Yuri

ระยะห่างของความใกล้ ไม่เท่ากับสถานะหัวใจที่ห่างเหิน บางคนแม้จะอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่กลับไม่เคยขยับเข้าใกล้หัวใจได้เสียที

ฉัน ‘ออดอ้อน’ นักเขียนที่กำลังตันเพราะได้รับโปรเจ็คต์ใหม่เพราะไม่เข้าใจว่าทำไม ‘มาหยา’ ถึงต้องร้ายกับนางเอก ‘พี่เอิง’ ขนาดนั้น เธอเป็นผู้หญิงแสนดี นุ่มนิ่ม น่าเสน่หา แต่ก็ยังถูกมาหยาหักหลังในต้อนท้ายเรื่องอย่างไม่ให้อภัย เขียนเองแต่งเองก็งงเองว่าเรื่องมันมาทางนี้ได้ยังไง เดดไลน์ก็ใกล้เข้ามา

เคยมีคนเอ่ยเอาไว้ว่า “แฟนเก่า มีเอาไว้ให้ลืม ไม่ได้มีไว้ให้รัก” แต่กับแฟนเก่าบางคนที่หัวใจไม่เคยลืม แถมยังรักไม่เคยเปลี่ยน ควรจะทำอย่างไรดีล่ะ? เจ้าขาไม่เคยอยากมี “แฟนเก่าคนโปรด” เช่นเดียวกันกับพะพายที่อยากจะกลับมาเป็น “แฟนใหม่” ใจจะขาด “ออกไปห่าง ๆ ได้ไหมคะ?” “ห่างแค่ไหน?”

อาจจะเพราะวันนั้นแสงแดดสาดส่องสวยมาก อาจจะเพราะใบหน้าของเธอที่ส่องสะท้อนรับแสงแดดแล้วดูเปล่งปลั่ง อาจจะเพราะ…เธอดูสวยงามมาก และอาจเพราะใจของฉันเต้นแรงเมื่อได้มองเธอ เมื่อยามนั้นฉันราวกับถูกล่อลวงให้รู้สึก ‘รัก’ โดยไม่รู้ตัว

รู้ว่าสักวันต้องแยกจาก แต่หัวใจก็ไม่อาจหักห้ามได้ แม้สถานะความเป็นจริงจะคอยย้ำเตือนให้รู้ตัวอยู่เสมอ แต่หัวใจที่ถลำลึกไปแล้ว กลับไม่อาจตัดเธอไปจากใจ….

เปรียบน้องเป็นพระอาทิตย์ เปรียบพี่นั้นเป็นดอกทานตะวัน ไม่ว่าน้องจะฉายแสงไปทางไหน ทานตะวันอย่างพี่จะคอยหมุนตามน้องเอง…

ถ้าภาพสุดท้ายที่นลินจำได้คือตอนที่รถของเธอกำลังดิ่งลงเหว นลินก็อยากให้มันจบอยู่เเค่นั้น ไม่ใช่ว่าเธอต้องตื่นมาเเล้วพบว่าตัวเองได้มีภรรยาเเล้ว เธอจำไม่ได้ด้วยช้ำว่าได้หล่อนมายังไง เธอไปละเมอมีเมียตอนไหนกัน

ในชีวิตนี้เธอมีความเชื่อที่ว่าเราคงมีใครสักคนเก็บเอาไว้ในหัวใจ ไว้เพื่อคิดถึงในยามเหนื่อยล้า หรือเก็บไว้ในหัวใจเพราะรู้สึกดี ๆ ด้วย กานต์กวีเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เพราะในช่วงเวลาที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน หัวใจเธอจะหวนนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งอยู่เสมอ วนเวียน ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนี้