เวลาผ่านมาเกือบห้าปีที่พิชชาไม่เคยรู้ว่าอนันต์ได้ทำผิดร้ายแรงด้วยการขโมยสเปิร์มของผู้ที่ฝากไว้ที่โรงพยาบาลมาให้เธอ เธอถึงกับเซเมื่อเจ้าของสเปิร์มตามมาพบพร้อมข้อกล่าวหาว่าเธอเป็นขโมย และณพิชย์และพิชนันท์ ลูกฝาแฝดชายหญิงของเธอเป็นทรัพย์สินของเขา
มธุรสหรือน้ำผึ้ง พนักงานสาวในไร่อนันตราของพ่อเลี้ยงวรินทร ช่วงกลางวันเธอเป็นเลขาในที่ทำงาน แต่ตอนกลางคืนเธอเป็นเลขาบนเตียงของพ่อเลี้ยง ทั้งสองคนมีข้อตกลงไม่ผูกมัดซึ่งกันและกัน แยกแยะความสัมพันธ์เรื่องงานและเรื่องส่วนตัวออกจากกันอย่างชัดเจน แต่ความสุขของเธอเริ่มหายไปเมื่อเขาพาผู้หญิงอีกคน
อดีตเด็กเลี้ยง สู่ตำแหน่งเมียที่เคารพ เฮียหมิงผู้ที่เคยเป็นเสือมาตลอด กลับอยากเอาตัวเองไปให้อดีตเหยื่ออย่างลูกไก่ตัวน้อยชิม แหกกฎที่ว่า “ถ้าจะเป็นเสือ อย่าหลงรักเหยื่อและอย่ากินเนื้อก้อนเก่าของตัวเอง” เสียสิ้น
อรุณีมาลา ฉัตรอรุณ แม่เลี้ยงเดียวของเด็กหญิงต้นข้าวและเด็กชายต้นกล้า ต้องเวียนมาพบกับพ่อของลูก ดร.ศิวัช อีกครั้งในฐานะญาติดอง เธอจะทำอย่างไร จะปกป้องตัวเองและลูกจากคนแบบเขาได้อย่างไร “ช่วงนี้พี่ต้องเร่งธีสิต พี่คงไม่มีเวลาดูแลออ เราเลิกกันเถอะ” “พี่วัชล้อเล่นเหรอคะ ไม่พูดแบบนี้สิ”