สุ่มนิยาย

อัลฟ่าอย่างชัชรัณถึงคราวซวย ถูกอีนิกม่าหญิงคนหนึ่งเปลี่ยนให้กลายเป็นโอเมก้า ปัญหาของเขาก็คือ อัลฟ่านั้นจำเป็นจะต้องมีเซ็กซ์กับอีนิกม่าหลายครั้งมากพอ ฮอร์โมนในร่างกายถึงจะปรับสมดุลได้ แต่ชัชรัณถูกอีนิกม่าหญิงคนนั้นปั่นหัวและทอดทิ้งเอาไว้ ให้กลายเป็นอัลฟ่าก็ไม่ใช่ โอเมก้าก็ไม่เชิงแบบนี้

จีบเด็กแพทย์แล้วได้อะไร… “นี่พี่โฉม ผู้ช่วยสอนของพี่ วันนี้พี่เขาจะมาช่วยสอนทำโจทย์ชีวะ” ได้เป็นผู้ช่วยสอนพิเศษแล้วหนึ่ง จังหวะแรกพบของเรามันแสนโรแมนติกจุกๆ น้ำตาจะไหล ฉันเจอเขาบนรถบัสของมหาวิทยาลัย เขาคือหนุ่มเนกไทเขียว หน้าตาดี กลิ่นกายหอมฟุ้ง ตรงสเปกกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

เสียงหัวใจเต้นด้วยจังหวะหนักหน่วง ลมหายใจสม่ำเสมอ อ้อมกอดที่ไม่คุ้นชินและ… กลิ่นกายแปลกใหม่ สิ่งเหล่านี้ทำให้ปนัสยาที่รู้สึกตัวแล้วแต่ยังไม่ยอมลืมตาหวนรำลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา แล้วภาพต่างๆ นานาก็โถมกระหน่ำระลอกแล้วระลอกเล่า คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น เหตุการณ์ในความทรงจำช่างบาดลึกเสมือนจริง

มหาเทวะท่านผู้เฒ่า เทพสงครามผู้อีกเพียงหนึ่งช่วงศีรษะจะบรรลุโพธิสัตว์ แต่เพียงแค่ได้เห็นปริศนาคำใบ้ชื่อคู่บุพเพในทะเบียนชะตาเซียนโดยบังเอิญ ชีวิตอันแสนยาวนาน และน่าเบื่อของมหาเทวะสงครามหานตงก็เปลี่ยนไป เขารักและรอเพียงนางเนิ่นนาน เมื่อได้พานพบสวรรค์กลับส่งด่านรักมาทดสอบ

เมื่อแม่ติดหนี้พนันจนเป็นหนี้นอกระบบ ออยจึงจำเป็นต้องขายตัว ตามคำแนะนำของเพื่อนสนิท เพื่อช่วยพ่อหาเงินมาใช้เจ้าหนี้เพื่อรักษาบ้านไว้ตามที่คนเป็นแม่ได้ก่อหนี้ เมื่อออยถูกว่าจ้างให้มาขายตัวให้กับพี่คิง หลังจากนั้นออยก็ขายตัวให้กับคิงซึ่งเป็นรุ่นพี่ในมหาลัยอย่างลับๆต่อไปอีก เพราะคิงนั้นไม่ต้องการเปิดเผย

เสน่ห์แม่หญิง ว่าด้วยเรื่องราวการเดินทางข้ามกาลเวลาจากอดีตมาสู่ปัจจุบันของแม่หญิงบัว กุลสตรีโฉมงามดุจนางในวรรณคดี ผู้มีเสน่ห์ปลายจวักอย่างน่าทึ่ง จนได้รับความไว้วางใจให้มีตำแหน่งวิเสทเครื่องต้นในยุคต้นกรุงรัตนโกสินทร์ การเดินทางข้ามมิติแห่งกาลเวลานี้หรืออีกนัยหนึ่งจะเรียกว่าเป็น การพลัดหลง ก็ไม่ผิดนัก

“คือตอนนี้เรากำลังคบอยู่กับติน ที่เรียนห้องเดียวกันกับพวกเราน่ะ…และเรากับตินก็มีแพลนจะแต่งงานกันปลายปี” จากใบหน้าที่ดูเฉยเมยของชายหนุ่ม ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นขมึงบึ้งตึงในทันที ใบหน้าหล่อเหลาบัดเดี๋ยวแดงบัดเดี๋ยวเขียว “ไอ้แว่นมันคงดีใจน่าดู ที่เมียมัน มีประสบการณ์เข้าหอมาแล้ว”

