัวไม่เหลือใย ตัดใจไม่เหลือเธอ จนกระทั่งผมได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีหน้าตาเหมือนพี่รหัสของผมราวกับแกะ คนที่ร่าเริงราวกับขโมยความสดใสไปจากคนทั้งโลก เขาพาผมออกไปเรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมายและมักเรียกผมว่า
สำหรับผม เมืองน่านคนนั้นก็เหมือน ‘ปลาบนฟ้า’ อยู่ไกลเกินเอื้อมเสียจนควรจะตัดใจซะถ้าไม่อยากเจ็บ ผมเลยตามจีบเขาด้วยสายตาอยู่ห่างๆ มาตลอดสองปี ทันทีที่ผมตัดสินใจเป็นไงเป็นกัน กลับมีไอ้เดือนแพทย์คนหนึ่งมาตามเกาะปลาบนฟ้าของผมราวกับปลิง ไอ้เวรนั่นก็แค่หล่อ เท่ ฉลาด แฟนคลับเพียบ เท่านั้นเอ๊งงงง
ฉากหน้า ใครต่อใครอาจเห็นว่า ‘เมืองน่าน’ ถูกรายล้อมด้วยผู้คนมากมาย คนตัวเล็กเป็นจุดศูนย์กลางความสนใจอยู่เสมอ ทว่าตัวตนที่แท้จริงของเขา…เหงาเกินกว่าใครจะคาดคิด และยิ่งเหงากว่าเดิม เมื่อ ‘เหนือนคินทร์’คนนั้นจากไป เหนือนคินทร์คนที่เขาเกลียดแสนเกลียด และขอให้อย่ากลับมาอีก
“อ่านเล่มนี้ให้จบก่อนแล้วค่อยมาเอาอีกเล่ม” “ทำไมไม่ให้ทีเดียว” “ก็แล้วทำไมต้องให้ทีเดียว” “มันจะได้ไม่เสียเวลาไง” “แต่กูอยากเสียเวลาว่ะ” / “ส่วนน้องเดือนวิศวะ…คราวหลังออกไปที่ไหนกับสายรหัสหรือรุ่นพี่ในคณะ บอกเขาให้ดูแลดีๆ นะ” “…” “แต่ถ้าสายรหัสน้องไม่ดูแล” “… ”“เดี๋ยวพี่ไปดูแลเอง”
ตั้งแต่เป็นเด็กน้อยแก้มกลมจนเป็นว่าที่ทันตแพทย์หนุ่มอย่างทุกวันนี้ พอร์ชแทบไม่เคยรู้สึกโหยหาความรัก อยากเป็นคนมีคู่อย่างคนอื่นเลย เขาแฮปปี้ดีกับชีวิตที่เป็นอยู่ มีครอบครัวที่อบอุ่น มีเพื่อนที่รู้ใจ เช้าไปเรียน เย็นนัดเดตกับเนื้อย่าง… แค่นี้ก็พอแล้วรึป้ะ! จนเมื่อเจ้าโพชิมีโอกาสได้ทำความรู้จักกับรุ่นน้องต่างสถาบัน
ผู้ชายที่ชื่ออาคเนย์เติบโตมาในครอบครัวซึ่งพรั่งพร้อมไปด้วยทุกอย่าง มีเพื่อนสนิทที่ลืมตามาดูโลกใบนี้ในเวลาไล่เลี่ยกัน คนที่เป็นทั้งเพื่อนคนแรกและรักแรก… แต่แล้ววันหนึ่งโชคชะตากลับพลิกผัน กระชากเอาความรู้สึกดีๆ ระหว่างคนทั้งคู่ไป จากคนที่เป็นความรักในอดีตก็กลายมาเป็นความเกลียดในปัจจุบัน
มีใครคนหนึ่งถามผมว่าหากย้อนเวลาได้ อยากกลับไปแก้ไขอะไรมากที่สุด คำตอบก็คือ… ผมอยากกลับไปเรียนมหา’ลัยอีกครั้ง และรวบรวมความกล้าเข้าไปทำความรู้จักกับเธอ แต่ใครจะคิดดดดด ว่าพอย้อนเวลากลับไปจริงๆ แล้ว ไอ้ที่หวังว่าจะได้พูดคุยกับรักแรกอย่างแพรไหมก็เป็นจริงอยู่แหละ แต่ที่แถมมาแบบไม่ต้องการก็คือมารหัวใจที่ชื่อปีแสง!
