อยู่ดี ๆ นีนีก็ทะลุมิติมาเป็นคุณหนูรองจวนเสนาบดีในนิยายเรื่องดัง แล้วอยู่ดี ๆ ก็ได้สมรสพระราชทานกับจวิ้นอ๋อง? เฮลโหลวววว ใครอยากได้? ใครร้องขอมิทราบ? ในคืนเข้าหอ นอกจากอีตาผัวจะหายหัวไปแล้ว สิ่งที่รออยู่ในห้องหอคือยาพิษอีกต่างหาก หลังจากนั้นก็เต็มไปด้วยแผนการกำจัดเธอจากบรรดาสาว ๆ
ปินปินย้อนเวลามาอยู่ในนิยายยุคจีนในร่างของนางร้ายของเรื่อง นางคือสตรีร้ายกาจที่พระเอกเกลียดชัง พระรองไม่ชอบหน้าและนางเอกที่เสแสร้งว่าถูกนางร้ายกลั้นแกล้งเสมอ ปินปินจะเปลี่ยนจากนางร้ายหน้าโง่ที่ดีแต่กรีดร้องเป็นนางร้ายมากเล่ห์ที่นางเอกจอมเสแสร้งสู้ไม่ได้
วาสนารักพานพบ ผูกพันธนาการดวงใจทั้งสองไว้ทุกชาติภพ ชีวิตนี้นางเป็นเด็กสาวชนบท ลู่ชิง มีครอบครัวที่น่ารักอบอุ่น ครอบครัวทำนา ยากจน นางจะทำให้ทุกคนได้กินอิ่มนอนอุ่นด้วยสมองและสองมือของนาง แต่ใครให้วาสนารักพันธนาการด้ายแดงเข้ากับแม่ทัพหนุ่มผู้เย็นชา ยากที่จะแยกจากกัน
เพียงดื่มน้ำชาจอกแรกที่ผู้เป็นมารดาเลี้ยงมอบให้ซุนฮวาก็กลายเป็นสตรีร้ายกาจ ปีนขึ้นเตียงท่านอ๋องผู้เป็นคู่หมายของน้องสาวจำใจกล้ำกลืนสถานะพระชายาตัวแทนเป็นเพียงเงาของผู้อื่นในสายตาของสวามี
นางลืมตาตื่นขึ้นมาในค่ายทหาร ไม่มีความทรงจำหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย ทั้งยังเกือบโดนทหารทั้งค่ายย่ำยี ทว่าวินาทีนั้น ชินอ๋องหลี่รั่วหลานกลับพานางไปเป็นสตรีอุ่นเตียงของเขาแทน “เจ้าทำหน้าที่สตรีอุ่นเตียงได้ดีเลยทีเดียว” ซูเจียวไม่ได้เงยหน้ามองเขา เพียงแต่นางรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกกับคำว่าสตรีอุ่นเตียง
เธอรับบทนางร้ายมาแบบงง ๆ เป็นนางร้ายมันต้องร้ายใช่หรือไม่ เหตุใดเป็นนางร้ายช่างยากเย็นยิ่งนัก “ชีชีเจ้าอยู่ไหน?” “หม่อมฉันอยู่นี่เพคะ”
![มารดาเลี้ยงของนางร้าย [反派的继母] (นิยายจีน) – อี้ซิน](https://cdn-local.mebmarket.com/meb/server1/193047/Thumbnail/small.gif?2)
เพียงพริบตาพอตื่นมาอีกทีก็พบว่าตนดันข้ามภพมาอยู่ในร่างของชายาหรงอ๋อง … ที่ไร้ซึ่งกระทั่งความทรงจำของเจ้าของร่างแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว การแสร้งปลอมเป็นคนความจำเสื่อมคือการเริ่มต้นใหม่ที่ดีที่สุด โลกที่เธอจากมาไม่ได้มีอะไรดีนัก อย่างน้อยที่นี่แม้สามีจะไม่รักแต่ก็เป็นคนสูงศักดิ์ที่มีข้าวให้กิน มีที่แสนสบาย
หวงลี่ผิงคือสตรีเหนือสตรีที่แต่งงานเพราะราชโองการที่หล่นลงมาที่หัวกับบุรุษที่ไม่เคยเห็นหน้าอย่างอ๋องสาม คืนแต่งงานมีเพียงจดหมายที่ถูกส่งมาจากชายแดนพร้อมกับบอกชัดว่าไม่ได้ยินดีกับการแต่งงานกับสตรีชื่อเสียงร้ายกาจเจ้าเล่ห์อย่างนาง แต่ลี่ผิงไม่สน นางเผามันทิ้งก่อนจะเดินหันหลังให้กับเศษกระดาษ