เท็นจิน ครูกวดวิชาวัย 27 ปี ทำงานอยู่ที่โรงเรียนกวดวิชาเตรียมสอบเข้ามัธยมต้นและปลาย มีความเชี่ยวชาญด้านการชี้แนะเด็กนักเรียนชั้นประถมและมัธยมต้น แต่ไม่มีความรู้สึกใดๆต่อเด็กทั้งสิ้น จะวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็ยังทำงานไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกเฉยชา โดยที่ระหว่างนั้นก็โดนรอบข้างสั่งสอนให้เห็นสัจธรรมของโลก

ชาติพยัคฆ์ ชายหนุ่มวัยสามสิบห้า ทายาทเจ้าของอาณาจักรไร่ชาทางภาคเหนือกำลังเบื่อหน่ายการจับคู่ดูตัว เมื่อจู่ๆ มีกวางน้อยแสนซื่อหลงเข้ามาในถ้ำเสือ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจหลอกล่อเธอมาเป็นเมียชั่วคราว ถึงเธอจะยังเด็ก… ตัวเล็กแค่อกของเขา แต่อายุสิบแปดแล้ว ตามกฎหมายไม่ถือว่าพรากผู้เยาว์

เผลอ One night stand กับคนที่ไม่ใช่ เธอจึงลาออก หลบมาเปิดร้านกาแฟเลียแผลใจ ลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้ แล้วไหงคนที่ไม่ใช่ ยังกลับมาเสนอหน้า ขอเป็นพ่อของลูกอีกล่ะ วนิษศากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ มือกระชับถุงของที่ถือมาแน่น “ท้องทำไมไม่บอกผมหือ… หนูแหวน” เสียงทุ้มต่ำไม่ต่างกับคำราม

เพราะความอยากรู้อยากเห็นแท้ๆ เชียว ปุณนิมาจึงตกเป็นเชลยของ วูล์ฟ ยัง เจ้าพ่อกาสิโนแมดิอุสแห่งมาเก๊า ที่ห่างไกลจากความดีงามชนิดไม่เห็นฝุ่น แต่เพราะไหวพริบดี วูล์ฟจึงยอมให้เธอเป็นพนักงานในกาสิโน พ่วงด้วยตำแหน่งพี่เลี้ยงเจ้าวูล์ฟ หมาป่าหิมะพันธุ์ผสมของเขา

ฉันไม่ได้รักเขา เขาไม่ได้รักร่างเก่าของฉัน ก็หย่าไปเลยสิคะ…รออะไร “หึ…ทำเป็นหวงตัว ทีคืนนั้นไม่เห็นพูดแบบนี้เลย” “หากคืนนั้นฉันรู้ตัว คุณไม่มีทางได้แตะต้องตัวฉันแน่” “จะบอกว่าไม่ได้คิดอะไร” “ใช่..ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้น และไม่อยากจำด้วย ถือซะว่าทำทานให้หมามันกิน” “น้ำหนึ่ง!!!”

‘เสวี่ยไป๋’ บุตรชายของประมุขแห่งเผ่าปีศาจ เป็นจิ้งจอกหิมะแสนร่าเริงที่ใช้ชีวิตอยู่กับการ วิ่งเล่นในทุ่งหญ้าและการกินของอร่อย กระทั่งวันหนึ่งประมุขแห่งเผ่าปีศาจได้บอกกับจิ้งจอกน้อยว่า ‘หยางเจี๋ย’ มังกรทองรัชทายาทแห่งเผ่าสวรรค์ คู่หมั้นที่หมั้นหมายกันเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างเผ่า กำลังจะขึ้นเป็นประมุขสวรรค์

“ไม่เห็นจะเป็น ‘แบล็ค’ ควีนตรงไหนเลย” มาเฟียหนุ่มตัวร้ายหัวเราะเย็นๆ นัยน์ตาสีควันบุหรี่เป็นประกายวิบวับ ยามจับจ้องเนินเนื้อขาวนวลโผล่พ้นร่มผ้า “ทั้งขาวทั้งนุ่มออกขนาดนี้” “ไอ้…ไอ้…” หญิงสาวร้องเสียงสั่น สติหลุดลอยไปไกลกับสายตาคมปลาบคู่นั้น นับตั้งแต่เกิดมาสาบานได้ว่าเธอไม่เคยถูกผู้ชายที่ไหนมอง…

“คุณยังไม่ได้ทำตามข้อแลกเปลี่ยนของเราเลยนะ คุณจะมาขี้โกงไม่ได้นะ ผมไม่ยอมด้วย” “นี่มันก็ดึงมากแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะคะ แล้วเราค่อยคุยกันใหม่วันหลัง” หญิงสาวพูดอย่างใจเย็นที่สุด ขณะพยายามบิดแขนให้พ้นจากอุ้มมือของเขา แต่ดูช่างยากเย็นเหลือเกิน “งั้นผมก็ไม่ปล่อย อยู่กันแบบนี้แหละผมชอบ”