‘ไปค่ายทำไม’ แต่ละคนคงมีเหตุผลและคำตอบที่ชัดเจนอยู่ในใจ ทว่า ‘แรกพบ’กลับไม่สามารถเอ่ยคำตอบของตัวเองออกไปได้ เพราะนั่นจะกลายเป็นการสารภาพความรู้สึกในใจที่มีต่อเพื่อนสนิททันที แม้ว่าการไป ‘ค่ายสร้าง’ ครั้งนี้เกือบจะกลายเป็นความทรงจำที่ไม่อยากจำ แต่การได้ไปที่นั่นก็ทำให้เขา
“กูไม่ได้เป็นเกย์และคงไม่มีทางชอบผู้ชาย” คือคำตอบที่เต้ยได้รับจากจ๊อบ เพื่อนรักที่สนิทที่สุดในวันที่เขาสารภาพว่าอยากให้จ๊อบเป็นมากกว่าคำว่า ‘เพื่อน’แต่ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนเมื่อไหร่ที่รู้สึกอยู่คนเดียว มันก็ไม่ใช่ความรักเต้ยได้เรียนรู้ในวันนั้น และเฝ้าบอกกับตัวเองว่า…เป็นแฟนอาจมีวันต้องเลิกกัน
เมื่อคนรักที่เคยหวังฝากชีวิตกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่คู่ควร รเณศจึงตัดสินใจทิ้งกรุงเทพฯ ไว้เบื้องหลัง ทิ้งความรักที่เคยเป็นลมหายใจของตัวเอง แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ ที่นั่นรเณศได้พบกับเพลิง ผู้พิทักษ์ผืนป่าที่ยึดมั่นในปณิธานของตนเอง แม้การพบกันครั้งแรก
เพราะความซนในวัยเด็กของ ‘เปียว ปัณณกิต’ ที่ทำให้เจ็บตัว จนได้พบกับ ‘พี่ยักษ์’ พี่ชายใจดีที่ชอบทำหน้าดุเหมือนยักษ์ทศกัณฐ์ แต่ไม่ว่าเมื่อใดที่ได้พบกันอีกฝ่ายก็มักจะมีลูกอมรสมิ้นต์มาฝากเปียวอยู่เสมอ แม้ว่าวันหนึ่งพวกเขาจะห่างกันไปไกล ทว่าทั้งพี่ยักษ์และความชอบในรสมิ้นต์ก็ไม่เคยหายไปจากความทรงจำนี้
ทัพฟ้า พนานรเศรษฐ์ ชื่อนี้ผมท่องจำได้ขึ้นใจ เพราะหัวใจไม่รักดีแอบซ่อนความรู้สึกที่มีต่อคนคนนี้มาเนิ่นนาน ตั้งแต่ที่ได้เห็นเขาในฐานะประธานนักเรียนจนเป็นนายกสโมฯ ในตอนนี้ เขาก็ยังอยู่ท่ามกลางความสนใจของคนอื่นอยู่เสมอ เป็นจุดมุ่งหมายอันห่างไกลที่ทำให้ผมอยากก้าวไปยืนเคียงข้าง