คลิกรูปปกหนังสือ เพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
พ่อม่ายสายซึน นิรันดร์ อัศวหาญญ์วรกุล ชายผู้กำพร้าภรรยามากว่าสิบสามปี กำลังประสบปัญหาหนัก
เมื่อ ปลายฝน บุตรสาววัยหัวเลี้ยวหัวต่อ คบเพื่อนต่างเพศ นอกจากจะเขม่นหน้าเพื่อนชายของลูกแล้ว แม่ของเด็กนั่นยังทำนิรันดร์ คันยุบยับในหัวใจอีกด้วย
“เราไม่ควรทำแบบนี้กันอีกนะคุณนิรันดร์ แล้วก็ควรถอยออกไปยืนให้ห่างจากฉัน”
บอกจบเธอแกะมือของเขาออก แต่นิรันดร์ก็ไม่ยินยอม เขารัดแขนแน่นมากกว่าเดิม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณอยากต่อว่าผมแบบไหนก็ได้ทั้งนั้นนะ แต่อย่ามาห้ามผม อย่ามาสั่งผมให้อยู่ห่าง ๆ จากคุณ”
ในเมื่อสู้แรงเขาไม่ได้ เลยยิ่งหน้าบึ้งตึง ถามเขากลับ
“นี่คุณยังไม่สร่างเมาอีกหรือยังไง”
“ผมรู้ตัวรู้สติดีทุกขั้นทุกตอนที่เราทำร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นนาทีนั้น หรือแม้แต่ตอนนี้ เบียร์แค่นั้นไม่ทำให้ผมเมาได้หรอกนะ ผมไม่ได้เมา”
ได้ยินเขายืนยันเสียงแข็งแบบนั้นแล้วก็ออกร้อนผ่าวที่ใบหน้าไม่น้อย สูดลมหายใจเข้าแรง ๆ ตอกกลับ
“แต่ฉันเมา และฉันก็รังเกียจตัวเองมากที่ทำเรื่องไม่ดีไม่งามแบบนั้นลงไป คุณคงคิดว่าฉันนอนกับใครต่อใครแบบนี้เสมอใช่ไหม…”
มองแววตาเหมือนเด็กน้อยสำนึกผิดแบบนั้นแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ
“ความคิดแบบนั้นไม่ได้อยู่ในหัวผมเลย”
นิรันดร์กระชับอ้อมแขนของเขาเพื่อจะกอดรัดเธอให้แนบแน่นกว่าเดิม
แต่เธอต้องใจแข็ง จะปล่อยให้เขาทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว มันมากเกินพอ รังแต่จะทำให้เธอรังเกียจตัวเองมากขึ้นทุกที ๆ
“มันไม่ควรเกิดเรื่องแบบนี้ และคุณรู้ไหมว่าฉันเคยนึกรังเกียจทุกครั้ง ที่ได้ยินเรื่องนอกรีต ผิดประเวณีแบบนี้ ฉันไม่ใช่คนที่พูดอย่างทำอย่าง มือถือสากปากถือศีล และ… ฉันไม่รู้ว่าปล่อยให้มันเลยเถิดแบบนั้นไปได้ยังไง และ…”
ขิมแข ไม่เคยเป็นแบบนี้ เธอรู้ตัวดีว่ากำลังพูดจาวกวนไปมา แล้วก็ไม่สามารถพาบทสนทนาระหว่างกัน เข้าเนื้อหาหลักได้สักที ถอนใจ รวบรวมสติบอกเขา
“และ…”
เธอต้องพูดมันออกไปด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะนัก ยิ่งสบกับดวงตาดำทรงอำนาจของนิรันดร์ก็ยิ่งใจหายหนักเข้าไปใหญ่ ทำไมเธอต้องรู้สึกโหยหาเขาขนาดนี้ด้วยนะ
ขิมแขเม้มปากแน่น ขืนสบตากับเขา บอกออกไปด้วยเสียงที่พยายามไม่ให้สั่นมากจนเกินไปนัก
“…ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ด้วย”
พูดจบ เธอเห็นสายตาของเขาที่มองตอบมา มันเหมือนกับว่าเธอเป็นผู้หญิงรักสนุกที่คิดฟันเขาแล้วก็ทิ้งไปอย่างไรอย่างนั้น แต่แล้วเธอไม่ควรต้องสนใจสายตาของเขา
คนถูกฟันแล้วทิ้งยืนบดกรามนิ่ง มองเธอด้วยแววตาที่ขิมแขไม่อยากเห็นอีก เขาเค้นเสียงถามออกมา
“ถ้าผมไม่ลืม”
“นั่นมันก็เป็นปัญหาของคุณแล้วล่ะค่ะ”
“ทำไมคุณพูดปัดความรับผิดชอบแบบนี้”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง ไปขอหย่าจากสามีแล้วมารับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างนั้นน่ะหรือ”
ขิมแขเองก็โกรธจนตัวสั่นปากสั่นเช่นกัน ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับเธอมาก่อน ระรัวออกไปแล้วก็ให้ตกใจในสิ่งที่ตัวเองพูดอยู่ไม่น้อย
“ถ้าทำอย่างปากว่าไม่ได้ ก็อย่าพูดมันออกมา”