เสี่ยวชิง (ชิงเอ๋อร์) โฉมสะคราญผู้เลอโฉม ชีวิตต้องพลิกผัน ด้วยดวงชะตาที่สามารถเปลี่ยนจากร้ายกลายเป็นดีได้ ฮ่องเต้จึงมีราชโองการให้แต่งงานกับท่านอ๋องเจ็ด นามจงไท่หยาง เพื่อแก้เคล็ดและรักษาอาการปวดศีรษะที่คอยรุกรานท่านอ๋องเจ็ดมาได้นานหลายปี ใครเล่าจะรู้แต่งเข้าจวนอ๋องได้ไม่ทันข้ามวัน
นักวิจัยหลงยุคอายุสามสิบต้น ผู้ที่ชีวิตนี้มีแต่การวิจัย ไร้เพื่อน ไร้รัก และไร้หลัวสิ้นใจคาห้องวิจัยในยุคปัจจุบัน ได้รับโอกาสมีชีวิตใหม่ในร่างเด็กน้อยทาสในโลกยุคโบราณ ฟื้นขึ้นมาไม่ทันไรก็เก็บเด็กหนุ่มสภาพร่อแร่อายุน้อยกว่าตัวเองครึ่งชีวิตมาได้คนหนึ่งจากกองซากศพ พามาเลี่ยงดู ดูแลรักษาจนหายดี
ในฝันของนาง ตระกูลอวี้อันเกรียงไกรล่มสลาย บิดามารดาสูญสิ้น คงเหลือแต่เพียงนาง ในฝันของนาง ทาสเลี้ยงม้าในบ้านกลับกลายเป็นอ๋องผู้สูงศักดิ์ เขาชี้ให้นางเป็นนางบำเรอของเขา! อวี้เจียวมีเวลาหนึ่งปีก่อนภัยร้ายในฝันจะมาเยือน ทางรอดเดียวที่พอนึกได้ นางอาจต้องทำดีกับเจ้าทาสเลี้ยงม้าตั้งแต่วันนี้
เธอเสียชีวิตตั้งแต่ยังสาวแล้วต้องตื่นขึ้นมาในนิยาย ของนักเขียนที่ดูแลอยู่ก็ว่าแย่พอแล้ว แต่การต้องตื่นขึ้นมาในร่างของ ‘พี่สาวนางร้าย’ ที่ต้องโทษประหารล้างตระกูลในตอนจบกลับหายนะยิ่งกว่า! ศัตรูที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้ คือนางเอกที่เข้ามาพัวพันกับองค์ชายที่มีพันธะแล้ว และพระเอกที่ไปสนิทสนมกับหญิงสาว
‘หลันจิ่นอิ๋ง’ นางเติบโตมาโดยคิดว่าชีวิตของตัวเองเป็นเพียงนิยายมาตลอด ในเมื่อพี่สาวเป็นนางเอก และนางเป็นตัวประกอบ ชีวิตของนางจึงจืดจางถูกหมางเมินอยู่เรื่อยไป จนกระทั่งนางได้พบกับ ‘จ้าวเวยเสียง’ ท่านอ๋องที่มีดวงชะตาตายแทนพระเอกนิยาย เขาทำให้นางได้รู้ว่าบนโลกใบนี้ยังเหลือคนที่รักนางอยู่
จ้าวหลิงเอ๋อร์ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็มาอยู่ในร่างของนางร้ายที่โง่เขลาในนิยายอิโรติกซึ่งมีชื่อเหมือนกับเธอ หลังจากฟื้นขึ้นมาก็พยายามหลีกหนีไม่ยุ่งวุ่นวายกับบุรุษคนใด ในเมื่อมีสามีแล้วต้องตาย ชาตินี้เธอก็ไม่คิดจะแต่งงานกับผู้ใด ทว่ายิ่งหลีกหนีก็เหมือนกับว่าสวรรค์ลงโทษ
ทำตัวแสนดีเขาก็ไม่เห็นค่า ถูกคู่หมั้นที่หมั้นหมายกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ถอนหมั้นกลางร้านน้ำชา เออ… ให้มันรู้กันไป ไอ้ลูกเต่าบัดซบ ข้าไม่สนเจ้าแล้ว “ปากร้ายอย่างนี้ คอยดูเถอะ…สตรีดีๆ ที่ไหนจะชอบท่านกัน ระวังได้อยู่คนเดียวจนแก่” “ไม่มีใครชอบข้าก็ไม่เป็นไร ข้าแต่งกับเจ้าก็จบเรื่องแล้ว”