ผมนอนปิดไฟไม่ได้ เพราะมีเรื่องราวฝังใจมาตั้งแต่ตอนเด็ก แต่เด็กปีหนึ่งทุกคนต้อง-อยู่-หอ-ใน!!! ฮืออออ จะมีรูมเมตคนไหนที่นอนเปิดไฟทั้งคืนได้ไหม และคำตอบก็ปรากฏออกมาในเวลาไม่นานว่า… ไม่มีครับ ผมจึงต้องหารูมเมตใหม่ นั่นทำให้ผมได้มาเป็นรูมเมตกับ ‘โยธา’ ที่เรียนอยู่ภาคโยธา
ขึ้นชื่อว่า ‘สายรหัสเทวดา’ แน่นอนว่าเรื่องหน้าตาดีต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง แต่ผมว่าลุงรหัสของผมก็ไม่จำเป็นต้องกวนตีนมาเป็นอันดับหนึ่งขนาดนี้ก็ได้ป่ะครับ ทั้งบล็อกไอจี! บล็อกเฟซ!! บล็อกแชต!!! ล่าสุดนี่คือบล็อกเบอร์กันด้วยแล้วนะครับ… กู-อาร์ก-เรียล!
พักหลังมานี้นักแต่งเพลงอินดี้ดาวรุ่งอย่างชยินไม่มีงานเข้ามาเลย แต่ละวันช่างผ่านไปอย่างว่างเปล่า จนเมื่อเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมซึ่งอยู่ไกลถึงอเมริกากลับมาเยี่ยมบ้านเกิด แถมยังหอบหิ้วแผ่นจำลองโปรแกรม MSN ที่เจ้าตัวกำลังพัฒนาอยู่มาด้วย จู่ๆ ไอคอนกลมๆ ใต้ชื่อแอ็กเคาต์หนึ่งที่เคยเป็นสีเทาก็กลับเปลี่ยนเป็นสีเขียว!
คุณสอนผมให้รู้จักคำว่ารัก แต่คุณไม่ได้สอนให้ควรเลิกรักยังไง ในวันที่กำลังโดนทิ้ง…
ผมชื่อไทน์ สอยผู้หญิงมาแล้วทุกประเภท กระทั่งชีวิตอันซาบซ่านมีอันต้องสะดุด เมื่อผมเจอคนมาสารภาพรัก เพราะคนบอกรักผมมันเป็นผู้ชาย ปฏิบัติการสลัดตุ๊ดยักษ์ออกจากชีวิตคนชิคจึงเริ่มขึ้น ด้วยแผนการหาคนแจ่มแมวสักคนมาแสดงตัวเป็นแฟนผม ซึ่งไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าสารวัตร สามีแห่งชาติของคนทั้งมอ
เวลาหรือสถานการณ์ไหนบ้างที่ทำให้คุณอยากสบถคำว่าบัดซบออกมาที่สุด สำหรับผม มันคือตอนที่รู้ตัวว่าเผลอให้ใจกับใครบางคน ทุ่มเทไปทั้งหมดที่มี แต่คนคนนั้นดันเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่ม ที่ไม่เคยหันกลับมามองผมเลย ตื่นเช้ามาได้เจอหน้าและใกล้ชิดกันทุกวัน เพื่อเห็นมันหิ้วสาวกลับห้องไปทุกคืน