“ฉันอยากให้หนูไปตรวจดีเอ็นเอเพื่อความชัดเจน” ใบบุญนั่งนิ่ง น้องยังคงไม่หายตกใจ “ไม่ได้ครับ ยังไงก็ไม่ได้” หินแย่งตอบขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ฉันเป็นหมอ นี่นามบัตร” หมออธิปยื่นบัตรประชาชนให้ดูด้วย แค่ยื่นบัตรให้ดูว่าเป็นใครมาจากไหน แล้วจะเอาตัวน้องไปอย่างนั้นหรือ ใครจะยอม หินปลอบใจน้อง
“พี่เข้ม พี่เป็นอะไรจ๊ะ” หมอกลับออกไปแล้วแต่ครูเข้มยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับ “บัวท้อง เมียของพี่ท้องหรือจ๊ะ” ยังคงทำหน้างงๆ “จ้ะ บัวท้อง” ครูเข้มหน้าแดงก่ำนั่งจ้องมองเมียรักนิ่งราวกับเห็นเป็นของประหลาด แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังก้องขึ้นหน้าห้อง ชายเจ้าของเรือนที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงหน้าเผือดซีดนั้นสะดุ้งโหยง
“พี่เมฆ พี่เมฆ คนบ้าอย่านะ….” เสียงห้ามปรามเสียงครางดังสลับกันไป จวบจนความมืดเข้ามาเยือน ลูกน้อยก็ช่างเห็นใจพ่อไม่มีตื่นขึ้นมาขัดขวางการทำรักมาราธอน ที่ดำเนินมาตั้งแต่ตอนเย็น “พี่รักมะลิ รักที่สุดในชีวิต” “มะลิรักพี่เมฆที่สุดในโลกแต่รักลูกมากกว่าค่ะ” หญิงสาวยิ้มยิงฟันให้เขาอย่างน่ารัก