Nanstory_

“พะ..พี่มิกซ์จำไม่ได้เหรอคะ เมื่อหลายปีก่อนพี่พูดว่าอะไร” เธอเอ่ยบอกเสียงติดขัด ก่อนจะเลื่อนมือที่สั่นเทาไปจับมือหนาที่ลูบวนอยู่ต้นขาขาวละเอียด “…” มาเฟียหนุ่มจ้องมองใบหน้าเล็กนิ่งๆ ใช้มือไปปัดมือเล็กออก

“น่าเวทนา” “…” “หึ” เขาหัวเราะเบาๆ ด้วยท่าทางเย้ยหยัน เมื่อก้าวขามายืนอยู่ข้างเตียง ซึ่งฉันก็ค่อยๆ ขยับตัวหนี “ถ้ามันเห็นสภาพนี้ คงสนุกดีนะ” “พะ..พี่ชายแตมป์ทำอะไรให้คุณเกลียดนักหนา ถึงได้มาทำเรื่องแบบนี้กับแตมป์” ฉันเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มนวล

“อะ..ไอ้คนเลว!” เทียน่าต่อว่าคนบนตัวอย่างสุดจะกลั้น น้ำตาแห่งความเจ็บปวดและเสียใจยังคงหลั่งไหลออกมา ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด “ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอจะซิง” “อึก..นะ..นายเป็นผู้ชายสารเลวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา” เธอยกมือที่ถูกล็อกด้วยกุญแจมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแบบลวกๆ

เขาคือมาเฟียผู้โหดร้าย ส่วนเธอคือนักศึกษาครูที่ใจดี “ฉันมีข้อเสนอให้เธอ” “ขอเสนออะไร” “นางบำเรอ…” ฉันเลิกคิ้วยุ่งด้วยความงุนงง เพราะฉันไม่เข้าใจ “มาเป็นนางบำเรอให้ฉัน” “นะ..นายว่าไงนะ!?” “แค่เธอตอบตกลง ชีวิตน้องเธอที่ฝรั่งเศสจะปลอดภัย” “ไม่มีทาง ถอยไปนะ” “เธอเลือกเองนะ วีด้า”

“ปะ..ปล่อยลิซนะ” “ตามฉันมาถึงที่นี่ ไม่ใช่เพราะ…” พี่ไบร์ทเว้นช่องว่างเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่าลดลงมา ทำให้ฉันรีบเบือนหน้าหนี จนปลายจมูกของพี่ไบร์ทสัมผัสที่แก้มของฉัน “…อยากได้ฉันเหรอ!?” “มะ..ไม่ใช่ ลิซเอาของมาให้” “เหรอ” “ใช่ค่ะ”

ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจพร้อมหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อเห็นคลิปวีดีโอหนึ่งกำลังถูกฉายอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ มันเป็นคลิปวีดีโอเหตุการณ์เมื่อกี้ที่บันทึกช่วงตอนที่คุณแม็กซ์เครย์ทำแบบนั้นกับฉัน “คะ..คุณทำแบบนี้ทำไม” “หนึ่งแสนต่อเดือน งานสิ้นสุดเมื่อฉันเบื่อ” เขาว่าจบก็กดปิดคลิปวีดีโอ

“คำสั่งของฉันคืออะไร!!” ผมตวาดออกไปด้วยความโมโห ก่อนที่เธอจะก้มหน้าลงเล็กน้อย “ตอบ!” ผมตวาดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ทำให้เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม “บะ..แบตมิวหมด มิวเลยไม่ได้โทรบอก..” “…” ผมมองหน้าเธอนิ่งๆด้วยแววตาหงุดหงิดมากๆ “มะ..มิวขอโทษค่ะ”

“ไม่อยากเป็นคนแรกของฉันเหรอ…” “….” “มองอย่างนี้คือไม่เชื่อ?” “ก็ใช่น่ะสิ คนอย่างนายถ้าไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน ผู้ชายทั้งโลกคงซิงหมด” “หน้าฉันเหมือนคนมั่วเซ็กซ์ขนาดนั้น?” โอโห้ กล้าถามอีกนะ “เหอะ” “ถอยได้แล้วจะกลับห้อง” “ฉันไม่เคยมีความรัก และไม่เคยนอนกับใคร…”

“งานหมั้นจะเป็นเพียงความลับของเราสองคนค่ะ” “ไม่จำเป็นอย่าใส่แหวน” “ค่ะ ลินจะใส่เฉพาะตอนเจอผู้ใหญ่ค่ะ” “ถ้าคนอื่นรู้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” เพราะความผิดพลาดทำให้ฉันต้องกลายมาเป็นคู่หมั้นลับๆ ของพี่วิลเซอร์ แถมยังได้ย้ายข้าวของมาอยู่กับเขาเพราะเหตุผลบางอย่าง แต่ความใกล้ชิดทำให้ฉัน

“ลบออกซะ ฉันจะถือว่ามันเป็นเรื่องผิดพลาด ต่อไปนี้ก็ต่างคนต่างอยู่” “เหอะ คิดว่ามันจะจบง่ายๆ งั้นเหรอ?” “นายต้องการอะไรอีกมาร์ติน!” ฉันเอามือท้าวเอวมองหน้ามาร์ตินด้วยใบหน้าไม่พอใจ “ต่อไปนี้เธอต้องมาเป็นคู่นอนให้ฉัน” “What!?” “ตามนั้น” “เหอะ! ไม่มีทาง…”

“อึก…” จัสมินสะอื้นร้องไห้ออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเจ็บปวด พร้อมใช้หลังไปพิงไว้ที่หัวเตียงมองหน้าฟีนิกซ์ด้วยใบหน้าโกรธเกลียด “นะ..นายได้ในสิ่งที่นายต้องการแล้ว ปะ..ปล่อยฉันไปได้แล้ว” “หึ…” ฟีนิกซ์แค้นหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของจัสมิน